Директорот на фотографија, Наум Доксевски, ја освои наградата Golden Eye во категоријата Најдобара студентска работа, на фестивалот за филмски и ТВ сниматели Golden Eye, кој викендов се оддржа во Тлибиси, Грузија,  за својот дипломски краткиот игран филм “Враќање”. Наум Доксевски е дипломиран филмски и ТВ снимател во класата на проф. Апостол Трпески на Факултетот за драмски уметности во Скопје.  Како директор на фотографија досега има потпишано пет краткометражни играни и неколку документарни филмови.

Светиот Дух – Господ, е Тој што ги осветува светителите, а не актите или одлуките на луѓето. Шестотини години му беа потребни на синодалниот, на управо – административниот дел на Романската црква, за да ја препознае светоста кај преподобниот Никодим Тисмански.

Црквата е едно Тело, кое го сочинуваме сите христијани – подеднакво. И за нејзиниот успех/неуспех, сите имаме одговорност. Која е нашата одговорност, кога не сме попови? Одговорноста е да станеме достојни садови на Светиот Дух, да покажеме дека сме носители на царското свештентво (1 Пет. 2, 9), спомнувајќи си за целиот свет на олтарот на нашето срце.

Што е вистинско послушание сме сфатиле дури ако во отсуство на духовникот, замислувајќи го неговиот лик, мислиме дека тој е пред нас и одбегнуваме секаков разговор, или збор, или јадење, или сон, или што и да е друго коешто според нашето мислење би можело да му биде непријатно. Невистинските ученици се радуваат на отсуството на учителот, а вистинските го сметаат за загуба.

Луѓето можат силно да очајуваат, но животот е сега, прифаќањето на реалноста и подготвеноста за тоа бара големо смирение. Ти не си херој, ниту τύπος (на грчки „тип“). Ти не си тип, вид, ти не си ова ниту она, не се вклопуваш во определени рамки и тоа многу смирува, бидејќи можеби луѓето ќе помислат: „Зошто не е оженет?“ или „Бог знае колку години има, а сè уште не е во брак. Нема смисла“. Тоа е тешко и понекогаш е потребно да се прифати.

Во својата свечена торжествена проповед не се криеше и радоста на г.Пимен кој порача ,,Ова дело е достојно за секаква почит и треба  да продолжи и понатаму со многу јубилеи и со уште поголеми успеси а  гледајки се повеке млад народ на светите Богослужби верувам дека така и ќе биде!

Пред два дена, на фејсбук страната السيد المسيح, која презентира содржини од животот на Православната Црква од арапскиот свет, се појави видео запис, на кој јасно се гледа мироточење на резбаната надгробна плоча, со ликот на светиот великомаченик Георгиј Победоносец, во Лида, Израел.

Дури потоа, откако ќе ја побараме, долго време можеби ќе ви изгледа дека не ја добивате таа помош или ја добивате многу малку. Не паѓајте со духот; секој пат кога ќе паднете, барајте прошка, соземете се и направете нов обид. Многу често Бог на почетокот не ја дава самата добродетел, туку сили за нови обиди.

Малиот вход означува почеток на проповедта на Спасителот за Царството Небесно. Поради тоа, ѓаконот го носи напред светото Евангелие. Големиот вход го означува доброволното одење на Исус Христос на Крстната смрт, за да ја принесе Искупителната жртва. За време на Божесвената литургија во спомен на тоа се принесува бескрвна жртва.

Вистинската молитва, која нѐ соединува со Севишниот, не е ништо друго освен светлина и сила која се спушта на нас од небесата. Таа по својата суштина го трансцендентира нашиот план на постоење. Во овој свет нема извор на енергија за неа. Ако јас се хранам добро, за моето тело да биде силно, тогаш плотта моја го бара своето, и сѐ повеќе и повеќе: неа не ѝ е до молитва.

Името на кондакот е поврзано со една случка од животот на свети Роман Слаткопевец. Тој бил родум од Сирија, а како ѓакон служел во Бејрут. При императорот Анастасиј I (491-518) служел во Константинопол, каде со тек на време станал псалт во црквата Света Софија. Но, не бил талентиран за пеење. Неуспехот го разжалостувал. Тој силно се молел на Пресвета Богородица.

Светиот и чудотворен појас на Пресвета Богородица што се чува во светогорскиот манастир Ватопед,  на 24  октомври (сабота) и 25 октомври (недела) ќе пребива во црквата на Успението на Пресвета Богородица во градот Халкида на островот Евија. Се смета дека ова е ретка и благословена прилика за сите оние кои не можат да појдат на Света Гора да се поклонат пред чудотворниот појас.

Градењето на нови Божји храмови, македонскиот православен народ отсекогаш го разбирал како градење на својот национален идентитет и на својата совесна христијанска личност. Македонецот уредно се грижи за зачувување на наследеното, но и за преземање нови творечки потфати во слава на едниот вистински и жив Бог...

За чувствителниот човек е подобро самиот да загине – за да го заштити својот ближен, отколку да покаже негрижа и кукавичлук, па целиот живот да го мачи грижа на совеста. Еднаш, за време на граѓанската војна, во некоја воена операција бунтовниците нѐ одвоија од селото. Војниците фрлаа коцка за кој да оди во селото да земе некои работи што ни беа потребни. Тогаш им реков: „Јас ќе одам“.

Но сепак, една работа морам да ја кажам. Да речеме, дека навистина во сон ги видовме, или измисливме дрвата, тревата, сонцето, месечината и ѕвездите, па дури и самиот Аслан. Да речеме. Во тој случај, принуден сум да кажам, дека нашите измислени работи се далеку поважни од реалните. Да претпоставиме, дека оваа мрачна дупка – вашето

Убавината купена со труд и молитва, книгата, солзите во ќелијата и вечната презафатеност, надополнето со особено внурнување во длабочините – ете тоа е манастир. Доколку патот се изоди како што треба и човекот не пропадне, во тој случај, плодовите коишто тој ќе ги набере – се слободата,

Оној којшто својата совест ја смирил преку покорност кон духовниот отец до најголема мера, тој секојдневно ја исчекува смртта како сон, или подобро кажано како живот, и не се плаши, бидејќи сигурно знае дека не од него туку од неговиот духовен отец ќе се бара да положи сметка за него во часот на неговото заминување од овој свет.

Оној кој целиот свој живот го посветил на умилното и боговдахновено црковно пеење, кој со посебна љубов и страв Божји Му пеел на Бога, на Неговата Пресвета Мајка и кој толку силно ја привлекол Нејзината милост што Таа му подарила златник и ветила дека никогаш нема да го остави, беше прославен со сеноќно бдение во Рајчичкиот манастир на Св. Георгиј Победоносец.

По светата Литургија свои обраќања до присутните гости имаа Неговото Високопреосвештенство митрополитот Дебарско – кичевски г- дин Тимотеј, кој во својот говор рече:  „Токму таков пастир има Европската епархија, пастир обдарен од Бога со дарот на кроткоста“ со која, како што рече,  православниот македонски народ низ Европа го препознава. Свое обраќање имаше и претсавникот од шведското министерство за релгиски односи.

Безбројните, ситни откритија го оневозможија човекот да изгради скала на вредности и да ја согледа смислата на сè. Браќата Цигани сè почесто му стануваат житејска парадигма на модерниот и пребогат човек за тоа каков однос треба да се гради кон голиот живот. Ќе се научиме ли да му се радуваме на животот од Бога примен и ќе се врати ли песната во нашите домови?