Полезно и потребно

Еден источен цар имаше големо богатство.Беше голем среброљубец.
Секоја година на неговиот роденден би застанал на вагата, на еден нејзин крај, а на другиот крај неговите поданици става злато и драги камења додека не го подигнат.

Најлесниот пат кон спасението е преку љубовта и смирението. Ако ги немаме во нас ќе бидеме судени. Тие две добродетели го смилостивуваат Бог и Неговите созданија ги издигаат на небесата. По тие одлики светите Ангели ги определуваат Божјите чеда, со љубов ги земаат и без страв ги преведуваат низ воздушните митарства, и ги вознесуваат кон нежнољубивиот Отец, кон Бога.

Дали тагувам над човечките страдања? Дали жалам поради неволјите во Црквата и државата, во семејството и општеството? Дали страдам заедно со сите кои страдаат, во беда и нечистотија, во очајание и грев? Дали жалам поради болестите, заразите, несреќите и умирањата? Или сè едноставно прифаќам „така како што е”, преминувајќи преку сè и мислејќи дека е храброст тоа што е, всушност, скаменетост на срцето и недостаток на сочувствена грижа?

Оној што заради незначителен престап, многу се потресува и гневно и грубо се однесува, наводно за да поправи нешто, личи на лесноумен клисар, кој гледајќи како капе една свеќа грубо и со залет се стрчува за да ја исправи, а патем ги турка луѓето и ги урива шанданите создавајќи голем неред за време на богослужбата.

Токму ова се случува за време на исповед. Оние кои искрено се исповедаат и на себе го земаат срамот за сопствените гревови, биваат обновени. Но, оние кои ги креваат рамениците и велат: „Ништо особено, вообичаените работи…“, тие не носат никаков срам, нивните срца остануваат нетрогнати, и едвај добиваат некаква полза.

Времето минуваше и послушанието на помладиот брат стана познато во целата покраина. Така, неговата слава стигна и до длабочината на пустината, таму каде што се подвизуваше постариот брат. Кога пустиножителот го чу тоа, не поверува и сакаше и сам да го испроба послушанието на својот брат. Затоа замина од пустината и стигна во манастирот во кој беше неговиот брат. Го сретна и го замоли да прошетаат наоколу за да поразговараат,

Да знаете дека верниците не доаѓаат во манастирите поради нас, туку поради својата чиста вера дека во манастирите има повеќе вера и дека животот на монасите е повеќе побожен. Јас така мислам: дека Бог не ги држи манастирите поради нас монасите, бидејки сме грешни, туку ги држи поради верата на христољубивите верници.

Затоа, откако со своето неверие ни ја утврди верата на сите, нѐ научи да говориме: Ти си најславениот Господ, Боже на отците, и наш, благословен си.Откако Тома со страв ја стави раката во Твоите живоносни ребра, Христе, го почувствува двојното дејство на двете природи, во Тебе соединети неслиено, и со вера викаше говорејќи:

Еден отшелник, од големо незнаење, не прифаќаше дека светиот Леб што го примаме е Телото Христово.

Старците од Скитот го дознаа тоа, го повикаа и го поучија со православното учење на Црквата за Пречистите Таинства. Но тој си остана упорен во неговата прелест; отците го оставија, но се молеа Бог да го просвети, та да ја сфати вистината.

Одејќи од светата Гетсиманија кон Елеонската гора, наидуваме на манастирот на авва Аврамиј, што го основал самиот авва Аврамиј. Тој потоа, по Евдоксиј, станал игумен на новата црква посветена на сефалната Богородица и секогаш Дева Марија. Во тој манастир на великиот Аврамиј, во времето кога го посетивме, игумен беше некои авва Јован од Кизик. Ние го прашавме за следново:

Нашата (христијанска) забуна е што барајќи ја сигурноста во овој свет, најчесто се определуваме за онаа група од втората опција, маскираната во побожен лик, која, всушност, Го предаде; затоа што сме потполно исти како нив.

Атеистите најчесто за другата – која Го осуди и распна.

Со Велигден ни доаѓа вистинската Светлина што го просветлува сиот свет и секој еден човек во него. Воскресението Христово менува сѐ. Деновите по Велигден ја сочинуваат Светлата седмица, која навистина е светла. Всушност, до Томина недела, Литургијата не престанува. Да се погрижиме и да испланираме и следната седмица да појдеме в Црква.

Но и покрај ова тој не очајуваше за неговото спасение, туку, враќајќи се од грешните дела, ќе се исплачеше во Црквата со истите зборови кон Бог, Господ, Кој го љуби човештвото, додавајќи го следново: „Господи мој, ти се заколнувам дека повеќе нема да го правам овој грев. Само прости ми, Добар и Семилостив Господи, за сите гревови кои сум ги направил од почетокот до овој момент“.

Беше, пак, болен некој си Лазар, од Витанија, од местото на Марија и нејзината сестра Марта.
2.     А Марија, чиј брат Лазар се разболе, беше онаа, која Го помаза Господа со миро и ги избриша нозете Негови со својата коса.
3.     Тогаш сестрите нарачаа по Него, велејќи: „Господи, ете, оној што го милуваш, болен е.”
4.     Штом чу Исус, рече: „Таа болест не е за умирање, туку за слава Божја, за да се прослави Синот Божји преку неа.”