Полезно и потребно

Доаѓањето Христово го внесе Царството Божјо во светот и местото каде што Царството Божјо се пројавува е Црквата. Токму Црквата е таа која ја внесува вечноста во историјата и на историјата ѝ ја отвора перспективата на вечноста. Црквата е телото Христово коешто го надминува местото и времето и го соединува човештвото во една заедница над времето, една трансцендентална заедница каде што сите нешта битисуваат во Светиот Дух. Во Црквата, времето и целата вселена се повторно воспоставени.

Патувајќи така, застаналe на кoнак кај нeкoј бoгoљубив чoвeк, кoј ги нагoстил дoбрo, давајќи им да јадат oд срeбрeна чинија. Oткакo сe најалe, ангeлoт ја фатил чинијата и ја исфрлил вo мoрeтo. На мoнахoт тoа му станалo и чуднo и кривo, нo мoлчeл. Втoриoт дeн застаналe на кoнак пак кај нeкoј гoстoљубив чoвeк, кoј дoбрo ги примил и свoјски ги нагoстил. При тргнувањeтo тoј чoвeк гo извeл свoјoт син eдинeц да гo благoслoват патницитe.

Никому

1. Не завидувај.
2. Не ласкај.
3. Не се одмаздувај.
4. Не му зборувај груби работи.
5. Не ветувај она што не можеш да го исполниш.
6. Не се фали.
7. Немој да му бидеш на терет. (Доколку е можно)
8. Не му го памети злото.
9. Не одговарај со зло на злото, туку со добро.

Храната не нè приближува кон Бога, и не нè оддалелечува од Него, туку намерата нè приближува, а надворешното дело добива внатрешна сила од Оној Кому Му е посветено. Значи, подготвувајќи се да постиме, воздржувањето да го посветиме, колку што можеме, на Оној Кој од Дева во пештера недалеку од Витлеем е роден. Со ова посветување и...

 Позитивната или штетната улога на болката зависи од личниот однос на човекот кон неа. Кога човекот не е способен во болката да види некаква смисла или цел, природно е да падне и да се разочара. Тој ја сфаќа како мачно патување кон небитието. Кога, напротив, човекот ја гледа болката како педагошко средство на Божјата промисла, тој може да ја искористи на позитивен начин и да ја вклучи во перспективата на своето духовно усовршување.

 Господи, колку повеќе растам толку помалку сакам да разбирам, а повеќе да чувствувам. Сакам секој ден сè помалку да ти се противам, да направам место да влезеш со Твоите тивки стапки во секој дел од мојот живот.

Да го просветлиш секој агол од моето битие, да одиш по земјата на мојата плот.

Простри се врз небото на мојата душа, целиот да станам светлина.

Се чувствуваме противречно, бидејќи не погледнуваме во суштината. Суштината не е градење на своето јас на едно повисоко етичко ниво, одделно од нашата врска со Христа, туку обновување на нашата врска со Христа. Нашиот пат кон спасение и исцеление е да го најдеме нашето место во Телото Христово. Да ја најдеме нашата врска со Христа, односно да се храниме од благодатта Негова, да се храниме од љубовта Негова.

 Без разлика колку часови или денови ќе поминат до погребението - монахот како да спие. Ако некој спие, и го пресоблекуваат, пренесуваат и слично, така е и со телото на мртвиот монах. Од самиот потстриг, човекот веднаш го придобива тоа својство, тој карактер и натприродна особина. Зошто? Затоа што, како прво, Бог сака да покаже колку Му е угодно монаштвото, посветувањето на својот живот на Господ, а како второ, за да посведочи дека смртта на Христијанинот е сон.

Најтрагичен момент за еден свештеник е да крсти едно дете и никогаш повеќе да не го види во храмот. Да ја земеш таа прекрасна Божја креација во своите раце, да ја подигнеш во името на Света Троица и да не ја видиш повторно. И мојот внатрешен крик прашува : ‘’Зошто?”
Постојат „родители“ кои го крштеваат своето дете заради името и не се заинтересирани за неговиот духовен развој и спасение. Пијано, балет, француски јазик, но ниту збор за Небесното Царство и спасението на душата.

Поучувањето во Православната Вера не може да ги следи методите на световната настава. Формалното образование пренесува знаење со цел да ги оспособи студентите за чување и анализирање на информацијата. Затоа, колку повеќе изучува, колку повеќе аналитична станува личноста, толку повеќе се вели дека е образувана. Поучувањето во верата не пренесува толку многу информации, колку што се стреми да го образува умот Христов (1 Кор. 2, 16) во душата на оние кои се поучувани.

 Старец Порфириј често зборуваше и откриваше една голема вистина – дека човекот не е само она што се гледа, туку главно нешто друго. Тој е и едно негово скришно Јас, спротивното јас, како што велеше, спротивниот дух. Психијатријата, психоанализата, психолошките и педагошките науки се согласуваат со овие индикативни зборови на Св. Порфириј и ги потврдуваат. Дека во секојдневието, она што ги управува нашите движења, често е несвесниот дел на душата.

Кога барем малку би ја имале вкусено благодатта Божја, ќе знаевме дека она што ја оддалечува неа од нас е – осудувањето, братојадењето, омразата и злото. Да ја чекаш на нишан грешката на другиот, подготвен да го застрелаш, не е христијански етос, туку на подземјето. Кога барем малку би ја имале вкусено благодатта Божја, ќе ја знаевме нејзината сладост, ќе правевме сѐ, за 

Во денот на тагата што не снајде, Кон Тебе, Христос Спасителот, прибегнувајќи, молиме за

Твојата милост. Олесни ја болеста на Твојот слуга, кажи ни ги зборовите што си му ги изговорил на капетанот :

Оди, еве здрав е твојот слуга.
  Милостив Господи, услиши ја молитвата на слугите Свои што ти се молат !

Кондак 1
Избрана Војвотко победоносна, ние, слугите Твои, од вечната смрт избавени со благодатта на од Тебе родениот Христос, нашиот Бог, и со Твоето Мајчинско застапништво пред Него, благодарствена песна Ти воспеваме: имајќи сила непобедлива, од секоја беда и тага ослободи нѐ, за да Ти повикуваме:
Радувај се, Благодатна Богородице Дево, на сите тажни Радост.

Кога зборуваме за умно - срдечната молитва, ние се наоѓаме во срцето на таканареченото мистично богословие, т.е. во срцето на православното богословие. Со умно - срдечната молитва се постигнува, но и се изразува единството и заедницата на човекот со Бога.
Кога човекот ќе стекне единство со Бога, тогаш веднаш почнува срдечната молитва. Свети Василиј Велики е карактеристичен во