1. Услиши ја, Господи, правдата моја, чуј го гласот на молбата моја, прими ја молитвата моја што не излегува од лажлива уста.
2. Од Твоето лице нека излезе судот за мене; очите мои нека ја видат вистината.
3. Ти го искуша срцето мое, ме посети ноќе; со оган ме провери и не нејде неправда во мене.

Најголем горделивец не е оној што гордо се фали, туку, оној што се фали дека е многу смирен. Кој се оправдува самиот себеси кога ќе згреши го претвора своето срце во демонско прибежиште, а ќе продолжи да греши и понатаму и ќе биде сршен бескорисно од своето себељубие, ако не успее да го скрши своето “јас”. Оној што ги оправдува своите страсти полека паѓа .

– Оди секогаш во една и иста Црква, и труди се таму навистина да бидеш од помош (не држејќи „предавања“ за духовниот живот, или за иконите, не преку „даскалствување“, туку преку „бришење на подот“ – како што советува преп. св. Серафим Саровски). Придржувај се до таквото служење и биди во потполно послушание на настојателот на парохијата;
– Не се наметнувај во служењето и не жали што „сите твои дарови не се искористени“, помагај и служи во она што е

Треба да го вкусувам смирението со лажица, повторно и повторно и често да се скрушувам.

Само тогаш, кога не примам ништо од ближниот, кога го пазам своето достоинство,

сакам да ме уважуваат, да ме сакаат, да ме бараат, да ме разбираат, одобруваат и признаваат,

тогаш Бог не е со мене.

Во неделата по Богојавление, кога Црквата го празнува споменот на преподобен Максим Кавсокаливит, Митрополитот Европски г. Пимен, во сослужение на викарниот Епископ г. Јаков Стобиски, отслужи Божествена Литургија во црквата „Свети Климент Охридски“, во Љубљана, Словенија. Верниот народ на Литургијата се причести со Светите Христови Тајни. По Литургијата беше осветен новиот параклис и крстилница при црквата „Свети Климент Охридски“.

Оние што постојано се движат ненахално, со добри мисли, кажувајќи ги сите свои помисли на старецот, при што со многу смирение веруваат дека не направиле ништо добро (додека се трудат со голема усрдност),

тие ја кријат најголемата духовна ризница во себе, не знаејќи го тоа ни самите тие, ни другите луѓе.

Така, богатството не се растура ниту од нив самите, ниту пак од другите може да биде украдено.

На 23. 01. 2020 година, во велешкиот театар „Јордан Хаџи-Константинов – Џинот“ беше  изведена монодрамата „Последната ноќ на Јустинијан Први“ од Јордан Плевнеш во изведба на актерот Петар Темелковски. На монодрамата присуствуваше Митрополитот Повардарски г. Агатангел во придружба на речиси целото свештенство на Повардарската епархија. Во најава на монодрамата пред присутните збор зема протоереј-ставрофор Горан Панзов, кој во своето слово го претстави житието на светиот цар Јустинијан и неговите заслуги за развојот на 

Оној човек кој останал на сеноќно бдение, има многу убаво лице. Си ги видел тие луѓе? Уморни, исцрпени, но приметливи со особена убавина, затоа што нивните очи долго останале отворени Христа ради. Колку е прекрасно лицето кога очите остануваат отворени ради Христа во тие бескрајни ноќни часови! Колку е убаво тоа лице! а ако видиш лице на човек, кој само што излегол од ноќен клуб, дискотека, бар, стадион, од такво место кај што се прават гревови, блуд, како тоа би изгледало? Би било ли тоа убаво? Не, во него нема да ја има убавината која ни ја дарувал нам Бог.

Често, искушенијата самите си ги создаваме, кога сакаме да се издигнеме себеси над другите. На небото никој не се качува со световно качување, туку со духовно слегување. Кој оди ниско, секогаш оди сигурно и никогаш не паѓа. Оној што не се советува при својот духовен од, ги меша патиштата, многу се заморува и заостанува. Ако не се смири да праша, макар и подоцна, тешко ќе стигне до целта.

Медената земја - во која се зема само нужното и сѐ што живее се сфаќа како фамилија и целина - останува недостижна за човекот на технологијата и моќта.
Без медената земја човекот станува осуден на неавтентичен живот, парцијални задоволства од своите професионални и фамилијарни успеси, земајќи секогаш сѐ повеќе и сѐ што му треба.

