Дома

Потикнат од голема љубов кон Бога и Христовата наука, уште на 17 годишна возраст Јован го прифатил благиот јарем Христов и се упатил по тесниот пат, по кој одат праведниците и Божјите угодници, односно го започнал својот подвижнички живот на планината Синај во Египет. Како послушник Јован поминал речиси 20 години со својот духовен учител, а по смртта на мудриот старец, се повлекол во потполна самотија на Синајската планина.

Црквата го прославува споменот на еден нов светител, светиот Николај Планас, еден прост отец, неписмен но свет, оженет свештеник од некогашна Атина. Свети Николај – по потекло од Наксос – свештенослужеше во свети Јован на улицата Булиагмени, во мала црквичка, пред да се направи големиот храм кој што е денес. Беше еден прост отец кој што секоја ноќ правеше бдение, даваше сé како милостина, постеше и се молеше и служеше секој ден.

Но, постои огромна разлика помеѓу страдањето и тажните очи. И тоа не е најлошото. Бидејќи може да се каже, и со право, дека и болката е дел од животот. Да точно. Сепак, едно е да ја доживеам мојата тага како резултат на искушенијата и неволјите во мојот живот, а друго е да го идентификувам христијанскиот живот со тажно и мрачно лице.

Самиот човек е виновен за своите болести. Најчесто е болен од мрзливост и алчност, но понекогаш и од неразумност, незнаење и недостиг на здрав разум..Човекот во суштина е издржлив.

Во неволја е само поради нарушувањето на „работните“ функции,...

Севкупниот Домострој на нашето спасение е дело на нашиот Бог – Света Троица, од Отецот, низ Синот, во Светиот Дух. Овој Домострој е Христоцентричен (исто како и нашиот живот во Црквата) поради воплотувањето на Синот Божји од Дева Марија и Светиот Дух, Кој стана и Човек – Богочовек, како и поради сето она што Он го направи за нас и нашето спасение. При сето ова,

Во животот неизбежно ќе страдаме и ќе носиме крст, сакале или не, и ќе бидеме распнати, сакале или не, и ќе умреме на него, сакале или не, но на крстот на овој живот, и само во овој живот, имаме единствена можност да Го препознаеме Оној Кој се распна заради нас и да Го исповедаме за Господ преку волевиот подвиг на послушанието кон духовниот отец, и во свое време од Него Самиот да слушнеме во срцето:

 Покажи ме како Твое живеалиште на единиот Дух, а никогаш живеалиште на гревот. Та како од Твој дом по примањето на светата Причест да бега од мене секој злотвор, секоја страст. за молитвеници Ти ги приведувам сите светии, чиноначалствата на бесплотните сили, Твојот Претеча, мудрите Апостоли, а со нив, и Твојата Непорочна, чиста Мајка, со чии молби, милосрден, прими ме, Христе мој, и син на светлината,

Пресвета Владичице Богородице, светлино на мојата помрачена душа; надеж, покров, прибежиште, утеха и моја радост, Ти благодарам што ме удостои мене недостојниот да бидам причесник на пречистото Тело и чесната Крв на Твојот Син. Но, Ти, Која си ја родила вистинската светлина просвети ги умствените очи на моето срце; Ти, Која си го родила Изворот на бесмртноста, оживотвори ме мене умртвениот од грев;

Моли се за оние кои ти причинуваат различни навреди, клевети, искушенија, прогони.
Прави што ќе правиш, но во никој случај немој да обвиниш некој;

воопшто не се обидувај ни да судиш дали некоја личност е добра или лоша,

но држи ги твоите очи на онаа лоша личност поради која ќе мораш да одговараш

 Мојот ум почна да се измачува и со денови да пребива во одредени аспекти од овој проблем. „Да бев јас Бог“, си велев во себе, „ќе го создадев светот според Светото Писмо!“ А во Светото Писмо се вели дека Он го создаде светот и „беше добро“, не „совршено“. Да зависеше од мене, ќе оставев светот некое време да функционира како што треба. Но не беше така. Бог ги создаде ангелите, тие паднаа. Го создаде човекот, и човекот падна…

 Кога некој е внатре во црквата, кога ја отвора нејзината врата однадвор или, пак, кога ќе ја види подотворена и влегува, тој влегува во едно извонредно место, место каде пребива Бог. Ова место треба да се сфати, не како религија, не само како морал, туку како место кое го олеснува нашиот дух, го озарува и го отвара нашето срце за Божјиот свет. Верувајте, вреди. Треба да го следиме овој пат, оти не сум сигурен дека

Благодатното патување низ светата четириесетница, не води пополека кон предворјето на невечерната светлина на Воскресението. Боговдахновените творби на светите отци, нивните песнопенија,молитвените стихови,не издигнуваат мисловно до небесните височини давајќи ни за момент да вкусиме од насладата на прекрасното соединување со небесниот хор на слуги Божји, како и Царицата Мајка а пред се соединување со самиот Христос Бог.

 Во секое наше лично страдање Го препознаваме првенствено Христос и го надградуваме нашиот личносен однос со Него. Самото страдање е реално, но тоа останува во втор план, затоа што преку прифаќањето и благодарењето истото станува извор на радост од новоостварениот и надградениот однос со нашиот Господ.

Секое друго страдање е бесмислено.

Но светиот Григориј имајќи го опитот на аскетите на Света Гора и на сите свети Отци на Црквата ни, се спротистави на оваа прелест, на рационализмот на западниот Варлаам,

со Православната вистина, дека Христијанинот не само со умот,

туку со целото негово битие може да го прими искуството на Благодатта Божја.