Ако македонските „коминтерновски копилиња“ не може да ја голтнат целата уцена одеднаш, тогаш Брисел ќе им ја сервира на парче. Па најпрвин ќе треба Груевски до 7 декември да потпише за името, а за тоа ќе добиеме пусулче со датум за преговори. Ама пред тие да почнат, на пролет, Груевски ќе мора да потпише и дека тоа не е само за меѓународна употреба, туку и за по дома, а компромисот ќе биде во тоа што толерантно ќе ни биде оставено во мислите да се именуваме како сакаме   
    
  
Пред дваесетина дена посетителите на интернет-сајтовите во Македонија се забавуваа со фотографијата на еден Кинез од Сечуан, кој гол стоеше врз климатизер на надворешната страна од вториот кат на една зграда. Човекот бил во станот на својата љубовница, но, што би рекол безименот мнозински народ на ФИРОМ, ѓаволот ни ора, ни копа.

Сопругот на веселата жена си дошол дома порано, затекнал што затекнал, по што му зоврела крвта, па љубовџијата морал да бега преку прозорецот снаоѓајќи се како што знае и умее.

Лесно може да се претпостави дека стратегијата да се убеди рогоносецот со зборови не била многу успешна.
Многу слично деновиве се однесува и бриселската бирократија откако во РМ беше објавен грчкиот предлог на умерениот Јоргос Папандреу за решавање на спорот со името меѓу Македонија и Грција.

Беше весело да се гледа како се развива оваа политичка „Шехерезада“. Најпрвин сите изразуваа разочараност од недипломатската постапка на македонските власти.

- Метју Нимиц длабоко жали за новинарските извештаи што содржат информации од доверливи разговори меѓу страните и уште еднаш ги охрабрува тие што се вклучени во преговорите да одржуваат високо ниво на доверба, изјави на 17 ноември портпаролот во ООН Брандон Варма. Што е и разбирливо, кога некој сака да ви ја отсече главата, навистина не е дипломатски за тоа јавно да зборувате. Но тие зборови на Варма, како и грчкиот одговор дека овие барања и не се толку нови, не оставаа сомнеж за содржината на грчкиот предлог предаден при последната средба на габаритниот Василакис со Нимиц: Солун не е Солун, Македонците не се Македонци, а Македонија не е Македонија. Тоа е тоа што беше објавено и од медиумите во Скопје.

Љубовникот од Брисел

Во меѓувреме можеше да се дознае, се разбира, од бриселски дипломатски анонимни извори, дека пена од бес течела низ устите на лидерите на Унијата поради публикувањето на предлогот. Има и зошто - согласноста од политичките ѕвезди на ЕУ за таквата уцена на Македонија оддалеку со воочуваше. Со тоа грчките барања повеќе го искомпромитираа Брисел отколку Атина, прикажувајќи го така што фотографиите го прикажуваа разголениот љубовник од Сечуан - фатен на дело и закачен врз клима-уред на студено време. Со само едно парче хартија, европските демократски принципи од стожер на стариот континент се претворија во обична каша од брашно што имало поминат рок на траење. Не случајно веќе низ светот се помалку се наоѓа некој што западните беседи за човекови права сериозно ги сфаќа, а разните режими никогаш не се чувствувале побезбедно, под услов да немаат нафта на својата територија.

Всушност, тоа е ножот в грб што ги заболе западните демократи. Не беше проблемот во пожарот што и се подметнува на Македонија, туку што за пожарот јавно се прозборе и што за тоа станаа свесни и многу европски политичари (на пример, од Полска), кои дотогаш можеби и немале некој особен интерес за деталите од преговорите меѓу Македонија и Грција. Кому сега бирократите можат да му зборуваат за европскиот систем на вредности? На кинеските комунисти, кои станаа и духовити, па го цензурираа говорот на Барак Обама за цензурата? На руските носталгичари по цврста рака и империјална политика, на Украинците, кои само до пред некоја година преку портокаловата револуција се надеваа на нешто друго? „Сус бе копук“, вели турскиот аскер во една секвенца од славните Македонски народни приказни.

Збунетоста траеше неколку дена. Толку изгледа му треба на бриселскиот ум додека смисли некоја нова глупост, небаре за тоа треба особен ум.

За неа спасот беше најден во тврдењето дека објавениот предлог бил фалсификат, што би значело дека барањата на Грција не се такви. Што има здраворазумна логика ако светот го набљудувате стоејќи на глава, зарем им личи на Грците по сиве овие 18 години малтретирање да ни испорачуваат „непристоен предлог“ во кој дури и ги нема оние милион долари од истоимениот филм? Но, затоа и личи на една Македонија да лаже, да ги клевети Грците, да ги резили Европејците, оти во крајна линија, таа не сака да влезе во ЕУ и НАТО, а Атина и Брисел се обидуваат на раменици да ја внесат. Така беше и при блокадата од Мицотакис пред деценија и пол, таа не беше за да ни наштети, за да ги остави децата без млеко, старите без пензии, возрасните без перспектива, туку за да ни помогне. Само што ние тешко ги сфаќаме тие работи. Пусти Балканци.

