Така се роди групата: „Сендвичите на Хернан“
На столбот на фенерот има плоча: „Тука, шест години, еден татко остави 17.520 сендвичи за деца кои не беа негови. Затоа што не можеше да ги спаси своите. Хернан, твојот син би бил горд на тебе.“
Лусија се враќа секој месец. Секогаш во 3 часот наутро. Да провери. И секогаш наоѓа кеса.


Во секој човечки живот постои една точка на пресврт, миг кога Небото тивко го допира срцето и сè во нас се менува. Кај некого тоа е преку страдање, кај друг — преку тивка радост или неочекуван знак. Кај мене, тој прв допир со Божественото дојде преку едно свето име кое ме следи од детството: името на Свети Никола.
Некои луѓе ќе останат емотивно заглавени во своето детство.
Замислувам колку е тешко, тмурно и осамено во душите на тие што живеат во злорадост, гнев, страв, завист, омраза, гордост, лажење и алчност. Тоа се чувства заради кои боледуваат – и духот, и душата, и телото – а нивниот крај секогаш е тажен, истоштувачки и болен.
Но денес, со откритијата за Унит 8200 и неговите луѓе распослани во Google, Microsoft, Facebook, TikTok, па дури и во VPN сервисите, станува јасно: тоа не беше фалење. Тоа беше признание.























