„Мноштвото апостоли, на Сион собрани, со свои зборови го придружуваа божествениот и свет ковчег, викајќи: Каде одиш сега, Скинијо на живиот Бог? Не престанувај да бдееш над оние што пеат со вера: Ние, избавените, Го воспеваме единствениот Создател, и Го превозносиме во сите векови“ (песна од канонот на Утрена на празникот Успение на Пресвета Богородица).

На 28-ми август 2018 година, кога во Македонската православна црква – Охридска архиепископија молитвено се прославува Успение на Пресвета Богородица, во манастирот Успение на Пресвета Богородица во Берово отец Фотиј во сослужение на отец Илија Букушовски и отец Онуфриј отслужи Света Божествена Литургија.

Деновиве, по повод празникот Успение на Пресвета Богородица и чествувањето на светиот Старец Јосиф Исихаст, со благослов на Митрополитот Струмички г. Наум излезе од печат книгата „Житие, песнено последование и молебен канон кон преподобниот и богоносен отец наш Јосиф Исихаст“, во издание на Манастирот „Светите Петнаесет Тивериополски свештеномаченици“, Струмица. 

Безбожниците вообичаено ја боготворат науката и тврдат дека наводно науката докажала оти нема Бог. Според нивното тврдење, некогаш сите верувале, затоа што науката тукушто почнала да се развива и луѓето не можејќи да си објаснат многу од природните појави, ги обоготворувале, а кога науката напреднала сите ги

Скопје, 26 август 2018 (МИА) - Интервјуто со Игуманијата Перпетуа од манастирот Успение на Пресвета Богородица кај Матка го направивме пред патрониот празник на овој христијански храм, кој е еден од најпосетуваните во скопскиот регион. Игуманијата Перпетува зборува за...

Речи вака:
„Господи Исусе Христе, помилуј ме мене грешниот и мојот брат (името), затоа што поради моите гревови ми се налути.
Зашто мојот брат е моето огледало и тој ги гледа моите лоши дела“.

О, кога би знаеле колку Пресвета Богородица ги љуби оние кои ги исполнуваат заповедите Христови и како жали и тагува за оние кои не се поправаат.Ова лично го имам почувствувано. Таа благоизволи да ме посети и да ме вразуми веќе да не грешам, велејќи: „Тешко ми е кога гледам што правиш“.

Светол облак ја завиткувал поворката и противниците не можеле да ја растурат, иако постојано ја следеле и се обидувале тоа да го направат. Во еден момент, на едно место, малку се кренал облакот и се видел ковчегот во кој била Богородица. Тогаш, еден од свештениците се стрчал кон него, го фатил со рацете за да го преврти, но, во тој момент, невидливиот ангел, со меч, му ги пресекол

Мене, одамна ме праша една душичка: „Зошто Мајката Божја толку високо се почитува, не само повеќе од светите луѓе, туку и од ангелите и архангелите?“
И јас одговорив: „Затоа што ни Ангелите и Архангелите, ни Херувимите, ни Серафимите немале така блиско и важно учество во уредувањето на нашето спасение како Таа“.

 На 26. август 2018. г. во тринаесеттата недела по Педесетница,кога Македонската православна црква – Охридска архиепископија молитвено го прослави Пренесувањето на моштите на преподобен Максим Исповедник,  во храмот Успение на Пресвета Богородица во Смојмирово (Берово), отец Ѓоше Костадиновски отслужи Света Божествена Литургија.

Откако ќе го отфрлиме животниот мрак, да ги просветлиме нашите телесни очи и со умот да се издигнеме, за да го видиме чудесното Успение1  на Мајката на Господа. Да ги видиме и Неговите ученици, дојдени на облаци и собрани, за да го спроведат пречистото тело на вистински Пречистата и Преславна Владичица наша Богородица и Приснодева Марија, зашто:

Немој да го мразиш грешникот, бидејќи сите ние помалку или повеќе сме виновни. И ако случајно за благодатта Божја тргнеш против него, подобро оплакувај го. И зошто го мразиш? Можеби неговите гревови ги мразиш? Но, да се молиш за него за да се уподобиш на Христа, Којшто не негодуваше против грешниците, туку се молеше за нив.

Oва славнo прoрoштвo за раѓањeтo на Гoспoда oд Дeва гo изрeкoл бoгoвидeцoт Исаија вo мoмeнт на најгoлeмo oчајувањe вo кoe сe наoѓал Eрусалим. Бeзбрoјната Сириска и Eфрeмoва вoјска гo oпкoлила градoт oкoлу самитe градски ѕидини. Царoт Ахаз бил бeз вoјска и бeз oружјe, а граѓанитe на Eрусалим билe вo смртeн страв.

Страв и трепет ја обземаат душата моја кога сакам да пишувам за љубовта Божја. Бедна е душата моја и нема сили да ја опише љубовта Господова. Душата се плаши, но истовремено и сака да напише неколку зборови за љубовта Христова. Мојот дух нема сили да пишува за тоа, но љубовта ме поттикнува.

Кога сакаш, треба да имаш доверба дека жена ти, дури и кога е далеку, таа тебе ти припаѓа. Ако ја следиш и се плашиш, тоа значи дека вашата врска некаде не е во ред. Решението не е таа да ја промени работата. Ниту да копаш во телефонот и во нејзините тајни. Ќе се уверуваш во тоа од чувството што го имате помеѓу себе, дека вие двајцата сте поврзани.

Љубовта значи да го ислушаш другиот и да се помолиш со болка, иако немаш што да му кажеш. Да ти се јави некој по телефон и да ги ислушаш неговите маки, да ти се замати малку, само и само да се жртвуваш заради неговата болка. Тоа го доживеал еднаш старец Пајсиј од еден измачен многудетен човек, којшто го задржал близу осум часа.

Гледав и се прашував
Зарем е можно да е судба,
На оние кои лазеа- ги гледав
Како да живееа во дупка.

Ако имаше љубов во овој дом, ќе влезеше ли искушувачот во нашиот живот? Имено, љубовта го оддалечува секое искушение. Одговорот на секој проблем е да го најдеш решението на љубовта. Што ќе помогне за љубовта? Да се каже или да не се каже? Дозволете ми да не го кажам, да се направам дека не гледам, нека го загубам своето право заради љубовта,

Начинот на кој соборноста на Црквата се открива во евхаристиската заедница покажува дека најдлабоката суштина на соборноста е положена во надминувањето на сите разлики во Христа. Ова мора да се разбере безусловно и без какви и да е исклучоци. Тоа ги покрива сите полиња и сите области на постоењето, било лични или општочовечки, историски или есхатолошки, духовни и

За пиетизмот богопознанието претпоставува „препород“ на човекот, а овој препород е сфатен како живеење според моралниот закон на Евангелието и како емотивно искуство на авторитативните вистини. Пиетизмот се претставува како мистична побожност, а конечно како облик на спротивставување на знаењето; како „адогматски“, во смисла дека ја игнорира