Зошто не Го примаме Богочовекот Христос? Поради задоволувањето на нашите страсти, кои ни станале поважни од Него. Примерот со луѓето од земјата Гадаринска ни покажува дека ним им беа многу поважни свињите (т.е. имотот), поради страстите среброљубие и сластољубие, отколку Христос; овие страсти се оние што се нарекуваат погруби и преку кои демонот најнапред напаѓа.

По промислата Божја, Христа ради јуродивата Агапија, дошла во Киево – Печерската лавра, каде што проживеала до самото нејзино затворање. Архимандритот Кронид за време на потстригот во монаштво ú дал на Агапија ново име – Алипија, благословувајќи  ја на подвигот на столпништво. Три години подвижницата поминала во шуплината на едно старо дрво.

Да бидеме искрени - современиот свет го поставува човекот на пиедестал. Го опсипува со внимание,грижливо му се наметнува, говори за него со пофални слова. Уште повеќе,го поставува во центарот на сè. Постојано ги промовира неговите интереси, ги благословува неговите сомнителни достигнувања и што е најважно - споредува сè со неговата „исклучителна“ вредност.

Како што посочија од издавачката куќа, освен што дава преглед на ремек-делата на една од најзначајните архиепископии на православниот свет, книгата претставува и значаен придонес за црковната историја на уметноста во државава. Книгата содржи и шеесетина фотографии и скратена верзија на текстот на англиски јазик.

 Кога сатаната, Луцифер, отпаднал од Бога и со себе ги повлекол во пропаст еден дел од ангелите, тогаш Михаил станал и возвикнал пред неотпаднатите ангели: „Да внимаваме! Да застанеме добро, да стоиме со страв!“ И сите небесни војски на верните ангели громко запеаја: „Свјат, Свјат, Свјат Господ Саваот исполн небо и земља слави Твојеја!“

 — Преку дваесет и пет години мојата професионална активност е поврзана со објавување печатени дела. Сум работела како лектор и уредник во издавачки куќи, весници, списанија. Изминатите петнаесет години бев ангажирана во издавањето на духовна литература. Кога издавачката куќа „Апостол на верата“ ме повика да го уредам објавувањето на книгата од Малхаз Џинорија за светиот исповедник Гаврил Ургебадзе, јуродивиот...

- Господи, зборувај со мене!

И громови и молњи се растрчале по небото.

Но човекот не слушал. Човекот се разгледал на околу и рекол:

- Господи, дозволи ми да Те видам.

Срцето има бескрајни желби бидејќи е и создадено за тоа да расцвета бескрајно.

А срцето на неверникот не исполнето со вечноста, вечно воздивнува, трага и жеднее, но никако не може да се исполни, бидејќи световните задоволства се слаби да ја исполнат срцевата празнина.

 Бог посакува сите да се спасат, но овој дар на спасение мора да биде прифатен од верникот, зашто Бог нема принудно да наметнува спасение на човештвото. Додека од една страна имаме слобода да го одбиеме дарот на спасението, од друга страна страдањето ни помага да се потсетиме дека се во овој свет е минливо и дека ни е потребен Бог.

Врзувањето на ѕверот со синџири не значи и дека сте го победиле. Проблемот сепак постои, вие само добивте малку време. Ѕверот рика и ќе се врати во првиот момент на беспомошноста. Депресијата е празнина на Божјото отсуство, кога тишината се исполнува со плач.

Исто така, потребно е човек да биде доволно внимателен, за да не падне во опасното привидно смирение и заблудено смиренословие, кои се манифестации на наивниот горделивец и лукавиот себичен човек. Изобличувањата го испитуваат нашето смирение.

И тогаш се сетив на една реченица од Василиевата Литургија: „…Господи, зборни им во нивните срца за Твојата Црква и за сиот Твој народ“. Овој монах се сети на тоа „зборни“ и се помоли: „Господи, зборни му во неговото срце за моето покајание, кажи му дека се покајав за сѐ што сторив, и дека му барам прошка и дека јас му простувам“.

 И кога се исполни времето, Јован ги испраќа своите ученици при Христос, не дека не знае Кој точно Е Тој, туку од љубов кон Него и кон нив, сака и тие да Го запознаат Спасителот на светот; да се исполни истоштителната љубов: „Он треба да расте, а јас да се смалувам!“ (Јован 3, 30).
Во тој час Он исцели мнозина од болести, и од рани, и од зли духови, и на мнозина слепи им подари вид.

Познатиот атински проповедник Апостолос Макракис дојде еднаш на островот Парос и остана неколку дена во манастирот Лонговарда. На совет од браќата отиде во манастирот Преображение да се исповеда кај Старецот, свети Арсениј. Но, наместо да ги исповеда своите гревови со смирение и скрушено срце, тој започна да зборува опширно за своите подвизи: како ги изобличува во проповедта оние кои грешат, особено архијереите и јереите, претставниците на властите, и со смелост ги изнесува во јавноста нивните престапи. Старецот смирено и благо му рекол:

Религијата на Толстој знае само за Отецот, и не може да знае за Синот.  Не можеме да го сметаме за хрстијанин оној на кого му е туѓа и одвратна самата идеја за искупувањето, самата потреба од Спасител, т.е., оној на кого му е одвратна идејата за Христос. Таква омраза спрема идејата за искупувањето, такво нејзино жигосување како неморална, христијанскиот свет не познавал до појавата на Толстој.