Човекољубивите дела не се самоцел на нашето служење. Во Делата на апостолите, кога народот гладуваше, а апостолите се грижеа да ги нахранат, видоа дека тоа ги назадува во пренесувањето на Словото. Така, апостолите им го доверија ова значајно служење на седумте ѓакони, така што да продолжат самите тие неуморно да проповедаат.
Денес народот смета дека Црквата е корисна во општеството бидејќи врши социјални дела. Тоа дело е важно, но останува споредно дело.

Благодатта е многу нежна: за да ја стекнеме треба многу да се трудиме,

а да се изгуби многу е лесно.

Таа не поднесува ниту најмала невистина,

нечистота или внатрешна скриена навреда.

На прашањето кои подвизи се поважни за  спасението, надворешните или внатрешните, монахот Агатон одговорил: „Човекот е како дрвото, надворешното или телесното занимавање носи лисја, а духовното заземање дава плод. Но, бидејќи во Светото писмо се говори  дека „секое дрво, што не дава добар плод, се сече и се фрла во оган“

 Ние го поимаме Бога единствено од христијански аспект и Он никогаш не е предмет на наше физичко разгледување, туку внатрешно чувство кое во себе содржи вера, надеж и љубов од коишто љубовта е најголема, така да Бог во својата суштина е Љубов, и кога христијанинот тврди дека има вера во Бога, он сака да каже дека верува во Љубовта и се труди да го избегнува злото, така што во своите дела или личносни односи со другите луѓе он неминовно и постојано...

Следствено, грев е човек да биде острастен кон материјалните нешта, кон земните блага, кои се минливи и му се дадени на човека да му послужат за добро, а не тој ропски да им служи ним. И еве, во денешната парабола е опишан токму таков човек, еден типичен егоист, потонат во своето себељубие, чиешто божество било сопственото јас. Погледнете само колку пати во една реченица тој ги присвојува за себе нештата што Бог му ги дал: плодовите свои, амбарите свои, сето свое жито и сите свои добра, душата своја. Свое, свое, свое…

 Бог Го покажа Своето човекољубие не со евтини слова, но со принесувањето на Својот Син. Христос се појави во светот, со низа конкретни дела на љубовта. Првото дело е наклонетоста кон човекот, кеносисот на Бога – движење од љубов, преку кое Бог излегува надвор од Себеси и ја наведнува небесата, слегува на земјата, доаѓа во нашиот свет и ја прима нашата човечка природа, која сме ја потчиниле на распаѓањето, болеста и смртта.

Светиот Синод на Вселенската Патријаршија, откако доби позитивна препорака од Комисијата за канонизација, донесе одлука да го канонизира Старецот Ероним Симонопетриски, беше игумен на Симонопетрискиот манастир, како и економ и духовен татко на метохот посветен на Светото Вознесение во Вирон, Атина, и архимандритот Софрониј Сахаров, игумен и основач на патријаршискиот ставропигијален манастир, посветен на свети Јован Крстител во Есекс, Англија.

Во молитвата не е најважно нејзиното времетраење, туку нејзиниот интензитет. Молете се барем пет минути, но за тоа време предајте му се на Бога со љубов и копнеж по Него. Можно е некој да се моли цела ноќ, а некој друг само пет минути, па петминутната молитва сепак да биде над онаа сеноќната. Ова, се разбира, е тајна, но тоа си е така.

Нo тoа разбирањe нe e личнo ниту пoсeбнo, нe e самo личнo и oригиналнo, туку тoа сe пoклoпува сo разбирањeтo на ситe свeтии. Бидeјќи, кoи сe свeти, акo нe бoгатитe вo вeрата и вo љубoвта? На нив дарoви на разбирањe сe тајнитe Бoжји заради нивната вeра и љубoвта. Прoвeри гo твoeтo разбирањe сo нивнoтo разбирањe, па акo видиш разлика, знај дeка ти нe си вo правo.

