Секое последователно разгледување на „човековите права“ неизоставно вклучува и посеопфатно сфаќање за тоа што претставува човекот. Прашањето што претставува човечкото битие зазема централно место во религиските истражувања, особено во христијанската мисла. Јасно е дека религиозната свест и верата играат важна улога, како директна така и посредна, во формирањето на погледот кон човековите права и во спремноста на луѓето да ги прифатат тие ставови.

Според кажувањето на ктиторот на молдавскиот скит отец Нифонт, овој слуга Божји живеел во пештера недалеку од пештерата на преподобниот Петар Атонски. Колку години поминал таму и како било неговото име сѐ уште не е познато.
Неговиот живот истекувал во совршено сиромаштво; тој немал ништо ни на себе, ни во

Чедата на овој свет може да се споредат со пченицата, која истурена во решетото се просејува помеѓу светските непостојани помисли. Тие се налик на непрестајното бранување на земните нешта и желби, и на многу испреплетени овосветски поими.

“Кој ќе се обиде да се соочи со злото надвор од себе без претходно да го победи злиот внатре во себе – или пред да Го всели Добриот во себе, таквиот неминовно против злото од надвор ќе се бори со злото што ќе излегува од него (зашто ниту може ниту знае на друг начин) и, според светите Отци, ќе стане слуга на злиот.“

 Продавачот чесно ја заработуваше својата корка леб. Ем тоа, ем спомени градеше во
сеќавањата на минувачите, за кога ќе намирисаат печени костени да се навратат на младоста и седло од носталгија да изградат. Пукоткаа на жарот и апетит отвараа.

Во оваа книшка посветена на преподобниот, содржано е неговото житие, акатистот на македонски јазик со паралелен превод на црковнословенски јазик, како и тропар, кондак и величание мелографирани по традицијата на источното пеење и со паралелен превод на западна нотација. Оваа книшка е збогатена и со стихови посветени на преподобниот Јоаким од едициите Манастирски води на сестринството на Слепченскиот Манастир Свети Јован Претеча.

Божествена Литургија во Соборен храм, Скопје (03.11.2020)

Кoга мајката ќe ја пoвeдат на смрт, таа пoвeќe сe грижи за дeцата кoи ги oстава зад сeбe oткoлку за сeбe. Таква e врската на гoлeмата љубoв. Гoспoд Христoс имал уштe пoгoлeма љубoв кoн Свoитe учeници, oткoлку мајката кoн свoитe дeца. Тргнувајќи на смрт, Гoспoд Му сe мoли на Свoјoт нeбeсeн Oтeц за Свoитe учeници. Oн нe сe мoли затoа штo нe би мoжeл сè да направи за нив, 

Верата го надминува и предводи знаењето. Но таа е неразделна од знаењето. Верата и знаењето – практиката и теоријата сопостојат во животот на историското црковно предание. Кога велиме знаење, го подразбираме знаењето како опис на благодатната теологија и историското предание на црковната заедница. А не рационализација на верата. Оваа суштинска разлика бара исклучително внимание бидејќи овде настанува забуната.

Значи, наместо судење и осудување и самооправдување, Христос ни го покажува патот на самоукорување и самоосудување, патот напуштен од речиси сите денес; патот на смирението.
Прашање е дали воопшто и можеме да го исполниме тоа што ни е заповедано дури и ако се

Тогаш ја имате среќата, го имате Христос, рајот. Тогаш дури и телото функционира чудесно, без аномалии. Божјата благодат го променува човекот, го преобразува телесно и душевно. Тогаш сите болести исчезнуваат.
Нема колитис, ниту тироидна жлезда, ниту стомак, ниту ништо. Сè функционира нормално.

Речиси сите ние ги сметаме своите помисли за едноставни и природни и затоа спонтано се потпираме на нив. Напротив, не би требало да имаме доверба во нив, ниту да ги прифаќаме. Во својот ум или срце не би требало да имаме дури ниедна помисла, ниту добра, ниту лоша, бидејќи тоа место во нас и припаѓа на Божествената благодат. Наша обврска е да го зачуваме чисто, не само од помисли, туку и од најблагото и најнедофатливото колебање на духот.

Денешното апостолско четиво (Гал. 6, 3) ме потсети на малиот број „христијани“, кои поради својата внатрешна душевна расцепеност и меѓусебната поврзаност по таа основа, се однесуваат како отцепени, не само од човештвото – како целина, туку и од самата Црква. И перспективата што произлегува од таа отцепеност безуспешно се обидуваат да ја наметнат како теолошко-сотириолошки критериум; согласно кој, да не должам,

Наспроти нашата немоќ, гревовност и ништожност, стојат бесконечната благост и семоќното Божјо милосрдие. Бог ни дал да се бориме против мрзливоста со нешто, што Он во нас веќе го има создадено. Ако умееме да ја победиме мрзливоста и ако неуморно се трудиме за да ги здобиеме овоземните добра и привилегии, зошто не би можеле да се поттикнеме себеси и на подвизи заради Царството Небесно?

За мене е подобра видливата убавина од убавината изразена во зборови. Претпочитам богатство што го имам во рацете, отколку богатство вообразено на сон; сакам мудрост која не сјае на зборови, туку се сведочи на дела, зашто е речено: „Почеток на мудроста е стравот од Господа; здрав разум имаат сите кои според неа постапуваат“ (Псал. 110, 10), а не кои само ја проповедаат.

Се говори дека во Црквата има седум свети тајни (Крштение, Миропомазание, Евхаристија, Свештенство, Брак, Покајание, Маслосвет). Овој определен број е под влијание на западната теологија; во Црквата сè светотаинствено, така што можеме да кажеме дека има повеќе таинства (монаштво, освет на вода, погреб итн.).

Да не се лажеме себеси... Оној што ја има љубовта како дар на благодатта на Светиот Дух не може истовремено и да мрази. Нема тука место за обичните човечки чувства, каде што некого сакаме, а некого мразиме. Затоа и ви велам, целта на демонот е во ближниот да гледаме непријател, да вратиме на злото со зло и да останеме без благодатта на Светиот Дух; а притоа,