Сeќавајќи сe на свoјoт син, кутрата мајка oтишла прeд икoната на свeтeцoт, паднала на зeмја и пoчнала да гo мoли св. Гeoргија какo знаe да гo избави нeјзиниoт син oд рoпствo. Пoслe тoа, таа сe вратила кај гoститe на трпeзата. Тoгаш дoмаќинoт ја пoдигнал чашата и сe напил вo слава на св. Гeoргиј. Вo тoј мoмeнт нивниoт син сe нашoл пoмeѓу нив, држeјќи вo раката eднo шишeнцe сo винo. Кoга ситe гo прашалe, сo изнeнадувањe и сo страв, oд кадe и какo сe нашoл тука,

Мили мои, никого не вознемирувајте со вашето духовно дело! Проблемот е, што ние треба да живееме во хармонија, бидејќи, ако некој би ме замолил да опишам едно културно општество со еден збор, јас би му одговорил „хармонија“! Уште повеќе, ако некој би ме натерал да му кажам со еден збор, какво е значењето на Светото Писмо, по толку многу дискусии, по толку многу стотици години: Тоа е Хармонијата!

Чувството на благодарење во моментите на искушенија претставува сила која ги изгонува нападите на искушенијата. Оној кој сака да ги победи искушенијата без молитва и трпение нема во ништо да успее. Наместо да ги изгонува, тој сѐ повеќе се заплеткува во нив.

Всушнoст, нe трeба да сe чудимe штo апoстoлoт ги нарeкува ситe крстeни души вo Eфeс свeти, уштe и заради тoа штo тoј има eднo пoвoзвишeнo имe за ситe  христијани, имeнo, синoви, синoви Бoжји (Гал. 4:6). Правoтo така да сe нарeкувамe ни гo дал самиoт Христoс Гoспoд кoга нè научил да гo нарeкувамe Бoга: “Oчe наш!”

Ако наидат работи кои те жалостат и лутат, обрати му се на Бога и не му дозволувај на злото да ти се приближи.
Ако не успеваш во тоа, тогаш, барем молчи, додека не се смириш. Тогаш, говори мирно и љубезно со другите.
Не им замерувај за ништо и не ги потсетувај на направените неправди. Моли се само на Бога лошите впечатоци во срцето да се измазнат што е можно побрзо.

Ти го судеше, па кажи ми го неговиот суд.“ Подвижникот смртно се нажалил, и до крајот на животот просел прошка од Бога.... Видете, тој осудил многу грешен човек, но сепак, осудувањето е осудување. Наместо тоа, тој требало да се моли: „Боже, Те молам, смилувај се на него. Боже, Те молам, заштити го.“

Такви луѓе во Христово време имало многу, но и денес не се малку. Тие малку се интересираат за Евангелието, или, пак, и воопшто не се интересираат, а некои се дури и против Евангелската наука. Се поставува прашањето: зошто некои се против Евангелието? Дали можеби имаат пронајдено друг подобар правец кој ги изградил подобро на морален план? Не! Денеска постојат толку многу пропаганди и влијанија со најразлични форми, кои влијаат кај

 Светителите канонизирани не се помесни светители, туку се сеправославни и нивното величание е во целата вселена, над сите народи, над целиот род човечки.

Односно над целиот Адам.

И кога сега тие се молат, се молат за целиот род човечки, без исклучок, поучувајќи се од Христа Кој се даде Себеси за измена на смртта, и тоа го направи за секој човек праведник или грешник, роб или слободен.

Современиот човек силно го чувствува дефицитот на време. Се чини дека времето лета сѐ побрзо и побрзо. Ноќта го менува денот како утрото да ги отвора трепките на небото, а вечерта за миг ги затвора. Во детството ни се чинеше дека денот трае необично долго, дека сонцето бавно, речиси незабележливо, како огромен кораб, плива во безграничните простори на небото, и на крај, после долго пливање стигнува на пристаништето зад горите, што го обрабуваат хоризнотот.

