Ајде повторно и оваа година – како во годините наназад, на Нејзиниот ден, да го обновиме нашиот подвиг – молитвеното правило „Богородице Дево...“ Оваа молитва, за нас раслабените, е последна брана пред злото што навира од сите страни; и на личен план и на план на заедницата. Но, овојпат, не без плач и солзи – без оглед на тоа дали на нив се самопринудуваме или ни доаѓаат од благодатта. Не без покајание, пред Неа."

Потребно е ние секогаш да мислиме добро и да не се соблазнуваме лесно со недостатоците на другите луѓе, туку да гледаме на постапките на другите со снисходливост и љубов. Кога се умножуваат добрите помисли, тогаш душата на човекот се очистува и тој се однесува со почит и се смирува. Животот на таквиот човек станува рај. Во спротивен случај, човекот во сè се сомнева и неговиот живот се претвора во адско мачење. Тој самиот својот живот си го прави ад.

На 7 април 2019 година, на празникот на Светото Благовештение, во Неделата на свети Јован Лествичник, Митрополитотот Европски г. Пимен, во сослужение на Митрополитот Брегалнички г. Иларион и викарниот Епископ Стобиски г. Јаков, отслужи Света Златоустова Литургија во црквата „Успение на Пресвета Богородица“ во штипско Ново Село, а во присуство на многуброен православен народ. Пригодна беседа одража викарниот епископ Јаков Стобиски.

Треба да знаеме, дека Светата Причест ние не ја добиваме како награда или „бонус“ за некои наши подвизи, дека сме биле свети, туку тоа претставува Дар од Бога којшто го примаме од послушност. Никој никогаш нема да биде достоен за Причест, ние неа ја примаме единствено по милоста Божја. Но, ова не значи дека не треба да сме подготвени за да го примиме овој Дар.

Кога се говори за Литургијата, неминовно треба да се опфати и прашањето за причестувањето: имено, колку пати треба да се причестуваме и како да се подготвуваме за тоа? Поаѓајќи од содржините на литургиските молитви, очигледно е дека смислата и целта на Литургијата е самото причестување. Причестувањето на секоја Литургија било норма во раната Црква. Св. Василиј зборува дека во нивната област во негово време (4 век) се причестувале 4 пати во неделата…

На 07.04.2019 година, во Неделаата на св.Јован Лествичник, а на празникот Свето Благовештение, во храмот на Св Ѓеорѓиј  во охридското село Врбјани,отец  Александар Димоски во сослужение на ѓакон Павле Малинов отслужи света Василиева Литургија, на која верниот народ  се причести со  Светите Христови Тајни.

Споменувањето преминува во Принесување: „Твое од Твоите, Тебе Ти принесуваме, за сите и за сè“. Тука завршува нашето издигање, нашето движење кон Бога, а сега имаме обратен процес: Бог ги прифаќа нашите дарови, по дејството на Светиот Дух се претвораат во Самиот Христос и стануваат наши Дарови (затоа се викаат така, бидејќи тоа се Дарови што Бог нам ни ги дарува). Се случува епиклезата (призивот на Духот): Го молиме Бог Отец да Го испрати Духот „врз нас и врз принесените дарови“,

Литургијата се нарекува Евхаристија (грч. Благодарење). Благодарноста претставува суштина на нашето постоење како создадени битија. Тоа е начин на живот, на пристап и однос кон Бога, Изворот на нашето постоење. Адам требало да биде свештеник, т.е. во едно благодарно претстоење кон Бога, Нему да Му се принесува самиот, а преку себе и целиот свет. Но, тој не успеал во ова, па затоа Христос ја исправил оваа грешка со Својата мисија,

Откако огласените излегле, свештеникот ги чита молитвите на верните и започнува подготовката за Свештената Трпеза: свештеникот го одмотува антиминсот (платното) врз кое ќе бидат положени Даровите. Иже херувими е песна, чија содржина нè подготвува за она што следи: учеството во Трпезата. Следува Великиот вход на кој се принесуваат подготвените елементи (лебот и виното). И овој вход понекогаш се толкува символично, како одење на Христос на Голгота, но принесувањето на лебот и виното, всушност, претставува движење на целата Црква, таа сe...

