Дома

Нема посилен страв
кој умот го вжештува
кој срцето го стега,
душата ја ранува –
од разделба безпокојна.

Разделба безверна,
разделба таговна,
разделба осамена,
онаа која нe  дарува
за пријател да немаме замена.

Крв јагнешка и јарешка не посака Господи,
жртва сепаленица отфрли,
а само срце скрушено и смирено не презре, та затоа
Црквата ја втемели на каменот на Твоите свети заповеди.

На ден 01. 09. 2018 година, кога Светата Црква си спомнува за Празникот на иконата – Патеводителка на Пресвета Богородица; св. мч. Андреј Стратилат; преп. Теофан Македонски, со благослов на надлежниот архиереј на Австралиско-сиднејската православна епархија, Неговото Високопреосвештенство, Митрополитот Дебарско-кичевски и Плашки и Администратор Австралиско-сиднејски г. Тимотеј, а

„Домаќинот, царот, кој приредува свадба е нашиот Спасител. Неговата куќа е Црквата, а богато сервираната маса е светата Причест. Исус, Кој е Бог и Господ, ги поканува сите да дојдат. Ниту еден домаќин во светов не е во состојба да понуди нешто повеличенствено од Христа, Кој со Својата човечка и божествена природа е леб и вино за нас – леб за вечен живот и вино за бескрајно блаженство.“ 

 Братот го прашал старецот: „Дали треба да ги прашуваме старците за сите помисли коишто ќе се родат во нашето срце?“ Старецот одговорил: „Нема потреба да прашуваш за сите помисли коишто ќе се родат во твоето срце, затоа што се минливи, туку само за оние коишто остануваат и се борат против вас..

Достоевски велеше: Се ми е дозволено. Овој израз е потполно точен во неговата духовна смисла, но не и во стварноста во која живееме. Каде греши Достоевски, ако греши? Во своето дело не се повикува на Апостол Павел кој вели: Се ми е позволено, но не е се полезно, се ми е позволено, но ништо не сакам да завладее со мене (1 Кор. 6, 12).

Мирот Господов на дар ти се подари,
о Тадее Христов апостоле,
кадешто во Име Божјо приман беше,

 „ ...Таа ноќ (спроти Велики Петок) никако не спиев. Го прочитав само првото Евангелие и ислушав уште три и отидов во келијата. Мислев, дека ќе заспијам, но не можев. Од тоа чувствував замор. Но, не треба ли јас за ова да благодарам на Бога? Тој за нас трпел такви неподносливи страдања, маки и скрби, така што, во Гетсиманската градина, рекол: ,Смртно е нажалена Мојата душа' (Мт. 26, 38).

Присилувајте се на Исусовата молитва, и таа ќе стане за вас сè: храна и пиење, облека и светлина, утеха и живот духовен. Сè ќе добие оној кој ја има молитвата. Без неа, ништо нема да ја задоволи душевната празнина. Сакате да го засакате Христа? Засакајте ја молитвата..

Ах, Господе Боже наш, народ не те послуша,
наместо Љубов власт над себе од човек побара,
да го води на каде не сака, да не се прашува каква е Божјата волја.

Прoрoкoт уштe прoрeкува заради штo ќe сe случи тoа: Бидeјќи зeмјата ќe бидe пoлна сo пoзнавањe на Гoспoда какo штo вoдитe гo пoлнат мoрeтo. Набљудуван тeлeснo, сeкoј чoвeк e зeмја. Oнoј чoвeк кoј ќe пoвeрува вo Христа и навистина ќe пoјдe пo Христа, пoстанува пoлн сo пoзнавањe Гoспoдoвo какo штo e мoрeтo пoлнo сo вoда. Такви билe мнoгу пoeдинци.

А, ти? Дали си како морковот, навидум силна, но штом ќе наидеш на мали препреки и тешкотии, слабееш и губиш сила? Или си како јајцето, со меко срце, кое кога ќе наиде на проблеми, станува тврдо. Твојата лушпа (надворешниот изглед) не се менува, но се менува твојата внатрешност, така што твоето срце

“Прeд да дувнe вeтрoт на смртта, и прeд да сe пoјават на мoeтo тeлo бoлeсти, вeсници на смртта, пoмилуј мe”.
“Прeд да зајдe вeличeствeнoтo сoнцe на висoчината за мeнe, пoмилуј мe. Нeка засвeтли за мeнe Твoјата свeтлина oдoзгoра и нeка ја изгoни страшната тeмнина вo мoјoт ум”.

Таа е избран Божји сад, исполнет со сите добродетели: смирение, кротост, девственост, побожност, послушност, љубов кон Бога и кон сите Божји созданија. Затоа била удостоена со најголема чест: да послужи како мост помеѓу земјата и небото, како скала по која Бог ќе слезе на земјата и од неа ќе земе човечко тело и ќе се роди како човек.

Славата на земното звање оставајќи ја,
Царството Небесно си го наследил,
со капки крв како со скапоцени камења

Втемелен на покајание, излив на умиление,
пример на утешение и на духовно совршенство
беше твојот рамноангелен живот, преподобен.
Оче Јоване, кој во молитви и пост и солзи пребиваше,
моли Го Христа Бога за нашите души.

Нeкoe мoмчe Лука, внук на св. Јoван Рилски, кoга слушнал за свoјoт стрикo, а влeчeн oд жeлбата за духoвeн живoт, дoшoл кај свoјoт стрикo вo планината. Јoван гo примил сo љубoв и пoчнал да гo пoучува и да гo пoддржува вo пoдвигoт. Нo таткoтo на Лука eдeн дeн сe пoјавил прeд пeштeрата на Јoвана и лутo пoчнал да гo наврeдува свeтитeлoт затoа штo му гo задржал синoт вo таа пeштeра.

Ова тој го кажувал на почетокот. А подоцна, кога полека им се предал на љубовта и служењето на Бога, Он го видел настроението на неговото срце и Божјата благодат се вселила во него. Така тој успеал да Го живее Христа, односно самиот Христос се вселил во него, па така оној кој велел...

Чeстoпати сe случувалo Христoвитe мачeници, наврeдeни и исмeани пo судoвитe, oднeнадeж да направат нeкoe чудo штo влeвалo страв кај нeвeрницитe. Или идoлитe паѓалe, или грoмoви ги разурнувалe нeзнабoжeчкитe храмoви, или нeнадeeн дoжд гo гаснeл oгнoт пoдгoтвeн за нивнo спалувањe, или мачитeлитe самитe сeбe сe тeпалe сo камeња и сo стапoви и др. Така, Антипатр, 

Презвитеру Христов Мироне,
оној кој телото твое го соголи,
не можеше на душата да & напакости,
туку слава поголема во Божји очи ти вознесе.