На оптоватената раскрсница пред Богословскиот Факултет, во една од дупките во асфалтот, утрово изникнал раскошен букет! Интересно, неколку часови ниту една кола не помина преку него. Сите уредно го заобиколуваат и внимаваат да не го повредат. Интересно, луѓето што живеат во овој град сепак имаат усет за убавото,

Неодамна имаше радосен настан во Албанија, кога 12 деца беа крстени во Христос, во едно село близу Берат.
Според о. Илија Макос, „лицата им светеа како сонце, срцата им станаа бели како светлина, а нивниот дух ликуваше“.
Децата сами пројавиле желба да бидат крстени, а пред да биде извршена Светата Тајна Крштение, тие биле поучени во верата. Тие „се подготвени да ги сносат последиците од тоа што ќе кажат дека веруваат во Христос и Го љубат“, вели о. Илија Макос.

Шекспир раскажува за човечкото искуство во неговите комедии, трагедии и сонети, копнејќи за радоста и тагата на животот, мајсторски создавајќи зборови во безвременските залаци на мудроста. Прочитајте некои од неговите најмудри цитати.

Достоен за секој прекор е оној што се гневи и злопамти,

а ја сака вистинската молитва.

Тој е како оној кој сака јасно да гледа,

а си фрла прашина во очите.

Советот на Владата на Турција донесе одлука древната црква посветена  на Христа Спасителот, наречена Хора, да биде пренаменета во џамија. Веста беше објавена од сите про-владини медиуми. Сега православните христијани и католици стравуваат дека оваа одлука би можела да биде најава и за Света Софија на која ѝ се заканува истата судбина.

Те очекуваат големи испитанија.
Секако, тогаш не знаев на што мисли тој, но сфатив кога по извесно време ме снајдоа тешки здравствени проблеми. Дијагнозата беше страшна – саркома на рбетниот столб со метастази по целиот скелет. Докторот ми предвиде уште три месеци живот. Заради неиздржливите болки набрзо ме ставија на терапија со морфиум. Чувствував како сѐ повеќе ја губев силата. Една вечер ги отворив очите и го видов старец Гаврил, застанат над мојата глава.

Основата за функционирањето на помесните цркви е Апостолското правило 34: „Епископите на секој народ треба да го познаваат првиот помеѓу себеси, когошто ќе го признаваат како глава, и да не вршат без негово расудување ништо коешто ја преминува нивната власт, а секој да го прави само тоа што се однесува до неговата епархија и подвластените на неа места. Но и првиот епископ да не врши ништо без расудувањето на сите епископи,

„Мислам дека ние никогаш не можеме да му дадеме на човештвото ништо подобро од Светото писмо.“ – (А. С. Пушкин)Таков бил односот кон Библијата и на познатиот руски писател Ф. М. Достоевски. Тој, со својот генијален талент, проникнувал до најдлабоките страдања на човекот и покажувал дека Светото писмо е најдобриот сопатник во човечкиот живот.

И најголемите наши жртви Бог нема да ги прими ако го осудуваме својот брат. И од сиот свет некој да се одрече, и од сите негови блага поради љубовта Христова, и во најдлабоката пустина да оди, и да се фрли во најдалечната и најзапустена ќелија, ако братот свој го осудува, сè му е залудно. Оти, не може да се поигрува со Бога! Тој го чита срцето човечко.

Стихирите што ги пееме пред самиот почеток на Великиот пост ја оплакуваат загубата на Рајот. Тие ни го прикажуваат ликот на Адам, лишен од облеката на славата што му беше исткаена од Бога. Во една од овие стихири, Адам, протеран од Рајот, започнува да тажи и извикува: „Нема повеќе да Го видам Господа, мојот Бог и Творец, бидејќи сега се враќам на земјата од која што бев земен. О Милостив и човекољубив Боже, биди Милостив кон мене, бидејќи сум паднат.“ Среде своето страдање, сепак, Адам

Првиот, после неговата средба со Ослободителот и Спасителот Христос, од корен се променува: од гол постанува „облечен и разумен“; од несоцијален, којшто живеел по гробовите и пустината, сега се наоѓа во комуникација со неговите сожители и брза за да се сретне со нив и да им соопшти за неговото чудесно исцелување – наспроти агресивната, разорителна