‘Царството Божјо е внатре во вас’ (Лука 17, 21). Влези во самиот себеси, усрдно барај, па без напор ќе го најдеш... Влези во себеси и живеј во самиот себеси, во прекрасната ќелија на духот (умот) свој – и таму барај го Царството, како што нe учеше нашиот Спасител... Влези, значи, во себе, пребивај во своето срце, зашто таму е Бог. Тој не те напушта тебе, туку ти Го напушташ Него... Прекрасно е ова и чудесно, недостижно за небесните и неискажливо

Првото доаѓање на исповед повеќе има карактер на присоединување на човекот кон Црквата. Тогаш најчесто се исповедаат и простуваат најтешките гревови што нивните сторители ги одделуваат од Црквата. Гревот е егзистенцијално промашување, раскинување на нашата заедница со Бога, а не просто некој законски престап. Понатамошното одење на исповед има повеќе карактер на духовно раководство, што на сите ни е неопходно потребно.

Посебно по воплотувањето Христово и Неговиот Домострој на нашето спасение, ѓаволот станува како играчка со која малите деца си играат (свети Атанасиј Велики) или како спаринг-партнер за оние што се вежбаат во доброто; како некој што постојано ни ги покажува нашите слабости и страсти и како одличен слуга во процесот на нашето самопознание.

Сто илјади други молитвени зборови не можат да ги заменат овие пет зборови:
„Господи Исусе Христе, помилуј ме“.

Тоа е славословие, благодарење,
молебен, исповед, богословие, исповедање.

Дошло до значајна промена во начинот на кој се подразбира прогресот. Во нашето западно општество, како и во сите таканаречени „традиционални" општества, прогресот обично се третирал духовно, односно се сфаќал како внатрешен прогрес. Од ренесансата наваму, прогресот стана надворешен прогрес, што подразбира насобирање само на материјални добра. Дојде до трансмутација, обезвреднување

Се повеќе гласови се подигаат за да се нагласи дека ако проблемите со животната околина бараат итни политички и економски мерки од државите, тогаш само со радикална промена на нашиот менталитет и начин на живот ќе бидеме во можност да најдеме трајно решение, бидејќи, во основа, еколошките проблеми имаат духовни причини. Тие зависат од начинот на кој ја восприемаме природата, од начинот на кој се однесуваме кон неа и затоа - од нашата духовна состојба.

 По молитвите на светите Кирил и Методиј и св.вмч. Георгиј нека бидат од Бога благословени и преблагословени имињата на сите Вас создателите на овој величествен Божји храм, имињата засекогаш запишани, со златни букви, во нашата најнова историја.
Сметка: 300000002975511  МПЦ-ОА-СПЕ Ск.-храм „Св. Кирил и Методиј“ и храм „Св.вмч. Георгиј“ нас. Ченто

Сo вeрата Христoс дoаѓа вo срцeтo, а сo Христа дoаѓа љубoвта. И така чoвeкoт сe вкoрeнува и сe втeмeлува вo љубoвта. Првин, вeрата, па пoтoа сo вeрата и присуствo на Христа вo срцeтo; па сo присуствoтo на Христа, присуствo на љубoвта, а сo љубoвта ситe нeискажани блага. Сo нeкoлку збoрoви апoстoлoт ни укажува цeла скала кoн сoвршeнствo. Пoчeтoк e вeрата, а завршeтoк e љубoвта.

Дали Бoжјата запoвeд за нeпрeстајна мoлитва (Лк. 18:1) важи самo за мoнаситe или за ситe христијани вooпштo? Кoга би важeла самo за мoнаситe, апoстoлoт Павлe нe би им пишувал на сoлунскитe христијани: мoлeтe сe пoстoјанo (I Сoл. 5:17). Апoстoлoт ја пoвтoрува запoвeдта Гoспoдoва oд збoр дo збoр и ја дава на ситe христијани, бeз разлика дали нeкoј e мoнах или e мирјанин.

Пред да почнеш да се молиш затвори ги очите и замисли си: дошол Исус повторно, Судот завршил, Господ ги избрал луѓето и си заминува со нив, а ти си останал и ги гледаш како се оддалечуваат.
Почувствувај го тоа со срцето. Почувствувај како јачиш, но не излегува звук од твојата уста. Почувствувај како сакаш да трчаш по нив, но нозете ти се скаменети.

 Неволји

Спасителната Божествена благодат, за будење на грешникот од успивање, ја насочува својата сила за разорување на оној столб, на кој некој самостално се утврдува и почива, и го прави следното: на оној што е врзан за угодување на телото, го фрла во болест и ослабувајќи  го телото му дава слобода на духот,  да си дојде при себе и да се отрезне.