Колку е големо Твоето милосрдие, Господи, зашто си претрпел клинци и копје, заради мене осудениот на гибел; затоа Те воспевам, Христе. Сите луѓе, поклонувајќи се на крстот, трската, клинците и копјето, на живоносните Твои страдања, со песни, Христе, Те воспеваме.

Потоа рече Бог: „Нека се појават светила на сводот небески, што ќе ја осветлуваат земјата за да го делат денот од ноќта, и да бидат знаци и за времињата и за деновите и за годините; и нека светат на сводот небески за да ја осветлуваат земјата!" И би така. И создаде Бог две големи светила: светило поголемо да управува со денот и светило помало да управува со ноќта, и ѕвезди; и ги постави Бог на

Ни покажа и нѐ поучи и како духовно да пораснеме и да ја достигнеме оваа Божествена љубов. Нѐ поучи дека, покрај лоши дела и зборови, срцето треба да го очистиме и од зли чувства и мисли. Нѐ поучи како да се смируваме во Божјата волја. Нѐ поучи да Му благодариме на Бог за сѐ, посебно за злото кое ни се случува; нѐ поучи како целиот наш живот да ни биде благодарење. Нѐ поучи дека, во секое искушение треба да ја бараме Божјата правда, а не човечката.

Да го оставиме разумот на неговата арогантнoст и збунетост, да го оставиме и моралот со неговите објаснувања и оправдувања. Да ја послушаме нашата совест, таму внатре, длабоко во нас, каде тивкиот, но и строгиот и немилосрден глас ни зборува: виновен си! Но, во што се состои мојата вина? Не, таа не е во ниту една навреда и расправија што ја имав со моите ближни, бидејќи тоа е неизбежно во животот на човекот.

И по изгонувањето, сега човекот ја живее општата состојба на падот и сето она што ја карактеризира, а тоа се гордоста, расеаноста и затемнетоста. Сѐ уште е примамлива понудата, односно „можноста“ да се постане бог без Бога. Насилно да го придобие изгубениот рај и повторно да ги освои Небесата, градејќи кула вавилонска во безумен бунт против Бог.

Вас на кои Христос Бог ви е
богатство и чест, сила и слава,
вас кои великиот Теодор во верата ве просветли,
вас по чии молитви Господ храмови идолски разруши
и цркви подигна – Евтропие, Клеониче и Василиске

Ова е времето за покајание, ова е денот спасителен, почетокот на постот: биди будна, душо, вратите на страстите затвори ги, и сврти се кон Господа.
Бурата од гревови во бездната на очајание ме влече; но кон океанот на Твојата милост трчам, Господи, спаси ме.
Самиот јас станав роб на гревот, самиот јас им ги отворив вратите на страстите, Слово милостиво!

Јазикот е раѓање на човекот. Филозофите велат: вистински се раѓаме во јазикот, не во акушерската клиника. Затоа, со години, во интервјуа, колумни, на собири по разни поводи повторувам: ДРЖАВАТА мора да ги заштити овие две катедри со специјален закон со кој ќе го гарантира нивниот опстанок!

Овој празник пред Чесниот пост е устроен за да потсети на духовниот карактер на постот. Му се посветува на проштевањето или посуштински на покајанието, кое во Црквата претставува единствената вистинска содржина на личносните односи.Телесното воздржување што се практикува за време на постот е неразделно од богокопнежливата љубов на христијаните.

Потоа, на вечерната, откако ќе го чуеме најавувањето на постот преку великиот прокимен: „Не одвраќај го лицето Твое од чедото Твое; бидејќи страдам, бргу услиши ме; пази ја душата моја и избави ја“, влегувајќи во великопосното богослужение, кое со своите посебности и молитвата на светиот Ефрем Сирин, при што преку матанија – бараме прошка еден од друг,  го извршуваме обредот на простување и помирување. Приближувајќи се еден кон друг со зборови на помирување, хорот ги пее пасхалните песни, исполнувајќи ја црквата со очекување на пасхалната радост.

