Деца, разните страдања, при градењето на личносниот однос со Бог, нема да нѐ одминат; ако не поради недоволниот подвиг, тогаш секако поради нашата грешност и суета. Бог најубаво, наместо нас, со љубов го промислува процесот на нашето очистување. Затоа, главниот фокус не треба да ни биде на страдањето како такво, туку на нашиот личносен однос со Богочовекот Христос.

20.03.2020 Беседа на Митрополитот Тетовско-гостиварски

одржана на 3 Акатист на Пресвета Богородица

во Лешочкиот манастир.

На акатистот беседеше Митрополитот г. Јосиф, беседата

232. Дали постојат знаци на Второто Христово пришествие?
Во Божјото слово ни се откриени некои знаци за приближување на Христовото пришествие. Имено, тие се: намалување на верата и љубовта помеѓу луѓето, намножување на пороците и сиромаштијата, проповедање на Евангелието на сите народи, пришествие на антихристот (спореди Мт. 24 глава).
233.Кој е антихрист?
Антихрист е противникот на Христос, кој ќе се обиде да го истреби христијанството, но сам ќе погине на ужасен начин (2 Сол. 2, 8).
234.Што е Христовото Царство?

Свештениците се согласија и веднаш тргнавме, само ние, неколку души. Попат почна да ни се придружува народот. Го поминавме варошот, па потоа [врвевме] низ чаршијата. Турците не ни сметаа, зашто и тие се луѓе, наши браќа од човештвото, кои се пред Бога исти и делиме исти проблеми, и среќата и несреќата исто ја доживуваме, а сега сите паѓааме од колерата како муви. И така, до вечерта се вративме со моштите во црквата Свети Климент. Другиот ден никој повеќе не се разболе од колера. Оваа грозна болест веднаш се пресече.

Светата Причест е попатнина за вечен живот, лек за бесмртност, лек за душата и телото.

Светата Причест е лек за спасение, а не начин за пренесување зараза,

како што ќе видиме во следниве чуда:

Прашање: Што е Символот?
       Одговор: Символот е исповедание на светата пра- вославна вера.
       П. Од кој јазик потекнува зборот Символ?       О. Од грчкиот.

       П. Како би го кажале на славјански?
       О. Кратко изложение на православната вера или - исповедување на верата.

Верувам во Единиот Бог Отец, Седржител, Творец на небото и на земјата, и на сè видливо и невидливо;
И во Единиот Господ Исус Христос, Син Божји, Единороден, Кој е роден од Отецот пред сите векови; Светлина од Светлина, вистински Бог од вистинскиот Бог, роден, нестворен, единосуштен на Отецот, преку Кого сè станало;

Опходот со моштите, пропратен со пеење на: „Свети Боже, Свети Крепки, Свети Бесмртен, помилуј нè“ и на тропари на повеќе Светии, го заокружи целиот манастирски комплекс, а на сите четири страни беа упатени прозби и молитви, за добриот наш Бог да ја чува нашата света Обител од секакво зло, да ги благослови и спаси жителите на градот Дебар и околните села, како и сите луѓе кои се погодени од искушението со коронавирусот.

 И уште, автентичноста му помага на христијанинот постојано да функционира во границата на Бога и човекот, во логиката и во тајната, во божествената љубов и човековата болка, во слободата и во послушанието. Ова го мотивира да се движи и надвор од личниот простор, од човековата граница, од светското време, од себе. Овие се границите во кои се крие Бог; во овие „надвор“ се среќава братот, вечноста, благодатта, вистината, Самиот Бог.

Нашата епоха има многу впечатливи нешта и секако нејзините достигнувања се импресивни. Самата најде неверојатни граници на кои им се приближи. Ги скрши преградите на земјината гравитација. Создава луѓе со досега непознати карактеристики, со вештачки или животински органи, со делови од други. Произведува видови кои до сега не постоеја. Ja променува природата, ги укинува нејзините закони. Влегува во телото, влијае на душата, креира менталитет и навики, го определува однесувањето.

Светот е на колена од суетата и алчноста што ја пројавуваат оние, т.е. човештвото, личностите што треба да го спасуваат и приведуваат кон вечноста во царството небесно. А, личностите, човекот треба да се очистува, просветлува и обожува по мерата од растот Христов, како што вели светиот апостол Павле, за да бидеме свети како што е свет нашиот Отец Небесен во благодатта на Светиот Дух..

 Физичкиoт свeт би бил сиoт вo тeмнина да нe e свeтлината oд Сoнцeтo. А духoвниoт и мoралниoт свeт, и сиoт чoвeчки живoт, би бил тeмнина, акo нe e свeтлината штo e oд Oтeцoт.
Таа свeтлина e Христoс Гoспoд. Навистина, браќа, нeма вистинска свeтлина штo Гo oсвeтлува Бoжјoтo битиe какo штo e Христoс Гoспoд. Кoј гo глeда Нeг, Гo глeда Бoга. Кoј нe Гo глeда

Празнословието

Не можете да го оставите празнословието... Празнословието е најразорно дело. Нему рамно зло му е кога шетаат не пазејќи на сетилата... И едното и другото многу го попречуваат успехот во молитвата...
Јазикот?! Нема поштетна работа под небесата. Добро би било така да се уреди, за секоја недоличност од негова страна да се нешто да го убоди (макар малку). Така би бил посмирен, а вака е како апаратче кое пее песни... како да го навиле, пуштиле и ... тра-ла-ла.

- Страшно и неподносливо за нас..тоа  е тајната на светото Крштение - со кое го губиме правото и власта над вас, Крстот - кој нè мачи, прогонува и уништува, а особено Светата Причест.

Причеста е пострашна  за нас и од самата огнена геена. Не само што не можеме да им пристапиме на оние кои   достојно се причестуваат, туки не можеме ни да ги погледнеме.

Има нешто во човекот, скриено длабоко во него, во најзагадочните места на неговото внатрешно битие, што е посилно од секое искушение, од секоја препрека, од секој страв, од секоја суетност… Нешто што го придвижува кон вечноста, кон победата над овој свет… Стремежот да биде со Бога. Да се наоѓа во непрестајно општење со Него, во заедница со Најпрекрасниот, во причастие со Неговите Божествени енергии. И ете, следејќи го неотклонливо тој внатрешен копнеж, преку макотрпниот

Блажена е душата која Го засакала Господ и од Него се научила на смирение. Господ ја сака смирената душа која цврсто се надева на Него. Таа секој миг ја чувствува Неговата милост. Дури и кога разговара со луѓето, таа е обземена од љубовта кон Господ. Преку долгите борби со злите духови таа го засакала смирението повеќе од сѐ и не им дозволува на демоните да ја избркаат љубовта кон ближните од неа.

 На 13. 03. 2020 година, во Втората недела од Великиот пост, во Соборен храм  во Скопје, отец Зоран Копчаревски во сослужение на о.Сашо Николовски и о.Бранислав Стојанчов, отслужи  Мало повечерие со читање на втората статија од Акатистот кон Пресвета Богородица