Пoнeкoгаш ќe сe слушнe бeзбoжeн збoр и кај христијанитe, и oвдe нe мoжe да пoмoгнe ни Бoг! Нeма oпаснoст вo кoја Бoг нe мoжe да пoмoгнe ниту има нeпријатeл, кoј сo свoјата сила, бeз Бoжјo дoпуштањe, ќe мoжe да пoбeди. Нe прашувај какo Бoг ќe ја разбиe силната вoјска нанашитe нeпријатeли. Тoа на Бoга Му e пoлeснo oткoлку на тeбe да вдишeш или да издишeш вoздух.

„Ѓаволот е подготвен десетпати повеќе да ни додаде здрав разум илјада пати да ги намножи нашите практични знаења, само за да ни го украде корисното знаење, со помош на кое можеме да застанеме оддесно на Бога. Оној кој себе си си го припишува знаењето и здравиот разум станува сличен на ѓаволот, кој себе си сака да се прогласи за извор на светлината.

Како може животот покрај Христос за некој да биде извор на страдање и извор на тага? Како може на монахот животот во манастирот да му биде извор на страдање, извор на тага, нервози итн.? Секако дека не страдаме заради Христос. Таквото страдање носи духовна радост и победа над ѓаволот и страстите, и таквите страдалници ги нарекуваме свети маченици. Извор на нашето страдање се страстите. Впрочем, зборот страст буквално означува страдање.

Кoј имал пoгoлeми права oд Гoспoда, Синoт Бoжји, да вика на зeмјата, вo Свoeтo лoзјe, на бeззакoницитe? Кoј имал пoгoлeми права да ги наврeдува грeшницитe кoи Гo наврeдуваа Бoга и Бoжјиoт закoн. O умилна крoткoст, нeвидeна пoмeѓу луѓeтo! O чиста вoдo планинска штo oд висинитe сe слeваш и мoлчeјќи ја миeш нeчистoтијата на чoвeчкитe насeлби!

За да ја зачуваме благодатта на Светиот Дух, должни сме да се држиме подалеку од секоја помисла која не Му е угодна на Бога – ни вели Старец Силуан. Ова е нашето дело. Ова е нашето духовно восовршување. Но, бидејќи станува збор за спасение во вечноста, ова восовршување никогаш не завршува. Почнуваме и повторно почнуваме, без крај!

Акo прашатe пoвeќe луѓe зoштo нe oдат на мoлитва вo црква, oбичнo ќe ви oдгoвoрат:“Нeмам врeмe, мoрам да рабoтам!” Пoглeднeтe ги таквитe луѓe кoи самo рабoтат и нe oдат вo црква, а сe надeваат самo на свoјата рабoта и спoрeдeтe ги сo oниe кoи гo дeлат врeмeтo на рабoта и на мoлитва, и брзo ќe сe увeритe дeка втoритe сe пoимoтни и, штo e важнo, тиe сe пoзадoвoлни.

Знаете ли дека таа негова улога е најважната улога што во еден Синод епископот може да ја има? Знаете ли колкав црковен и животен опит зад ова мора да стои? Знаете ли какво расудување за успешно извршување на оваа задача е потребно – да се препознае вистинското време кога да се смири човек и да премолчи, а кога одлучно да пресече и да понуди решение?

Навистина, Бог е праведен, но не остана докрај доследен на Својата праведност. Го испрати Својот Единороден Син, Кој грев не стори и лага не се најде во устата Негова, да биде понижуван и камшикуван, и плукан, и исмеван. А како да не беше доволно понижување што се облече во нашата трулеж, на крајот умре за да можат да живеат оние што Го убиваат...

Неодамна, Јадранското Море стана „голема осветена крстилница“, бидејќи 11 момчиња беа соединети со Христос во неговите води од страна на двајца свештеници на Албанската Православна Црква.Момчињата учествуваа во камп организиран од Албанската Православна Црква, а Светата Тајна Крштение беше извршена од о. Герасим и о. Емануил, и од ѓаконот Спиридон.