Во овој ден правиме спомен на паѓањето на првосоздадениот Адам од рајската храна, што божествените отци наши го определија пред почетокот на светата Четириесетница, за да покажат со тоа колку на човековата природа и е потребен постот како средство за лекување, а и колку е гнасно лакомството и непослушноста. Со примерот на Адама светите отци сакаат и нам да ни покажат колку се кобни последиците од невоздржаноста и непослушноста. Адам, јадејќи од забранетиот плод, мислеше дека ќе стане бог.

Затоа, потребно е секој од вас да има духовен отец, со вера (доверба) да му пристапи, смирено да застане пред него и да му ги открие лошите страсти на своето срце. Кога примате духовно исцеление, од душата со корења ќе ги исфрлите плевелот и трењето на гревот, што секој од вас ги одгледувал во себе заради острастениот и сластољубив живот. Така на своите уши ќе им дозволите да ги слушаат духовните поуки

 Сето тоа е едно, одговорив јас. Евангелието е како молитвата Исусова: зашто божественото име на Исуса Христа во себе ги содржи сите евангелски вистини. Светите оци велат дека молитвата Исусова е резиме на целото Евангелие.
Потоа ги прочитавме молитвите; капетанот почна да чита од почетокот на Марковото евангелие, а јас го слушав молејќи се во моето срце. Капетанот го заврши своето читање во два часот наутро и отидовме да си легнеме.

Забораваме на многу завети што во текот на животот сме ги дале и сме се обврзале дека ќе ги исполнуваме... затоа и нашите дела се празни,затоа што преку нашите дела и не препознаваат...Можеш илјада пати да кажеш нешто и да ги убедуваш другите со најсовршен јазик,со најсрочена мисла, со елоквентна гестикулација, но ако твоите дела поинаку зборуваат за тебе се е залудно,се е ветар и магла...

Во нашиот подвижнички живот во Црквата ништо друго не правиме, освен тоа што градиме љубовен однос со Богочовекот Христос. Црквата е Богочовечка тајна во којашто ја живееме тајната на воплотувањето Христово – вистината дека Бог толку Го возљуби човекот што се поистовети со него, дојде во овој свет воплотувајќи се, стана човек. Меѓутоа, не каков било човек, туку последен од сите, слуга на сите, а нам ни даде можност да станеме богови по благодат.

Во сирната сабота се совршува споменот на светите мажи и жени, кои засветлиле во подвигот на постот. Со примерот на светите подвижници, Црквата нè засилува за духовен подвиг: „угледувајќи се на незлобивото живеење, да твориме многувидни и различни добродетелни дела, секој според своите сили“,

Ова подготвување на постот во Четириесетницата е востановено уште во Раната Црква. Така, знаменитите проповедници од четвртиот век, св. Василиј Велики, Јован Златоуст и Кирил Александриски во своите беседи и слова говореле за воздржанието во неделата која му претходи на Великиот Пост. Во седмиот век, преподобните Теодор и Јосиф Студит ја составиле службата за Неделата на блудниот син,

Како последица на она што Црквата е, а тоа е – заедница на живи и упокоени членови, но и на верата во воскресението и праведниот Суд Божји, се јавува принесувањето на молитви за „блажен покој“ на оние кои се упокоиле во Христа. При вршењето на помени и молитви за упокоените,

Спасителу, Кој со Твојата крв ги искупи луѓето, и со Твојата смрт нè избави од горчливата смрт, и со Твоето Воскресение ни даваш живот вечен, упокој ги, Господи, сите кои починале благочестиво, или во пустините, или во градовите, или во море, или на земја, или во секое место: цареви и свештеници, архијереи, монаси, искушеници, отци, браќа и сестри наши, од секоја возраст и род, и удостој ги за Твоето Царство небесно !