Тој грев е најраспространет; понекогаш маловерието преминува во потполно безверие, иако честопати човекот кој страда од него продолжува да оди на богослужби, оди на исповед.
Во таква состојба маловерниот не го отфрла свесно постоењето Божјо, но се сомнева во Неговата семожност, милосрдие или Промисла. Со своите постапки, приврзаности, со сета устроеност на својот живот тој ѝ противречи на верата која ја исповеда со зборови. Таквиот човек никогаш не се задлабочува дури ни во најпростите догматски прашања, плашејќи се да не ги изгуби наивните претстави за христијанството, често пати неточни и примитивни, коишто тој некогаш ги стекнал. Претворајќи го Православието во национална, домашна традиција, збир од надворешни обреди, гестови или сведувајќи го на насладување во убавото хорско пеење, светкање на свеќите, т.е. кон надворешната естетика, маловерните го губат најглавното во Црквата – нашиот Господ Исус Христос. Кај маловерниот религиозноста е тесно поврзана со емоции естетски, страсни, сентиментални: таа лесно се спојува со егоизмот, суетата, чувствителноста. Луѓето од тој тип бараат пофалби и добро мислење за нив од духовникот. Таквите луѓе често на исповед се жалат од другите, сакаат да ја покажат својата „праведност“. Тие лесно преминуваат од показателно „благочестие“ кон раздразливост и гнев кон ближниот.
Таквите „праведници“, не гледајќи во себе никакви гревови, често пројавуваат кон луѓето околу нив бездушност, егоизам и лицемерие; живеат само за себе, сметајќи го воздржувањето од гревови доволно за спасение. Воопшто религиозното самозадоволство и самоуспокоеност – главни карактеристики за оддалечувањето од Бога и Црквата.
Превод од руски јазик:
Свештеник Јани Мулев
Изворник:
Архимандрит Лазарь (Абашидзе),
Грех и покаяние последних времен, 1997.
