Низ сите векови, следбениците Христови се одликувале со голема храброст и покрај тешките времиња во ерата на гонење на светата Црква. Но Спасителот Христос не’ предупредил на сето тоа, кажувајќи ни ги следниве зборови: „И ќе бидете намразени од сите заради Моето име; но, кој претрпи до крај, тој ќе биде спасен“.

Четирите изданија кои претставуваат сведоштво за духовниот живот преточено во поезија, која секојдневно експресивно се испишува на хартија, познати како Манастирски води , Лебедот, Убавина и Осамен волк, од денес за читателите и во префинет кожен повез.
Кориците се изработени по технологијата на старите Слепченски работилници во кои се создавале и креирале кожни повези со уникатни орнаменти по кои биле препознатливи.

   Последните неколку години се врши целосна реставрација на црквата и интензивно се работи на новиот фрескоживопис, за што е ангажирана тајфата „Св. Наум“, чија основачка е Малка Конеска. Тајфата постои од 2014 година и го носи името на овој светител бидејќи нејзините членови првпат се реализираат како група при изработката на фрескоживописот на црквата „Св. Наум“ во Радишани. Во првиот состав на тајфата членуваат: Малка Конеска,

А кога умот ќе се очисти со молитвата, ќе ја спушти во срцето. Ќе дојде до соединувањето на умот, зборовите и срцето. Со други зборови, со непрестајното повикување молитвата наоѓа пат до срцето преку вдишувањето и издишувањето. Тогаш умот, зборот и срцето стануваат едно. А, срцето кое непрестајно се очистува прима соодветна и осенувачка благодат

„ Денешната евангелска приказна за богатиот човек и сиромавиот Лазар, во својата содржина опфаќа повеќе теми, како на пример: богатството и сиромаштијата, милосрдието и немилосрдноста, задгробниот живот, наградата и казната во вечниот живот, дали богатството и сиромаштијата се причина за нашето спасение или не, зошто грешниците понекогаш во овој земен свет уживаат, а праведниците страдаат и многу, многу други теми.

 Страшна е потребата на човекот да се самооправдува; за мене, дури најпогубната појава од сите гревовни појави во човековиот душевен и ментален свет. Самооправдувањето е главна карактеристика на паднатиот човек, на неговиот паднат ум.
И самиот пад на човекот не се случи со земањето на забранетиот плод, туку токму со самооправдувањето: „жената, која Ти ми ја даде, ме прелажа“, како и: „змијата ме измами, и јас јадев“ (види: 1 Мој. 3, 12–13). Самооправдувањето, поврзано со

Кој љуби нешто друго повеќе за во овој миг да биде таму, а не во недела на Литургија, на литургиското собрание овде, каде ве пречекува Христос, со Неговото Пресвето Тело и Неговата животворна Крв, тој нека нe зборува дека Го љуби Бог. Љубовта секогаш изискува конкретно сведоштво. Овој свет пее и зборува за љубовта, сите зборуваат за љубовта,

Грeвoт избeзумува, грeвoт oбeзглавува. Чoвeк пoтoнат вo грeвoви и вo пoрoци сличeн e на кoкoшка, чија глава e oтсeчeна, та умирајќи грчeвитo прeта и скoка ваму-таму. Цeлиoт нeзнабoжeчки свeт прeд Христа Гoспoда прeтставува oбeзглавeна маса, кoја вo грчeви умира.
Христoс ја сoставил oтсeчeната глава сo тeмниoт труп и гo oживeал тeлoтo на рoдoт чoвeчки. Oн e глава на нeбeснoтo вoинствo и Oн тoа никoгаш нe прeстанал да бидe.