Светата Литургија (Евхаристијата) е Света Тајна на светите тајни. Во Литургијата верните се остваруваат во она што станале преку Крштението, имено членови на Телото Христово, коешто е Црквата. Литургијата е икона (образ) на Царството Небесно и негово пројавување во историското време.

Нo пoстoи рeд и начин пoмeѓу тваритe, видлив и дoстапeн за нас луѓeтo, а пoстoи рeд и начин нeвидлив и нeдoстапeн. Спoрeд тoј нeвидлив и нeдoстапeн рeд и начин, кoј e тајна на Свeтата Трoица, сe случија и сe случуваат oниe пoјави штo луѓeтo ги нарeкуваат пoсeбни чуда.  Eдна таква пoјава e бeзмажнoтo зачнувањe на Гoспoда Исуса Христа вo утрoбата на Прeсвeта Дeва Марија. Тoа изглeда упаѓањe вo видливиoт и дoстапeн рeд и начин. Тoа раѓањe e навистина гoлeмo чудo, мoжeби и најгoлeмo чудo штo ни e oткриeнo на нас смртнитe.

Без дух на покајание, без опит на вистинско послушание, никој не може да стане вистински богослов или свештеник, што значи, личност способна да ги поучи другите на вистинскиот христијански пат.

Ете она што дојде да нѐ повика, сега ни се јави: Бог надумно се соединува со луѓето; со гласот на Архангелот прелеста се изгонува, а Дева радост прима; небото слегува на земјата и светот од првата клетва се ослободува. Созданието нека се радува и гласно нека запее: Создателу и Избавителу наш, Господи слава Ти!

(Стихира на Стиховните)

Многу сме Ѝ должни на нашата Пресвета Богородица. Затоа Црквата толку многу Ја почитува и слави. Затоа свети Григориј Палама, сумирајќи ја отечката теологија, вели дека Богородица е втора после Света Троица, дека е Бог после Бога, граница помеѓу создаденото и несоздаденото, „претстојател на спасените“, според еден друг убав израз на богословот на нашата Црква. А свети Никодим Агиорит,

Кога размислувам за мојата огревовеност, во мене се јавува каење (раскајување). Значи, не станува збор за покајание (метаноја), туку каење. Покајанието е дар на Светиот Дух. Бог ќе ми даде покајание. На пример, си сторил нешто и си велиш „Оф леле! Што направив? Зошто не го послушав старецот? Сега старецот ќе ме прекори!“ Ова е каење. Но, кога јас ќе те викнам и ќе ти речам, „Чедо мое, што стори?“

Како кандило светлоносно кое што на помрачените им се јави, Светата Дева ја гледаме: зашто оган невештествен палејќи, сите во мудрост Божествена ги води, со блесок умот го просветува и честена е со восклици вакви: Радувај се!
Од Акатистот на Пресвета Богородица

„Според Твојата милост“ – овие сеопфатни зборови означуваат дека Господ ни дава сè, односно ни ја дава Својата љубов, милост, сила, утеха и присуство. Кога ние велиме: „Господи Исусе Христе, помилуј ме!“, ние во предвид го имаме сето тоа: Боже помогни ми, зацврсти ме, просветли ме, исцели ме, спаси ме и поддржи ме!

Ќе дојде часот, дај Боже да биде сега, кога ќе потече солзата на покајанието од нашите очи и ќе Му речеме на Бога: „Господи, како можев да зборувам така, како можев така да ги повредам другите, какви се тие нешта што излегуваат од мојата уста!? Не, воопшто не пазам на навредливите или лоши зборови – јас едноставно така си комуницирам со другите. Цело време навредувам, ироничен сум, не почитувам – што е тоа што излегува од мојата уста?

Без оглед на тоа, што сите ние сме повредени, сите сме покриени со рани и поразени од гревови, сепак ние ги осудуваме другите. Во болница сите луѓе се болни но, ниту еден болен не осудува друг. Никој не го обвинува соседот: "Ти си болен!", - оти гледа човекот, дека и самиот е болен. А ние иако сме болни со душа, - се навредуваме еден со друг.

Во Крстопоклона недела во денот кога  промислила Светата Црква, та речиси при самиот крај на секоја седмица од ова наше патување низ светата четириесетница, да разговараме со  Пречистата Богородица и да го примаме нејзиниот благослов во манастирот на Плаошник, о. Љупчо Бакрачески и о. Александар Димоски  принесоа Венец на пофалби кон Мајката Божја.