Вистинската цел на нашиот христијански живот се состои во здобивањето на Светиот Дух Божји.Кога духот Божји ќе слезе на човекот,  го осенува со полнотата на Своето доаѓање, тогаш душата на човекот се исполнува со неискажлива радост затоа што Он радува се'   до што ќе се допре. Предвкусот на таа радост ни се дава и нам, а сега, до нас е, да вложиме труд на труд и да се вознесеме  од сила во сила,  и така да ја достигнеме мерата  на растот на полнотата Христова...

Сериозна педагошка грешка е да се говори на малите деца, премногу отворено за демоните, бидејќи на децата-кога еднаш ќе чујат за демоните-им е невозможно да не почнат да ги замислуваат. Возрасните можеме да ги предупредиме за тоа дека е многу опасно во својот ум да примаат претстави на демони, но, таквото предупредување нема да ги спречи малите деца да почнат да ги замислуваат демоните и тоа може да им нанесе голема духовна штета...

Една од најдеструктивните страни на нашето современие, според моето мислење, е сѐ поголемиот губиток кај луѓето на христијанското сознание на својата персоналност и персоналноста на нашите взаемни односи. Отпаѓајќи од верата во воскресението, осудувајќи се себеси на смрт, подобно на смртта на животните, човештвото се дави во бездната на очајанието.

Кога Бог го создал човекот, Он во него всадил нешто божествено, како некоја помисла што ја има во себе, слична на искра, на светлина, топлина. Помисла што му го просветува умот и му покажува што е добро, а што зло. Тоа се нарекува совест и таа е природен закон. Според толкувањето на светите отци, тоа се оние кладенци што Исак ги копал, а...

А Закхеј застана и Му рече на Господа: „Господи, еве половината од својот имот ќе го дадам на сиромаси; и ако сум зел од некого нешто несправедливо, четворно ќе го вратам.“ А Исус му рече: „Денес дојде спасението на овој дом, зашто и тој е син Авраамов. Оти, Синот Човечки дојде да го побара и спаси загубеното.“

На 06.07.2015 г. во Демир Хисар се одржа првиот Меѓународен научен симпозиум на тема: Манастирот „Св. Јован Крстител“ во Слепче, како духовен, книжевен и уметнички центар.. На Симпозиумот присуствуваше и Неговото Високопреосвештенство Митрополитот Преспанско-Пелагониски г. Петар, како и научници, историчари и свештени лица од земјава, и од двете соседни земји, Бугарија и Србија.

"Свети Исаак Сирин вели: „Не се осмелувај Бога да Го наречеш праведен. Зашто, каква е таа правда – кога ние згрешивме, а Он Единородниот Свој Син Го предаде на крст?“ Кон овие зборови на св. Исаак Сирин ние би додале: Ние згрешивме, а Бог ги стави светите ангели во служба на нашето спасение! И уште повеќе, ангелите, исполнети со љубов, и самите ...

На 12.07.2015 година, кога црквата ги слави „Св. апостоли Петар и Павле“ – Петровден, Неговото високопреосвештенство, Митрополитот тетовско-гостиварски г. Јосиф, во сослужение со свештеници од Тетовското архиерејско намесништво, го освети храмот „Св. Георгиј Победоносец“ , и отслужи света Божествена литургија во с. Шемшево – Тетовско.

Се известуваат сите верни чеда на Повардарската епархија, и воопшто на Македонската православна црква дека започна фрескоживописување на црквата „Св. Троица“ во Росоман. За таа цел упатуваме повик до сите благочестиви христијани, кои се во можност, да го помогнат завршувањето на ова богоугодно дело. Средствата можете да ги уплатите на следнава донаторска сметка за фрскоживописување на храмот „Св. Троица“ Росоман: 200002749670244 АД Стопанска банка - Скопје.

Ние не сме слободни да ја избереме рамката и формата на нашето покајание – ова со сигурност е едно од најјасните учења на Библијата. Исус налеа вода во сад – вели свештениот текст – и почна да им ги мие нозете на учениците (Јн 13,5). Господ го избрал садот, средството кое ѝ дало особена контура и димензии на формата на Неговата очистителна вода. Тогаш Он пришол кон секого од учениците, еден по еден, и тие разбрале дека треба да ги стават нозете во тој сад, за Он да може да им ги измие.

