Отворете ја вашата прегратка, отворете ги своите раце за Христос, исто како и детенцето кое гледа диво животно и не се плаши, затоа што до него е татко му, и се фрла во неговата прегратка. Тој начин на игнорирање да го употребувате при секој напад на лукавиот и при секоја помисла. “

Се случува, тешејќи го своето дете, мајката да му рече: „Не се плаши, јас сум со тебе“. Ете така и нашиот Творец, милосрдниот и човекољубив Бог, Отецот на изобилието и на секоја утеха, ѝ се обраќа на верната душа, која се наоѓа во искушенија и маки: „Не плаши се, Јас Сум со тебе!“

 Совршените христијани, кои се удостоиле да ја достигнат мерката на совршенствата и да Му станат блиски на Бога – на Небесниот Цар – секогаш се посветуваат себе си како дар на Христовиот крст. Како што за време на пророците помазанието било најпотребно, затоа што бивале повикувани и царевите и пророците, така и сега духовните луѓе, кои се помазувани со небесно помазание, стануваат христијани по благодатта,

Отците кажале, дека монасите не треба да се гневат, и не треба никого да навредуваат. Тие го рекле и ова: „Кој ја победил раздразнителноста тој ги победил демоните, а кој бива победуван од оваа страст, тој воопшто му е туѓ на монашкиот живот“. – А што треба да кажеме за себеси ние, кои не само што биваме победувани од раздразнителноста..

Внатрешната чистота на душата на вистинскиот човек ја разубавува и телесната, и неговиот изглед е блажен од Божествената сладост на љубовта Божја. Покрај тоа што духовно разубавува, внатрешната убавина на душата и надворешно го осветува човекот, Божествената благодат го издава. Таа ги осветува и ги прави убави дури и парталавите алишта што ги носи облагодатениот човек Божји.

Ако веруваме во Христа, треба да веруваме и на секој Негов збор. А Он рекол: „Ќе ја изградам Црквата Моја, и вратите на пеколот нема да ја надвладеат“. И уште рекол: „Ако не го јадете Телото на Синот Човечки и не ја пиете Крвта Негова, нема да имате живот во себе“ (Јн. 6, 553). Причестувањето со Телото и Крвта Христови се случува во Црквата, која Он ја основал,

За време на годините на глад ги хранеле и облекувале сиромашните, им помагале на затворениците, на сиропиталиштата и на многудетните семејства. Се случи еднаш, на празникот на преп. Сергеј Радоњешки, во Троице-Сергиевата лавра, сестра ми да добие благослов од еден познат и многу почитуван владика.

-    Кога ни ја донесоа пералната и шпоретот не им верував на очите, плачев. Некој тукутака да ти даде нешто. Никој не ми дал нешто во животот. Благодарност огромна до госпоѓата што ни донира, тоа што не сака ни името да ѝ се каже значи дека ова го прави од срце и душа - вели Душко.Најмалото синче Лазе, кој е второодделенец, ни раскажа дека сака да оди на училиште...

На 30.04.2017 г., во Неделата посветена на Жените Мироносици, во манастирот посветен на Светиот Јован Претеча во Слепче, се отслужи Архиерејска Божествена Литургија, на која постраданиот свештеномаченик Кипријан беше вброен во диптохот на Светите.

На 29.04.2017 г., на Втората Недела по Пасха, во манастирот Св. Јован Крстител Слепче, Епископот Херклејси г. Климент, во сослужение на протоереј-ставрофор Никола Грамбозов, Игумен Серафим, протоереј Димитар Михајловски, Протоереј Кирил Трајковски, ереј Тони Смутковски, Протоѓакон Драган

Велик ревнител за православието, и нов маченик на Христа Бога, се покажа мудар Кипријане, заблудата агарина презирајќи ја, и сите страдања машки ги претрпе.

Вистинaтa не требa дa се кaжувa секoгaш директнo. Другиoт можеби не мoже дa јa издржи.

Тoa не е вистинa.Тoa не е љубoв.Тoa е сaмoљубие.

- старец  Емилијaн

Мораме да им помагаме на нашите блиски, но и на нашите браќа и сестри во Христа, да им помагаме во нивната болка и страдање. Ние сме сигурно заштитени ако сме под заштита на Пресвета Богородица, а во опасност сме ако живееме под јаремот на постојан грев кој е во моментов во пораст во светот.

 Црквата е нескршлива – не поради тоа што нејзините членови се способни да ја одбранат од искушенијата и противниците, туку заради тоа што нејзиниот Жених и Глава е самиот Христос. Црквата е невестата Христова и во тоа се состои суштината на женскиот архетип на заедницата на верните.

Македонската православна црковна општина Свети Прохор Пчински, од Пјаченца (Италија), Европска Епархија, заедно со братството на манастирот Св.Антониј Велики - Ново Село, ги посетија децата со специјални потреби  при О.У. ,,Св. Климент Охридски’’ во Ново Село и штитениците во Заводот за заштита и рехабилитација ,,Бања Банско’’-Струмица.

Своите погледи Кекавмен ги презентира врз база на сопственото искуство, „без да ги систематизира во согласност со некое определено учење.“ Евангелските завети и личното искуство се двата основни ориентири во сите негови размислувања. А, пак, целта му е давање поуки како да се заслужи и спасение на душата и како да се стекне матерјално добро, меѓутоа да не биде во противречност со Евангелето и не паѓајќи во грев.

Иконата – тоа е откривање на вечноста во времето. Иконата јавува, таа е објавител на Царството Христово, на обожена твар и на преобразеното човештво, кое со својата личност Самиот Христос го јавил. Преку иконата, во видливото се набљудува невидливото, во временото – вечното.Тоа е затоа што иконата не е едноставна слика на природниот аспект на личноста, но е издигната на ниво – на претстава на идниот век и свет.

Денес во Соборниот храм Св. Климент Охридски во Скопје беше промовирано изданието СОВЕТИ И РАСКАЗИ ОД КЕКАВМЕН со превод и коментар на проф. д-р Јован Белчовски. Книгата била пишувана во втората половина на 11 век кога Византиската Империја се судрувала со економско – воени и политичко – морални предизвици.

На 25 април 2017 во соборната црква Светиештенство Митрополитот преспанско пелагониски г. Петар, како и голем број на свештеници, теолози и студенти. Климент Охридски беше отворена изложба на икони од современи романски иконописци од Факултетот за црковна уметност при Букурешкиот православен богословски факултет „Патријарх Јустинијан“. 

Христос влегува во нашиот живот, за да нè соедини пред лицето на болката и несреќата во едно цело, за да не собере сите заедно, та да не останеме во моментите на беда, „еден на еден“ со таа беда, како што некогаш остана Тој.
Соединувајќи нè во едно цело пред лицето на несреќата, Тој го прави она, што никој друг не може. Така се раѓа Црквата.