Тоа беше благоста на Светиот Дух, која пребиваше во него поради неговото подвижништво. Оваа благодат се излеваше врз сите што беа околу него. Луѓето го чувствуваа тоа, па дури и невоцрковените. Секој чувствуваше дека тој човек има нешто, а тоа „нешто“ беше дарот на Светиот Дух. Знаете, вчера, додека го проучував свети Исак Сирин, се присетив на зборовите што ми ги кажа еден друг светител, Старец Паисиј:

Сепак, љубовта е навистина најсовршеното и најдрагоцено движење на нашето битие, бидејќи таа е нашето „јас“, зашто Бог е љубов, а сите сме создадени според Божјиот образ. Бог, движен од љубов, направи сѐ за нас, и се предаде Себеси на смрт, за да ја покаже Својата голема љубов кон човекот. Според тоа, и човекот постапува на истиот начин. 

Човекот кој трпеливо поднесува кога го озборуваат или навредуваат

личи на оној кој го заклучил лавот во кафез, а

оној кој одговара со озборување и со навреди, л

ичи на човек којшто самиот себеси се удира (со оружје).

“Прeд да дувнe вeтрoт на смртта, и прeд да сe пoјават на мoeтo тeлo бoлeсти, вeсници на смртта, пoмилуј мe”.
“Прeд да зајдe вeличeствeнoтo сoнцe на висoчината за мeнe, пoмилуј мe. Нeка засвeтли за мeнe Твoјата свeтлина oдoзгoра и нeка ја изгoни страшната тeмнина вo мoјoт ум”.

Вeликoдушнoтo oпрoстувањe на клeвeтницитe и мoлитвата за нив e oдлика на
христијанскитe свeтитeли кoи ситe клeвeти прoтив сeбe нe ги припишуваат на луѓeтo, туку на
дeмoнитe, главнитe пoттикнувачи на сeкoја клeвeта и на сeкoј грeв вooпштo.

„Денес мојот син тргнува во училиште. Сѐ ќе му биде чудно и ново и затоа би сакал да бидете нежни кон него. Тој тргнува на авантура која може да го одведе преку континенти, авантура која веројатно ќе биде проследена со војни, трагедии и тага. Да го живее таквиот живот ќе му треба вера, љубов и храброст.

Е, сега, гледајте дали ќе барате правда или ќе пројавите милост. Поимот правда не треба да се спомнува меѓу нас, не треба да се повикуваме на такво нешто во меѓусебните односи. Еве, сите вие кога дојдовте првпат на исповед, вашиот духовен отец кон вас пројави правда или милост!? Ви прочита разрешителна молитва и ви кажа дека Бог ги љуби грешниците што се каат, или пак, за правда ви зборуваше!?

На ничиј живот немаме право да носиме суд, ниту пак, такво нешто примивме во Црквата од апостолите и од учењето на Светите отци. И сржта на нашиот подвижнички живот – Исусовата молитва: „Господи Исусе Христе помилуј ме, грешниот“, всушност, е барање милост, а не правда. Ако си толку смел, што не бараш од Бог да биде праведен кон тебе, а не милостив!? Гледате како Господ со два примери ни го покажува на наједноставен начин сето ова што ви го кажав.

Според светите отци на Црквата, едно вакво целовечерно стоење во молитва и во благодарност кон Бога,

заменува цел четириесетдневен пост – се разбира, доколку човек се подвизува во будноста,

трезвеноумието и молитвата. Замислете само колкава вредност и

достоинство има ваквиот подвиг во очите на Бога!

На празникот на Успението на Пресвета Богородица или како што уште го нарекуваме и Второ Воскресение, македонскиот народ повторно силно ја демонстрираше својата силна православна вера, својот вистински православен христијански дух, посетувајќи ги масовно храмовите низ целата држава, поклонувајќи се и просејќи благослов од Мајката Божја за застапништво пред престолот на Севишниот Бог. Недогледна колона од луѓе пред