На 12.07.20145 година, во спомен на св. апостоли Петар и Павле, Неговото блаженство Архиепископот охридски и македонски г.г. Стефан во сослужение на свештенослужители од Скопската епархија отслужи Архиерејска Литургија во храмот „Св. апостоли Петар и Павле“ во населбата Ѓорче Петров. На Литургијата во ѓаконски чин беше ракоположен богословот Никола Шатровски.

Бeзумниoт сe плаши самo тoгаш кoга ќe свeтнe мoлњата и кoга грoмoт ќe пукнe, а мудриoт сe плаши oд Бoга сeкoј дeн и сeкoј час. Твoрeцoт на мoлњата и на грoмoт e пoстрашeн
oд oбeтe, а Oн нe сe пoјавува прeд тeбe oдврeмeнаврeмe какo мoлњата и грoмoт, туку e нeпрeстајнo прeд тeбe и нe сe oддалeчува oд тeбe. Затoа нe e дoвoлнo самo oдврeмe наврeмe да сe има страв Бoжји,...

Апoстoлoт oбраќал луѓe сo камeни срцe вo луѓe сo благoрoдни срца, лeкувал бoлни, вoскрeснувал мртви и тoа сè сo мoлитва и вeра вo живиoт Бoг; Симoн Вoлх, пак, ги зачудувал
луѓeтo сo ѓавoлски привидeнија. Апoстoлoт Пeтар бил другар на Бoга, а Симoн Вoлх бил другар и штитeник на развратниoт цар Нeрoн, кoј завршил сo самoубиствo.

Многу луѓе веруваат во Бога, во тоа дека нешто постои, некаква сила (има Нешто…). Тоа е едноставно деизам. Но, да се верува во Бога, тоа сè уште не значи да се биде христијанин. Богот на Библијата, Богот на Христијанството е Бог на Откровението. Он не бил воочен како некоја безлична суштина, туку Самиот се открил на светот онаков како што Е, како Личност.

На 11. 07. 2015 година, се отпочна со празнување на вечерна богослужба, во храмот „Св. вмч. Георгиј“ во Кочани, со која чиноначалствуваше Неговото Високопреосвештенство Митрополитот Брегалнички г. Иларион, во сослужение на свештеници од брегалничката епархија. На вечерната богослужба на Литијните стихири се изнесе иконата на светите апостоли Петар и Павле и потоа Митрополитот Брегалнички г. Иларион го благослови и пресече празничниот леб, по што одража пригодно слово.

Тој велеше, да бидат покрај нас во љубов, да ги учиме да учествуваат во Таинствата, да им објаснуваме што значи духовен отец, што значи исповед. „Утре, кога ќе порастат, тоа што го примиле во детството, нема да пропадне“.

Но, се разбира, кај свештеникот доаѓаат не само оние кои за првпат го пречекоруваат црковниот праг, не само оние кои успеале тешко да паднат и се заплеткале во мрежите на лукавиот. Доаѓаат секако и луѓе, кои одат постојано во црква, кои живеат црковен живот, и кои, би требало, веќе и самите да наоѓаат одговори на многуте прашања кои ги вознемируваат. Но често, за жал, не наоѓаат и затоа го прашуваат пастирот, духовникот. На пример, го прашуваат многу често, пак и пак:

Пред половина година отидов во Јужна Каролина да ги посетам моите родители. Кога по вечерата јас измив неколку чинии, мојот татко извика: ˝браво˝! Тоа беше вообичаена шега на моја сметка. Јас постојано  му говорев ̋браво˝ на мојот син кога ќе изедеше чинија со боровинки или кога ќе успееше да ги извади чорапчето од ноџето. Тој тогаш имаше 18 месеци.

„Човекот најчесто постанува агресивен кога е уплашен. Со порастот на јачината на страв во човекот, расте и јачината на агресија, која може да се покажува на различни начини на манифестации (директни и индиректни, невербални и вербални, маскирана вербална агресија и итн.), при што човекот не мора да биде свесен за тесната поврзаност на стравот и агресијата.“ - академик Владета Јеротиќ, психолог

- Душата, кога се моли за светот, и без весници подобро знае како тагува сета земја, таа знае какви потреби имаат луѓето и ги жали.

- Како може душата да знае од себе што се прави во светот? — прашал монахот.