Шминкер и социјалец

Како и да е, офанзивата врз сетилата на ФИРОМ-ци со наводниот фалсификат траеше два-три дена. За да видиме дека со неа, всушност, не само што се миела нечистата европска совест, туку и се спуштала тензијата во Македонија и се подготвувал терен пред финалната пресметка на Брисел со Македонците. Ако овдешните „коминтерновски копилиња“ не може да ја голтнат целата уцена одеднаш (чудно, зборот уцена кај нас се преведува со компромис), тогаш ќе ни ја сервираат на парче. Па најпрвин ќе треба Груевски до 7 декември да потпише за името, а за тоа ќе добиеме пусулче со датум за преговори. Ама пред тие да почнат, на пролет, Груевски ќе мора да потпише и дека тоа не е само за меѓународна употреба, туку и за по дома, а компромисот ќе биде во тоа што толерантно ќе ни биде оставено во мислите да се именуваме како сакаме. Потоа, на лето, за идентитетот, на есен за јазикот, на зима за културата, за историјата, за спомениците, за сегашноста и за иднината, така што кога ќе стигнеме до последното поглавје од преговорите, не само што Солун ќе ни биде Тесалоники, туку ги имаме сите шанси миењето на мозоците во време на комунизмот да ни изгледа како егзотична и забавна авантура.

Засега не е јасно зошто ЕУ има потреба од вакво сценарио кога така изречно ни соопшти дека грчкиот план објавен во Македонија е фалсификат, но тоа се веројатно финеси што заблудените антиевропски сили во Македонија не ги сфаќаат. Инаку, не би биле антиевропски, зарем не?

Ваквото сценарио има своја предност. За Атина и за Брисел, се разбира. Еден од проблемите за финалното решение на македонското прашање (во Германија своевремено постоеше екстремна верзија позната како „финална солуција на еврејското прашање“ или „„die Endlusung der Judenfrage“) во последните три години беше идејата за референдум во врска со кој било договор меѓу властите на првата и на втората страна. Сите анкети на јавното мислење покажуваа и покажуваат дека огромното мнозинство Македонци не е подготвено да прифати решение за името на државата и опсег на употреба што ќе им се чинат неповолни, како што не постојат ниту теоретски шанси да се избоксува, сеедно со каква кампања би се водела, прекрстување на нивното национално чувство. Тоа не поминува ниту кај скопскиот шминкер што си ги арчи парите на разно-разни кафиња по кафулињата, ниту кај пробиштипскиот социјалец, кој одамна заборавил кога последен пат видел поголема банкнота од тие што луѓето ги оставаат на црквените икони. Како тогаш да манипулирате со тие луѓе кога ни на стап се тргаат, ни по морков се залажуваат?

Затоа сегашниот план го расцепкува проблемот на пет, шест или кој знае колку фази, што референдумот го претвора во технички неизводлива операција што не може да се повтори толку пати колку што може да има поединечни уцени во врска со секое од поглавјата.

Сами потпишавте

Тоа е, всушност, стратегија на ставање на арсен во кафето - не цела доза одеднаш, туку секој ден по малку, за по извесно време да се добие истиот ефект. Првата доза, според ЕУ-планот, треба да ја испиеме веќе до 7 декември. А до последната кој знае дали ќе стигнеме.

Зашто првиот потпис што нема да биде само замена за ФИРОМ, туку и нешто повеќе, и потписот што ќе значи креирање нов народ на Балканот наместо македонскиот ќе донесе две крупни последици: тоа ќе значи создавање нова држава со нов мнозински ентитет во нејзе наместо дотогашната вештачка творба Република Македонија и нејзиниот асномски претходник. Таа нова држава, ќе мора да почива првично на договор меѓу двата најбројни ентитета во неа, ново или северномакедонците и Албанците, а потоа и на договор со сите други. Лесно е да се претпостави дека Албанците нема да бидат толку наивни и да ја пропуштат шансата да не дојде до договор, што ќе им ја отвори можноста за сепарација. Впрочем, што е тоа што нив ќе ги врзува за некоја измислена Република Северна Македонија? Нивниот план можеби нема да докрај да се реализира, во зависност од меѓународните односи, но во секој случај, ќе ја претвори новата држава во многу понестабилна структура отколку што е сега, за која, дури тогаш, не ќе има место во ЕУ. Нашите поплаки во Брисел нема да вредат зашто врз документите ќе стои потпис на македонските власти и одговорот ќе биде: Вие сами одбравте така!

Но многу е веројатно дека Албанците нема да мора да се мачат да ја дестабилизираат новата творба. Пред нив тоа ќе направат самите Македонци, истиот оној момент кога некој во нивно име ќе потпише документ со кој тие и сегашната држава се бришат од географската карта. Не треба многу да се објаснува дека и во таков случај од Брисел повторно ќе стигне порака дека за таков народ што не ги прифаќа европските вредности (на наш јазик кажано - европските уцени) нема место во нивното друштво.

 Автор: Дарко Јаневски

 Извор: Нова Македонија