Зарем можеме да ги споредиме Светата причест со Богојавленската вода. Суштината и врвот на нашето духовно живеење е причестувањето со Светата Причест односно примањето на Самото Тело и Крвта на Нашиот Господ Исус Христос додека примајќи ја Богојавленската вода ние само духовно се укрепуваме. Воопшто се неспоредливи овие две работи како по нивната суштина така и по нивното духовно значење.

Влегуваме во периодот на Големиот пост. Почнуваме со ’тримерот‘. Во Црквата Божја ова не е само период со некој посебен ред и правила, ова е, пред сè, период на посебна благодат.
Знаеме дека овој период на посебна радост е Божји дар во кој целиот наш подвиг полесно го доживуваме.

На крај ми дадоа една група луѓе и отидовме уште малку понапред за да го смириме командирот. Потоа им реков: „Да побрзаме зашто треба да се вратиме“. Отидов напред бидејќи цело време негодуваа. Постојано повторуваа: „Грција никогаш нема да умре, но затоа ние ќе умреме“. Одев напред; ќе паднев во снегот, а тие ќе ме извлечеа;

Што значи тоа во пракса? Кога некој ќе нè повреди, ние во тој момент не размислуваме за оправданоста или неоправданоста на неговата постапка, туку нашето внимание е свртено кон тоа дали нашите мисли, зборови и дела во тој момент се согласни со Христовите или не!? Дали во мојот ум и срце се случува истото тоа што и во Христовиот ум и срце при таков случај?

Поклади идет, се чудиш колку манџи да направиш. Пак ce берете по две куќи по три на едно да покладите, да разлагуете, да поете песни coблазнителни, да jaдете до ден, да се oпиете и скверна безделија да чините за три дни. Heмојте, xpистиани, не губите си душите, не празнујте погански. Caм поклади си со своата челад, штогодер јади, помало пии, поскоро стани, метание чини, зашто yтре Велик Пост.

Таков е нашиот Бог, во Кого ние веруваме и Кој е љубов и правда! Пројавувањето на Неговата правда ние, исто така, го гледаме за време на Неговиот земен живот. Спасителот - постојано ги изобличувал книжниците, митарите и фарисеите за нивните беззаконија; со бич ги изгонил трговците од храмот, кои домот за молитва го претвориле во разбојничко гнездо.

Малку е да се каже дека згрижува актуелната дестабилизација на мирот во светот. Не е доволно да се каже дека војната не смее да биде начин на решавање на отворените прашања и дека не смеат да страдаат невини луѓе, ни во Украина, ни во Јемен... Малку е, не е доволно да се каже, но треба да се каже. На почетокот бил зборот. Добриот збор. И отворил железни порти.

Прифаќајќи ја оваа мисла забележана во Библијата, тој во почетокот не можел да претпостави дека на преводот ќе работи речиси цели 50 години, завршувајќи го својот труд во својата длабока старост. Притоа преведувачот на македонската Библија не очекувал дека неговиот библиски превод ќе биде оценет како „јазичен темел“ на Македонската православна црква и на нејзината автокефалност.

Процесот на целосен превод на Библијата на современ македонски јазик, го започнал веднаш по ослободувањето. Капиталното дело, целосно било завршено во 1990 година, кога и излегло од печат. Архиепископот Гаврил се повлекол од престолот во 1993 година поради старост. Починал на 4 март 1996 година и е погребан во манастирот „Свети Наум“ во Радишани крај Скопје.

На 4 март оваа година се навршуваат дваесет и шест години од упокојувањето на Архиепископот Гаврил, трет архиепископ на возобновената Охридска архиепископија, денес Македонска православна црква – Охридска архиепископија. Архиепикопот Гаврил ќе биде запаметен по неколку крупни успеси што ги направи .

Јазикот мора многу да се намачи за да се искупи за секое празнословие и за сите свои падови и мора да ја стекне навиката за молитва. Навиката не може да се створи без труд и работа. За да дојде благодатта, мора да се пројави и смирение. После тоа патот ќе биде отворен. Молитвата ќе се прилепи за нашето дишење, а умот ќе се разбуди и ќе ја следи.

Нeма никаква врeднoст за нас тoа какo ќe нè смeта или ќe нè нарeкува свeтoт. Важнo e, и пoвeќe oд важнo, какo ангeлитe на нeбeсата ќe нè смeтаат и нарeкуваат кoга пo смртта ќe сe срeтнeмe сo нив. Тoа e oд судбoнoсна важнoст и сeтo oстанатo e ништo. Или ниe смe бeзумни за свeтoт заради Христа или смe бeзумни за Христа заради свeтoт. Нo кoлку e краткoтраeн збoрoт свeтски!

Тoа сe три вида на вeрувањe. Вeрувањe вo слeп случај, вeрувањe вo
прeдмeти и вeрувањe вo сeмoќта на духoвитe на тeмнината. Сo гатањeтo сe прoрeчуваат случаи,
сe разликува силата на прeдмeтитe и сe закoлнува сo духoвитe на тeмнината.

Секој што на својата рака ќе стави или на својата облека ќе закачи таканаречена мартинка (нешто како нараквица направена од црвен и бел конец) со некаква вера дека тоа ќе му донесе здравје и среќа, да знае дека од тој момент (свесно или несвесно) се откажал од Бог, односно од Православната Вера и Црква, и не може да учествува во нејзините Свети Тајни.

Сега, кога влегува царот со својата придружба во некој град, секој од нас, бидејќи е свесен за својата нискост, не чувствува толку задоволство од таа глетка, колку што го обзема тага, од причина што не се наоѓа близу до него и што ни малку не може да соучествува во велелепноста

Во нашиот подвижнички живот во Црквата ништо друго не правиме, освен тоа што градиме љубовен однос со Богочовекот Христос. Црквата е Богочовечка тајна во којашто ја живееме тајната на воплотувањето Христово – вистината дека Бог толку Го возљуби човекот што се поистовети со него, дојде во овој свет воплотувајќи се, стана човек.

На многу фрески низ нашите православни храмови може да се забележи една несекојдневна, но многу впечатлива сцена, на која фрескописецот мошне вешто ги преточил во слика Христовите зборови кои ги слушнавме во денешното Евангелско четиво. Всушност, на тие фрески е претставен Страшниот Суд каде шго Господ Исус Христос иајпрво гледа надесно и им се обраќа на оние,

Ако се запрашаш, а ќе се запрашаш кога тогаш, треба ли човек да е добар со сите, ти знај дека треба да се обидеш човечки да бидеш добар со сите. И обиди се секому да помогнеш. Во помошта не се гледа на вера, нација, а уште помалку партија. Многу пати ќе се изгориш и пак сам ќе се запрашаш, та треба ли да продолжам. Не се обесхрабрувај!

Немањето соработка меѓу теоријата и праксата, е резултат на несоработката меѓу душата и телото, и во тој случај благодатта која и го чини и самото простување, и самото покајние, та и исполнувањето на сѐ во се, едноставно е попречена од немањето на таа наша слободна ...