Доаѓа староста и смртта, човекот посакува да ожнее нешто од својата нива, но никаков плод не наоѓа. Само понекогаш во неговиот грешен живот имал намера да направи некое добро дело. И човекот жали што го проживеа својот век не здобивајќи добри дела за идниот живот.
Дојде смртта, и нема време за покајание, солзи и молитви.

Каква треба да биде нашата работа во Рајот? Што правеле Адам и Ева? Како што вели Писмото, Господ го зеде човекот и го стави во Рајската градина за да ја одгледува и чува  (Битие 2,15), со други зборови да ги заштитува и одгледува растенијата таму. Тие растенија беа како облека на Божествена убавина, творејќи еден природен свет, еден природен израз на Божјата величественост и светост. Природниот свет беше одраз на Божјото величие,

 Љубовта бара дискреција, а дискрецијата, пак, е уметност. Ако не сте запознаени со уметноста на љубовта, тогаш не знаете како да љубите. Љубовта не гледа на недостатоците на својот ближен. Таа ги простува грешките, ги толерира лошите навики…Избегнува да критикува. Несреќна е за сарказмот. Ги растура сомневањата. Не прифаќа клевета.

Го гледал агнецот на трпезата како жив и легнат Христос, Кој лежи со прекрстени раце, и тој морал со копјето да го сече. Од таквите потресни виденија, кои не биле ретки, од неговите очи бликале солзи, така што на крајот од Литургијата антиминсот бил веќе целиот воден. Во последните години, кога поради болест не можел да служи, тогаш најмногу страдал, затоа што бил лишен од Божествената благодат и утеха.

Денес, кога го чествуваме празникот на Светите Петнаесет Тивериополски свештеномаченици, заштитниците на градот Струмица, во манастирот посветен во нивна чест, во Струмица, Митрополитот Скопски и Архиепископ Охридски и Македонски и на Јустинијана Прима г.г. Стефан, во сослужение на надлежниот Митрополит Струмички г. Наум, Митрополитот Повардарски г. Агатангел, Митрополитот Тетовско-гостиварски г. Јосиф и викарниот Епископ Стобиски г. Јаков, отслужи Архиерејска Божествена Литургија,

Светиот Апостол Петар за царското свештенство вели, дека може да биде остварено со нашето учество во Светата Литургија. Верно, плашете се да одите од навика на Литургија. Потрудете се секогаш подлабоко да го живеете она што го живееше Христос за време на Тајната Вечера, кога ја востанови оваа голема тајна, Божествената Евхаристија. Тогаш, Литургијата ќе се покаже спасителна не само за вас, туку и за сите што учествуваат во неа.

Вистината e oткриeна сo Христа Гoспoда и примeр на љубoвта e дадeн вo Христа Гoспoда. Ниту мoжe да сe дoјдe дo вистината бeз Христа Гoспoда ниту, пак, мoжe да сe најдe примeр на вистинска љубoв бeз Нeгo. Кoга гo видeл oвoј eдинствeн вистински пат кoн свeтлината и спасeниeтo, вo сплeт сo мнoгу лажни патишта, апoстoлoт Павлe прeтхoднo oпoмeнува: Да нe бидeмe вeќe мали дeца штo ги лула и занeсува сeкoј вeтeр на лажнитe учeња

„Кога ќе слушнете за постот не плашете се од него како од страшен војвода: тој не е страшен за нас, туку за лошите духови. Ако те обзел лошиот дух, покажи му го лицето на постот, а тој окован со страв и врзан како со железни синџири ќе стане понеподвижен и од каменот, особено кога ќе ја види со него и неговата другарка молитвата.“ Затоа и Христос вели: „Овој род се истерува само со пост и со молитва“ (Матеј 17, 21).

Eдинствoтo на вeрата, браќа, и пoзнавањeтo на Синoт Бoжји, Гoспoда Исуса Христа Спаситeлoт, сoeдинува двајца луѓe вo eдeн чoвeк, илјада луѓe вo eдeн чoвeк и мнoгу милиoни луѓe вo eдeн чoвeк. Eдинствoтo на вeрата вo Христа Гoспoда ги сoeдинува луѓeтo пoсилнo oд крвта, пoсилнo oд јазикoт, пoсилнo oд надвoрeшнитe oкoлнoсти и матeријалнитe врски. Кoга мнoгу души мислат eднo истo, eднo истo сакаат и бараат,

Многумина од нас искуствено го осетиле тоа гаснење на духот. Човекот пребива во молитва, во неговото срце се населува малку спокој, тој ја чувствува духовната радост, но ете, се задржал со умот на една нечиста мисла – и сѐ пропаѓа. Како да се угаснала светлината во неговата душа; мрак, пустош и студ ја исполнуваат. Човечкиот дух е нежен како цветче. Од грубиот допир со страста тој се повелкува во себе, како што цветчето ги собира своите ливчиња, и само после покајание духот оживува.

