Духовен Азбучник

Во таква состојба маловерниот не го отфрла свесно постоењето Божјо, но се сомнева во Неговата семожност, милосрдие или Промисла. Со своите постапки, приврзаности, со сета устроеност на својот живот тој ѝ противречи на верата која ја исповеда со зборови. Таквиот човек никогаш не се задлабочува дури ни во најпростите догматски прашања, плашејќи се да не ги изгуби наивните претстави за христијанството, често пати неточни и

Реалноста на мојот живот е дека ќе паѓам, ќе грешам, ќе тагувам, ќе бидам повреден, пак ќе станам, пак ќе паднам и сето тоа се вика живот. Бидејќи да се биде во светот е многу тешка авантура која често е многу болна. Реалноста е навистина толку маргинална ако го нема Христос во неа. Животот без Христос и без можност да се надеваме на Христовото воскресение е живот полн со болка,

Меѓу благословените и свети традиции на нашата Црква е и прекрасната богослужба што ја имаме: да ги читаме статиите на Богородичниот Акатист секоја петочна вечер за време на Великиот и Свет пост, да се собираме сите верни во храмот и да и пееме на Пресвета Богородица

Многу луѓе, цели поколенија, а и секој од нас, има опит на минати грешки, опит на живот по свое, а не по Божјата волја, опит на задлабочување во мртвата суета на псевдо-животот.

И само чудото на Божествениот допир, чудото на Христовата Љубов

може да го извлече човекот од лепливите и цврсти

 Од кога постои светот, човекот ја прилагодува околината на себе. Најлесно му е да ја прилагоди природата на себе а најтешко му е да ги прилагоди на себе другите луѓе и општеството во кое се наоѓа. Човечката енергија најмногу се троши во борбата да ги промениме другите околу нас или да спречиме другите нас да не менуваат.

          Верата е зракот, надежта – светлината, а љубовта е сончевиот круг. И сите тие сочинуваат еден блесок и еден сјај.
Верата може да направи сè, сè да создаде. Надежта, ја повикува Божјата милост и ја прави непосрамена. А љубовта никогаш не слабее, не заостанува и не му дава мир на оној, кој е занесен од нејзиниот блажен восхит.

Да, затоа христијани паѓат град, зашто сте едни человекоугодници, а не богоугодници, а не познаете свој грех, свој кабает, свое безумие, токо велите: „Не држиме четврци затова паѓат град“, попотого го карате зашто работит во четврток, што не сте достојни да го учите а дила да го карате.✥

Гревот е, пред сѐ, духовна и метафизичка појава. Коренот на гревот е во мистичната длабочина на духовната природа на човекот. Суштината на гревот не е во нарушувањето на етичките норми, туку во отстапувањето од вечниот Божествен живот, за кој е создаден човекот и за кој е природно, т.е. по својата природа, повикан.

Свети Григориј Палама на многу карактеристичен начин го бранел исихазмот. Тој го усвоил целиот опит на светите отци, на кој го додал и сопственото искуство, со што станал чувар на светите преданија на Црквата, спојувајќи го старото и новото.

  Нема проблем, и да се појават скитање на мислите и збунетост во умот, не треба да бидеме невнимателни,

бидејќи непријателот напаѓа и за миг нè совладува.

Во истиот миг да се вратиме на молитвата и да ì се вратиме со радост!

Црквата многу правилно и мудро ги повикува сите нејзини членови да се подвизуваат, т.е. да влезат во процесот на доброволно лишување (какво и да е тоа) за постепено да се одвојат од земните работи и да се исполнат со љубов кон небесното. Сепак, многу луѓе се спротивставуваат на овој призив за подвиг.

Великиот пост, во својата суштина, не е ништо друго освен повик до секој од нас да се запознаеме себеси, да се задлабочиме во себе, да погледнеме во својата душа и совест. Одеднаш, макар и накратко, да навлеземе во тишината. Затоа што Великиот пост е таа тишина од која сме целосно лишени во современиот свет. Не физичка, туку духовна тишина.

Затвори ли очи и денес, о бедна душо моја, пред испружената рака на гладниот кој парче леб ти побара и пак Христа не Го виде? Знаеш ли душо дека Христа денес не Го нахрани? Или се оглуши и денес кога жедниот капка вода ти побара, па и од капката милост од Христа се лиши?

 Богословскиот  дијалог е основен аспект на православното христијанство. Светите отци на Црквата постојано ја истакнуваат важноста на дијалогот во различни сфери на животот: во религиjата, каде што се формира односот меѓу Бога и човекот; во социјалното милје, каде што се градат меѓучовечките врски; во еклисиолошката сфера,

Послушникот на еден старец живееше во една колиба, десет милји оддалечена од скитот. Еден ден посака да го извести старецот да дојде да си го земе лебот. Но потоа помисли:
– „За неколку леба ли да го терам братот да оди десет милји? Ќе му ги однесам јас“.
Си ја стави торбата на вратот и тргна.

Од дамнини стигнува до нас следнава приказна. Еден крал имал слуга кој секогаш му велел: „Царе, не паѓај со духот, бидејќи сѐ што прави Бог е совршено и без грешка!“. Еднаш кралот отишол на лов, но бил нападнат од диво животно. Слугата го спасил кралот, но животното успеало да му откине еден од прстите. Царот рекол: „Да беше Бог добар, овој ѕвер немаше да ме нападне и да ми го скине прстот.“

Сигурно зборот „мака“ звучи премногу сурово за многу наши современици. Особено ако тие го восприемаат Бог само од гледна точка на Неговата љубов кон нив. Таквите луѓе цврсто веруваат дека благодарение на оваа љубов, Бог ќе му прости на човекот апсолутно сè. Но, Божјото простување не е безусловно, бидејќи Бог им простува на оние што бараат прошка и ги љуби оние што Го љубат:

Од зборовите на Самиот Христос знаеме дека душата во моментот на смртта ја пресретнуваат Ангели: ,,А кога умре сиромавиот, го однесоа Ангелите во Авраамовото крило” (Лк. 16, 22).Исто така, од Евангелието знаеме во каков облик се појавувале Ангелите: ,,А неговото лице (на Ангелот) беше како молња и

Историјата на Црквата познава многу светии. Некои од нив се почитувани во Грција, други во Грузија, трети во Украина или Русија. Има толку многу светии што нивниот точен број, според некои, го знае само Бог. Меѓутоа, меѓу целата оваа плејада богоугодници има имиња кои се познати на апсолутно секој православен верник.

Многупати очајуваме и извикуваме кон Бога: „Боже мој, доживувам болка!“ а Бог ни вели: „Со тебе сум, овде сум!“, но болката не ни ја одзема, бидејќи преку оваа болка ние Го бараме Него. Една убава  мисла, доживеана од опит, ја слушнав од старецот Елисеј, игумен на манастирот „Симонопетра“ и содржи голема вистина дека