СТРАВОТ ГО РАЃА НАЈГОЛЕМИОТ НЕУСПЕХ

TVIT538

СТРАВОТ ГО РАЃА НАЈГОЛЕМИОТ НЕУСПЕХ

              Ниту еден грев не може да ја надмине Божјата љубов. Дури и најголемиот грев е мала искра во океанот на Неговото човекољубие. Затоа и се каеме, затоа и се исповедаме и бараме прошка, затоа што се надеваме.
Се надеваме на Неговата милост, која го постави разбојникот прв во Рајот, која ја направи блудницата преподобна подвижничка, која го направи гонителот на христијаните првоврховен апостол, која го направи митарот - евангелист, која го прави секој човек богочовек по благодат.
Барањето прошка не значи дека не сме во право и дека во секоја од постапките сме погрешиле. Пред сè, тоа значи да го поставиме другиот над сопствениот егоизам, да бидеме помирени со другиот наместо да бидеме оправдани пред него, да сакаме да останеме ближни со другиот, отколку да сакаме да го победиме во надмудрувањето. Барањето прошка кога сме виновни ни е очигледно дадена можност и не е ниту доблест ниту нешто посебно.
Да не бараш прошка кога си виновен е демонско. Да се побара прошка, особено кога не си виновен, кога не си погрешил, е задоволство и блаженство; затоа што тоа ја покажува вашата победа над егоизмот. Целта не е да се оправдуваме по секоја цена, туку да се помириме по секоја цена со другиот. Дури и ако цената е да изгледаме слаби и глупави.
Ако не сте подготвени за такво нешто, барем не зборувајте со мене за љубовта... Зборувајте ми подобро за правдата и законите, за казните и наградите.
       Да имаш ближен и придружник во духовната борба, а не ближен во страстите, е вистинскиот благослов... Покажете сочувство кон сите. Особено кон оние кои живеат без Христа. Бидете снисходливи кон нив и сочувствителни. Не е ваша должност да ги прекорувате и да ги осудувате. Ваша должност е да се молите за нив, да им помагате, да им проштевате во вашето срце и да ги прифаќате. Така функционира Божјата благодат, ги просветлува луѓето и им помага да се покајат. Онаму каде што има нерасудувачка ревност и строгост, не делува Божјата благодат. Вистината мора да се пројави со кроткост и смирение, мир и љубов. За да ги придобиеме другите, понекогаш мора и да изгубиме. Особено за да ги придобиеме во Христа, мора да им покажеме дека сме подготвени не само да изгубиме, туку и да бидеме распнати за нив, да бидеме како љубовен рефрен, како азурно небо на пролетното утро, како насмевка на мало дете, како пријателска тишина, како убавината на цветот, како Божјата љубов, како мајчината топла прегратка, како сигурна животна прегратка...
Зошто љубовта да приличи на осаменост? Зошто да се поучуваме преку болка? Зошто насмевките треба да ги учиме како лекции по глума? Зошто облаците да носат дожд? Зошто да ја трошиме убавината во заборавот? Зошто да ги креваме крилјата среде суетата? Зошто љубовта треба да биде страст и очај? Зошто е потребно тоа во животот?
И тогаш мојот глас во шепот, но исполнет со сигурност кажа : НЕ...не е така во животот.
Животот е најубавото бавно и ритмичко движење на бесмртното, мелодично ехо на небото, занесеност во која не знаеме да играме а играме, тоа е песна во која нема измерен говор или рима, тоа е тага и радост, болка и мир, плач и песна, немир и смиреност, тага при збогувањата, радосна тага од една соната, издишување на погледот што видел темнина, но и светлина.
Но ние секогаш размислуваме на истиот начин: за тебе,со тебе,за мене,со мене...
Зошто е така во животот? Не знам..но не дозволувајте да ви избега надежта, верата,и најмногу од се не дозволувајте да ви избега љубовта од очите.
               Така е во животот... Еден изгрев кој игра криенка со зајдисонцето.
Бидете верни со сите. Уште повеќе треба да бидете вистинити и искрени со ближните. Ниту една врска не може да се темели на лага. Нема невини лаги, нема добри лаги. Лагата е секогаш лага. Бидете вистинити со другите луѓе. Носењето маски само за да се задржи другата личност - а притоа мамејќи го - е цинично. Не е богоугодно она на што не учат дека целта ги оправдува средствата. Оваа мисла е лицемерна за нашиот однос кон ближните. Откривањето на нашите чувства, мисли и дела пред другиот ги поставува темелите на значајна и жива врска со него. Според моето скромно мислење, подобро е другиот да ве отфрли но да ве познава, отколку да остане со вас, но да не ве познава заради лицемерието и лагата.
Ние не се вклопуваме со сите. Но, барем да бидеме вистински со луѓето со кои сме заедно. И другиот да сака да има личен однос со нас, затоа што нè познава, не затоа што нè не познава; затоа што прифаќа кои сме, не затоа што лажно се претставуваме. Голема доблест е да бидеме вистински знаејќи го моментот дека може да бидеме отфрлени. И кога ќе ја кажаме вистината, нема да размислуваме на непопустливоста на туѓите каприци, страсти и тврдоглавост.
Вистински, значи дека ги откриваш тајните на своето срце на другиот без страв, затоа што се потпираш на разбирањето,прифаќањето на другиот, на снисходењето, на неговата љубов кон тебе. Вие му верувате на другиот и се отварате кон него без страв, без да се обидувате да ги скриете вашите грешки и недостатоци. Но и да разберете и оправдате доколку бидете отфрлени. Ова се случува ако тој во крајна линија навистина не ве сакал, ниту покажал разбирање и снисходење. Само затоа што некој те отфрла, не значи дека секогаш вината паѓа врз тебе. Може да биде виновна и другата личност - на крајот другиот испаѓа дека постапува кукавички пред твојата искреност кон него.
И повторно ќе кажам - подобро е некој да ме отфрли но да ме познава, отколку да го мамам за тоа кој сум јас, само за тој да остане близок со мене. Затоа што, на крајот, односот што се темели на лицемерие и лаги кои доаѓаат од стравот на отфрлање и разделување, никогаш не може да оди напред и да нè направи навистина среќни. Запомнете: вистинските односи ги ослободуваат личностите, не користат маски кои им служат во нивниот однос. Стравот го раѓа најголемиот неуспех во врската.Светиот апостол Јован ни кажува: „Совршената љубов го отфрла стравот“. Онаму каде постои страв, нема љубов, туку очај и негодување, лаги и лицемерие, права и сметки за тоа колку дадовме и колку сме зеле. И таму каде што има љубов, нема страв, туку прегратка на прифаќање и прошка без сметки; постои взаемна љубов и меѓусебно разбирање.