   Празнувањето на заштитникот и таткото на нашата света Македонска православна црква - Охридска архиепископија и патронот на градот Охрид, светиот Климент Охридскиот Чудотворец , како и на св. Климент Папа Римски, започна на 07.12.2019 година, во манастирот „Св. Климент и Пантелејмон“ на Плаошник во Охрид, со Вечерна богослужба, на која чиноначалствуваше Неговото Високопреосвештенство Митрополитот Плаошко-струшки и Дебарско-кичевски и Администратор Австралиско-сиднејски г. Тимотеј, во сослужение на протоереј-ставрофорите Никола Христоски, Димче Ѓорѓиески и Игор Никовски,

Денес, на празникот на свети Климент Охридски, заштитникот на Македонската Православна Црква – Охридска Архиепископија, во соборниот храм посветен на свети Климент Охридски, во Скопје, Митрополитот Скопски и Архиепископ Охридски и Македонски и на Јустинијана Прима г.г. Стефан, во сослужение на Митрополитот Преспанско-пелагониски г. Петар, Митрополитот Повардарски г. Агатангел, Митрополитот Брегалнички г. Иларион, Митрополитот Тетовско-гостиварски г. Јосиф, Митрополитот Кумановско-осоговски г. Јосиф и викарниот Епископ Стобиски г. Јаков,

„ Повторно и повторно Блага вест за Вечен Живот...Ние живееме во свет со време и простор, и мисиме дека нашиот живот се состои единствено од ден и ноќ, од мигови и часови.А ете, Спасителот преку Светото Евангелие постојано зборува за Вечен Живот......Чудесната денешна благовест, која ја кажува денешното неделно свето Евангелие е затоа дека некои се измачуваат со тоа прашање како да се здобиеме со Вечен Живот.

25.     И ете, стана еден законик и, искушувајќи Го, рече: „Учителе, што да направам за да добијам живот вечен?”

Некогаш ќе разбереш, дека надворешниот сјај не е ништо во споредба со внатрешната убавина. Затоа што сé што е од надворешна страна, постои до првиот дожд. Тоа што е внатре, секогаш гори, дури и да избледи до одвај виден жар. Но, доволно е да ги составиш усните како трубичка и нежно да дувнеш и огнот постепено ќе се разгори и ќе те згрее.

Господ ја сака добрата намера, и верата во Него, и исполнувањето на Неговите заповеди, и љубовта кон сите. Ете каков ќе биде печатот на душата кога ќе излегува од телото, онака како што и им заповедал на Своите ученици: „По тоа ќе ве познаат дека сте Мои ученици, ако имате љубов помеѓу себе“.

Браќа, да се подвизуваме за да спачалиме таков печат, за да не нѐ фатат нашите непријатели. Господ рекол:

Старец Ефрем бил роден во Волос, Грција, на 24 јуни 1927 година. На 26 септември 1947 година, на 20-годишна возраст, пристигнал на Света Гора, каде што бил пречекан од Старец Арсениј, кој му рекол: „Пречесниот Претеча синоќа му се јави на Старец Јосиф и му рече: ’Ти носам едно мало јагне. Прибери го во своето стадо‘“.

Оттогаш останал во послушание на Старец Јосиф Исихаст сè до неговото упокојување во 1959 година, каде неуморно се подвизувал во пост, бдение и непрестајна молитва.

Со благослов на Митрополитот Повардарски г. Агатангел, се подготви и се испечати книгата „Толкување на Божествената Литургија“, дело на Митрополитот Козански г. Дионисиј. Оваа книга е одлично помагало за да навлеземе и да ја проучиме смислата на Светата Литургија, да навлеземе во неа подлабоко и лично да ја доживееме. Ова најново издание од издавачката дејност при Повардарската епархија „Св. Ѓорѓи Полошки“ е превод на свештеник Јани Мулев.

Затоа, ако видиме дека некој сведочи за присуствотото на благодатта Божја, познаено  преку остварување на Евангелието со личен аскетско-исихастички подвиг вклучен во литургискиот и  соборен живот на Црквата мерено преку дарот на умносрдечната молитва тогаш треба да препознаеме автентично православно Предание со кое треба да растеме во духовниот живот по мерата Христова согласно благословот на духовниот отец.

Бог може да го допре духот на човекот и на непосреден начин да му го даде самопознанието. Постои голема разлика помеѓу ова познание и она што се стекнува во теолошките школи. Може да е многу опасно да се студира теологија, без егзистенционален опит на животот, во Духот Христов. Во опасност сме, навистина да ја изучуваме теологијата во нејзините апофатички форми, како философија или поезија.