На настанот беа собрани 11.000 долари, а истиот беше отворен од Неговото Блаженство, Архиепископот Волински Натанаил, кој ја нагласи значајноста на настанот за верните во Волин, бидејќи цели генерации пораснаа со овој настан.
На концертот учествуваа голем број хорови од епархијата: хор на свештеници, хор на семинаристи, како и разни групи, ученици од веронаука, и други бројни изведувачи.

Со Божественото величие на денешното ликување духовно се радуваа не само верници во свето Троицкиот храм во наслеба Црногорци- Охрид, ни Соборниот Храм во Скопје кој побожно ги чува моштите на преподобниот, ами и ангелите Божји, душите на светиите и праведниците, како и Светата Гора Атонска, Бугарската и Романската патријаршија, Грчката и Албанската архиепископија,  кои имаат делче од чесните мошти на ово велико светило на православната Црква.

Славјанска црковна традиција е на овој празник верниците да се поздравуваат меѓусебно со поздравот: „Бог се јави!“ – „Навистина се јави!“ Какво големо откровение – едно јавување, објава на единствениот Троичен Бог на луѓето! Најголемиот проблем што го среќаваме во историјата на целото човештво било токму богопознанието, без кое пак, нема ни вистинско себепознание. Зашто, тие две појави, познанието на Бога и познавањето на себеси, се взаемно и неразделно поврзани.

Ние знаеме дека свети Јован Крстител е син на првосвештеникот Захариј, а негова мајка е Елисавета. Двајцата родители на свети Јован потекнуваат од благороднички родови. Свети Јован бил испросен со силни молитви од престарените родители и уште како младенец останал без родителска грижа. За него е пророкувано дека ќе биде голем пред Господа и дека уште од мајчината утроба ќе се исполни со Светиот Дух. 

Започнаа да се прават заштитно-конзерваторските работи за ревитализација на стариот конак и црквата Пресвета Богородица од 14 век кои се во рамки на манастискиот комплекс Свети Атанасиј во тетовски Лешок. Во првата фаза од ревитализацијата на конакот се работи на отстранување на стариот и дотраен градежен материјал, а во втората фаза доградба со нови материјали. Денеска увид во работите извршија Митрополитот тетовско гостиварски г. Јосиф заедно со директорот на Комисијата за односи со верските заедници Даријан Сотировски.

    Порано сѐ се правеше со молитва на устата: ораа – се мола, сееја – се молеа, ја збираа реколтата – се молеа. Денес, ние не знаеме какви луѓе го приготвиле тоа што го јадеме. Многу често храната се подготвува со богохулни зборови, пцуејќи, колнејќи… Затоа, пред да јадеме треба со особено внимание да се помолиме.
Навистина, кога постапуваме така во молитва, и благодарност, на трпезата присуствуваат со нас и ангелите, а каде се ангелите таму се сите светии.

Во рамките на единствената музичка научна манифестација „Струшка музичка есен“ во организација на Сојузот на композиторите на Македонија, преку научни трибини и концерти веќе половина век се одвојува посебно внимание за македонското византиско пеење. Но она што го категоризира византиското црковно пеење како нематеријално културно наследство се токму неговото културно и социјално значење и неговата жива трансмисија и изведба.

Неговата Светост Патријархот Илија, возљубениот духовен отец на цела Грузија,

ја изврши 62-та групна крштевка во соборната црква посветена на Света Троица, во Тбилиси,

на 14 јануари 2020 година.
Овојпат Грузискиот Патријарх стана кум на 521 дете,а досега вкупно има крстено 40.909 деца.

Нив најчесто ги раководат две страсти: празната слава и користољубието. Така во епархијата се појавуваат други невидливи епархии, а во парохиите затворени општини (мали заедници), како некаква елита на парохијани особено предадени на својот свештеник. Постои и видот на потполна послушност кон духоносните старци, но тој денес е тегобен и речиси невозмозен за луѓето во светот во неговата поранешна форма.

 Но, сепак, Горан знаеше дека писател што се отцепил од проблемите и суштината на својот народ – нема особена вредност. Па, велеше: Можеби зад „отворените порти“ на македонската куќа (надалеку прочуеното гостопримство) се крие обична сервилност, дури и пресметливост, смисла за извлекување ќар. Погрубо речено (и повторно генерализирано!): сме ги отворале портите и сме постилале килими како која војска поминувала овде.