Полезно и потребно

Многу одамна си живееше еден свет старец, кој многу се молеше, и често тагуваше поради човечките гревови и прегрешенија. Овој свет старец се чудеше како тоа може луѓето да одат в црква, да Му се молат на Бога, а да живеат лошо. А и гревот не недостасува во нивните животи...➕
Еднаш, со такви мисли старчето потона во длабок сон.

Телесниот човек не може да го разбере духовниот. За него сè што зборува духовниот е измислица, зашто небесната логика е сосема различна од земната. Но, кога разговараш со телесен човек тој постепено може да дојде до некаков степен на разбирање, ќе сфати дека нешто го движи светот, дека во космосот има хармонија, а на земјата дисхармонија…

Но, како можеме да се молиме во состојба на вознемиреност? Би сакал да дадам неколку примери и да покажам дека е можно. Оваа вознемиреност скоро би можел да ја наречам предност, бидејќи како груба карпа, ни помага да се искачиме по неа, кога веќе не сме во можност да летаме.
Првата случка е преземена од Житието на светителите.

Не ли е испит земниот живот за човекот? Неговите дни, зарем не се како дни на наемник? Како слуга што копнее за сенка и како наемникот што го чека крајот на својата работа, така и јас добив наследство од суетни месеци; тажните ноќи ми се избројани.
Легнувајќи, си мислам: кога ли ќе станам? А кога станувам, се прашувам: како ќе ја дочекам вечерта? Се измачувам од вечерта до утрото.

Првите се оние кои ја исполнуваат Божјата волја преку страв од осуда, односно тоа се почетниците. Она што го прават, не го прават заради самото добро, туку поради страв од маки. Други, пак, ја исполнуваат Божјата волја заради љубов кон Самиот Бог, Го љубат Него и знаат што е прифатливо за Бога.
Таквиот човек пребива во добродетел и знае што значи да се биде со Бога.

Духовниот отец се труди да им го доближи словото Божјо на оние што доаѓаат кај него. Ова слово е семе на вечниот живот. Ако биде прифатено, како што веќе рековме, тоа го расекува срцето како меч и не дава почивка; сепак, тоа го обновува целиот човек и го подготвува за царството небесно. Ова расцепување и напрегање, кои ги создава словото Божјо, никако не смеат да бидат смирени или потиснати од духовниот отец.

Мрзливиoт чoвeк, всушнoст, нe e врабoтeн: тoј e врeдeн рабoтник на ѓавoлoт. Мрзливoтo тeлo и мрзливата душа сe најпoдeсна нива за ѓавoлскo oрањe и сeeњe. Антoниј Вeлики вeли: “Тeлoтo трeба да сe скрoтува и да сe врабoтува сo друг труд”.

А Eфрeм Сирин пoучува: “ Учи сe да рабoтиш за да нe сe учиш да прoсиш”.

Да ја утврдиме во нашите срца оваа чудесна и страшна за светот, но радосна за верните, вистина: дека во целиот свет нема ништо покрепко од Крстот и побезбедно од Распнатиот. Ужасите од Голготата затоа и се расеани по целиот свет, за ние, не воочувајќи никаде безбедност, да бегаме право на Голгота, и да се фрлиме пред нозете, да се сокриеме во раните и

Тогаш, на големиот старец, преподобниот Антониј, се` му станало јасно. Многу монаси во последните времиња ќе живеат во светот, но ќе бидат поголеми од монахот од старото време!
Тие му благодарат на Бога,

се спасуваат низ страдања и рамни им се на големите светители.

И самиот живот за нив е подвиг!

Во Стариот Завет, Христос е пророчки најавен како „Отец на идниот век“ (Ис 9,6) од Неговите неизглаголиви „наследници“ (Ис 53, 8). /Кој може да зборува за Неговите наследници, не само за Неговите небесни, туку и за Неговите земни наследници? / Преку Неговите неискажливи „наследници“, Тој дојде и ни зборуваше за творечките и животодавни слова на Неговиот Отец (сп. Jн 6, 63). Уште повеќе: „како јагне Тој беше одведен на колење“ (Ис 53, Дела 8, 32) и со Својата крв си „очисти“ нов „избран народ“

Христијанскиот живот е борба за доброто и спасоносното, за правдата и за вистината, а против сите зла, и во себе и кај другите. Но, да не очајуваме, зашто Христос го победи секое страдање и ја донесе радоста, осветлувајќи ја вселената. Нашата вера нè учи дека на страдањето треба да му пристапуваме крстовоскресно, доживувајќи го преку Воскресението, сведочејќи дека ништо не може да нè оддели од љубовта Божја

Уште од првите векови на христијанството Црквата морала да издржи и издржала многу жестоки прогонувања. Во текот на првите три столетија Црквата дала не илјадници, туку стотици илјади маченици, кои ѝ обезбедија победа над многубоштвото. Подоцна, за наредните речиси пет века, православието морало да се бори против внатрешните непријатели, еретиците, секташите, кои сакаа...

Непроценлива е ползата од Светата Литургија, од спомнувањето на имињата на упокоените итн. Се разбира, ова им користи само на оние кои се покајале, кои покажале знаци на некои добродетели, но заради невниманието, негрижата и одолговлекувањето немале време да го замесат добродетелниот леб. Преку изобилието на Божјото милосрдие, црковните молитви, молтвите на поединците..

Ете, си поминал покрај мало дете, си поминал лут, со грд збор, со огорчена душа; и можеби не со го ни забележал детето, но тоа тебе те видело и твојот лик, грд и зол, можеби остана во неговото незаштитено срце. Ти тоа не го знаеш, меѓутоа, можеби веќе со тоа фрли лошо семе во неговата душа, а тоа семе можеби и ќе прорти, и сето тоа зашто не се воздржа пред детето, зашто во себе немаш одгледано внимателна и делотворна љубов.

Често пати нашите молитви ги завршуваме со обраќање кон Богородица: „Немаме друга помош освен тебе Владичице, на тебе се надеваме и тебе те фалиме. Не дозволувај да се посрамат твоите слуги!" Со овие зборови, Црквата се обраќа кон онаа која по благодатта Божја се нарекува управителка на целиот свети и заштитница на секоја христијанска душа.