Што се однесува до внатрешното време, тука е неопходен груб филтер, што ќе може некако да го регулира текот на информацијата што пристигнува. Освен тоа, човекот треба да научи некое време да го поминаува сам, останувајќи насамо со својата сопствена душа. Нашите очи, уши и јазик често стануваат како пукнатини на сад, преку кои истекува неговата содржина. Тоа води кон внатрешно опустошување. Затоа христијанската аскеза бара контрола над надворешните чувства и

Сeќавајќи сe на свoјoт син, кутрата мајка oтишла прeд икoната на свeтeцoт, паднала на зeмја и пoчнала да гo мoли св. Гeoргија какo знаe да гo избави нeјзиниoт син oд рoпствo. Пoслe тoа, таа сe вратила кај гoститe на трпeзата. Тoгаш дoмаќинoт ја пoдигнал чашата и сe напил вo слава на св. Гeoргиј. Вo тoј мoмeнт нивниoт син сe нашoл пoмeѓу нив, држeјќи вo раката eднo шишeнцe сo винo. Кoга ситe гo прашалe, сo изнeнадувањe и сo страв, oд кадe и какo сe нашoл тука,

Мили мои, никого не вознемирувајте со вашето духовно дело! Проблемот е, што ние треба да живееме во хармонија, бидејќи, ако некој би ме замолил да опишам едно културно општество со еден збор, јас би му одговорил „хармонија“! Уште повеќе, ако некој би ме натерал да му кажам со еден збор, какво е значењето на Светото Писмо, по толку многу дискусии, по толку многу стотици години: Тоа е Хармонијата!

Чувството на благодарење во моментите на искушенија претставува сила која ги изгонува нападите на искушенијата. Оној кој сака да ги победи искушенијата без молитва и трпение нема во ништо да успее. Наместо да ги изгонува, тој сѐ повеќе се заплеткува во нив.

Всушнoст, нe трeба да сe чудимe штo апoстoлoт ги нарeкува ситe крстeни души вo Eфeс свeти, уштe и заради тoа штo тoј има eднo пoвoзвишeнo имe за ситe  христијани, имeнo, синoви, синoви Бoжји (Гал. 4:6). Правoтo така да сe нарeкувамe ни гo дал самиoт Христoс Гoспoд кoга нè научил да гo нарeкувамe Бoга: “Oчe наш!”

Ако наидат работи кои те жалостат и лутат, обрати му се на Бога и не му дозволувај на злото да ти се приближи.
Ако не успеваш во тоа, тогаш, барем молчи, додека не се смириш. Тогаш, говори мирно и љубезно со другите.
Не им замерувај за ништо и не ги потсетувај на направените неправди. Моли се само на Бога лошите впечатоци во срцето да се измазнат што е можно побрзо.

Ти го судеше, па кажи ми го неговиот суд.“ Подвижникот смртно се нажалил, и до крајот на животот просел прошка од Бога.... Видете, тој осудил многу грешен човек, но сепак, осудувањето е осудување. Наместо тоа, тој требало да се моли: „Боже, Те молам, смилувај се на него. Боже, Те молам, заштити го.“

Такви луѓе во Христово време имало многу, но и денес не се малку. Тие малку се интересираат за Евангелието, или, пак, и воопшто не се интересираат, а некои се дури и против Евангелската наука. Се поставува прашањето: зошто некои се против Евангелието? Дали можеби имаат пронајдено друг подобар правец кој ги изградил подобро на морален план? Не! Денеска постојат толку многу пропаганди и влијанија со најразлични форми, кои влијаат кај

 Светителите канонизирани не се помесни светители, туку се сеправославни и нивното величание е во целата вселена, над сите народи, над целиот род човечки.

Односно над целиот Адам.

И кога сега тие се молат, се молат за целиот род човечки, без исклучок, поучувајќи се од Христа Кој се даде Себеси за измена на смртта, и тоа го направи за секој човек праведник или грешник, роб или слободен.

Современиот човек силно го чувствува дефицитот на време. Се чини дека времето лета сѐ побрзо и побрзо. Ноќта го менува денот како утрото да ги отвора трепките на небото, а вечерта за миг ги затвора. Во детството ни се чинеше дека денот трае необично долго, дека сонцето бавно, речиси незабележливо, како огромен кораб, плива во безграничните простори на небото, и на крај, после долго пливање стигнува на пристаништето зад горите, што го обрабуваат хоризнотот.

На оптоватената раскрсница пред Богословскиот Факултет, во една од дупките во асфалтот, утрово изникнал раскошен букет! Интересно, неколку часови ниту една кола не помина преку него. Сите уредно го заобиколуваат и внимаваат да не го повредат. Интересно, луѓето што живеат во овој град сепак имаат усет за убавото,