Може има, ама и фалбите се катастрофа. Многу
е лошо да те фалат. Ужасно е. А најлошо е тоа
да ти се допаѓа. Тогаш си готов. Ќе почнеш да
се мислиш посебен, голема работа, сите ти
делат фалби, ти ова – ти она, без тебе ништо,
и ќе завршиш ко пропалица, морална, или
и материјална, конечно човечка.

 "Оној кој сака да ги победи искушенијата без молитва и трпение нема во ништо да успее. Наместо да ги изгонува, тој сѐ повеќе се заплеткува во нив.
Кога ќе те нападне искушението, не ја испитувај причината ниту личноста преку кои тоа дошло, туку гледај како ќе го истрпиш а да не те обземе штетна тага или братоубивствено злопаметење.“

Кога некој тагува и му кажувате дека ништо не се случило, воопшто не му помагате. Ништо не ти се случило тебе, но другиот беше повреден во битките додека ти гледаше од  страна. Одете кај него, замолчете молитвено и кажете му: „Да, ти се чувствуваш лошо, те разбирам, го чувствувам тоа и сочувствувам со тебе. Дали сакаш да бидам прегратка за тебе сè додека не помине бурата на твојата тага? Стани пристаниште, стани станица, стани таткото на блудниот син, добриот Самарјанин,

„Познавам илјада души во светот, подобро речено ширум целиот свет, кои се присилуваат на молитва и во тоа постигнуваат восхитувачки резултати. Молитвата ги крепи во нивната духовна борба, ги просветлува однатре и тие се исповедаат отворено и искрено. Мачени од помислите и искушенијата коишто демоните ги поттикнуваат кон оние што ја кажуваат молитвата, тие копнежливо притекнуваат кон пренепорочните Таинства. П

На 03. јуни 2015 на Православниот богословски факултет „Свети Климент Охридски“ при Универзитетот Свети Кирил и Методиј во Скопје се одржа промоцијата на монографијата на доц. д-р отец Милан Ѓорѓевиќ со наслов „Nikolas Kabasilas – ein Weg zu einer Synthese der Traditionen“ („Никола Кавасила – еден пат кон синтеза на традициите“) во издание на меѓународната издавачка куќа „Peeters Publishers“ (Paris – Lueven – Bristol CT, 2015).

Убавината не е во „совршеното“ и „беспрекорното“. Животот е добар затоа што не е „совршен“. Овој свет е разубавен од страдањата. Небото е допрено од плачот, Бог е распнат на крст. Без сите нив, животот би бил грд, без боја и вкус, во лагата на своето „совршенство“. Страдалниците и „грешниците“ го исполнуваат светот со убавина и светост. Без нив, уметноста е сирак, книги без автори, дела без зборови, црно-бели слики и, пред сè,  биографии без светци".

Фестивалот носи разновидна понуда на книги од сите жанрови, со сезонски попусти  на над шестотини изданија на ТРИ и на Паблишер, избор од 60 наслови по специјална цена од само 99 денари, екстра попуст за купени 3 или повеќе книги и многу други изненадувања за читателите. Освен неповторливите понуди на цените и извонредните нови наслови, Фестивалот ќе понуди и инспиративна празнична еуфорија која ќе ве воодушеви – оригинално бесплатно пакување и мини честитка, како и изненадувања за најмладите.

 Колку е големо нашето нечестие! Бидејќи ние, не заради тоа што сме ја заборавиле Исповедта како чудотворно лекарство и не прибегнуваме кон неа, туку и тогаш кога ја знаеме не ја практикуваме! Што може да биде понеразумно од ова?
 Исповедта е толку неопходна за нас грешните што смело треба да речеме: без Исповед за нас нема спасение! Истава мисла ава Исаија ја изразил вака: “Ако немаше покајание, никој не би се спасил”. Како што Крштението не мие од првородниот грев и од сите

Неспорно, силата на човекот, пред сè, силата за расудување, е огромна. Таа никогаш не се појавила толку силно како во оваа епоха. Благодарение на развиената технологија подготвени сме да протолкуваме и да разбереме речиси сè. Во состојба сме да го постигнеме недостижното. Со тоа се раѓа чувството за вообразена самодоволност, егоистичен антропоцентризам и кратковидност, како и антифилософски материјализам. Го ограничува човекот до моменталното и актуелното, а вредноста на неговиот дух ја сведува до можноста за појаснување и закрепнување на материјалниот, сетилниот и визуелниот свет.

Исто така, и повеќето христијани, на почетокот од духовниот живот, со помош на првата благодат, ја очистуваат енергијата на својот ум, но не успеваат да продолжат по патот на духовниот развој – и поради неодлучната борба со своите страсти, и поради погрешната мисловна религиозно-општествена шема што ја усвоиле и на која се програмирани, без да се свесни за тоа.
Значи, покрај личните гревовни шеми што ни ги всадува моделот на живот што овој свет ни го наметнува, меѓу христијаните

Во вечер мирна

кога глас на месечина истекува

се собравме околу трпеза

думи да споделиме

радоста да навјаса.



Во вечер како посестрима

Кога мачениците оделе на страдање, никој од нив не поставувал услови или граници. Никој! Секој од нив бил целосно предаден на Бога – она што Бог ќе дозволи, она што Бог ќе допушти – да пострада онолку колку што Бог сака.
Не биле предадени на Бога со услови: Го прифаќам мачеништвото, но да биде вака, а да не биде онака, да се случи ова, а да не се случи она. Услови воопшто не постоеле. Ниту овцата не се предава на колење, како што се предавале мачениците.

Господ Христос на сите им се обраќа согласно нивото на нивниот духовен развој. Оние кои водат природен начин на живот – Апостолите, ги поучува како од просветленост да достигнат обожение, а оние кои водат противприроден начин на живот (растројство, неврози), како и оние кои се наоѓаат на степенот од очистување на своето срце од страстите – неопитниот народ, ги поучува како да достигнат до степен на просветлување на умот и да влезат во природниот начин на живот.

Во Цариград живееше еден човек, по име Николај, којшто се издржуваше од ракоделие. Побожен, тој се беше заветувал деновите посветени на празнувањето на свети Николај Чудотворец да ги празнува вистински прославувајќи го овој угодник Божји. Тој тоа го исполнуваше истрајно, според зборовите на Светото Писмо: Почитувај Го Господа со имотот од праведните трудови твои (Изрек. 3:9); и на тоа секогаш цврсто се сеќаваше. Така тој достигна длабока старост и, немајќи повеќе сила да работи, западна во голема немаштија.

Со други зборови, кога умот е постојано зафатен со молитвата и човекот целиот свој живот го насочил кон тоа дејствување, тогаш внатрешните чувства почнуваат да се орасположуваат за молитва и се нурнуваат во неа, соучествуваат во молитвеното дејствување на умот и бивајќи восхитени од името Божјо, не го одвлекуваат повеќе умот од молењето. А срцето притоа почнува сочувствително да се одѕива, содоживувајќи со умот.

Во текот на овие месеци, после појавата на Ковид-19, сите ние преживуваме една трагична состојба, со сериозни последици – економски, социјални, психолошки и, најглавно, здравствени. Луѓе се болни, едни полесно, други посериозно, трети се во опасност, четврти завршуваат на начин кој не би му го посакал ни на враг. За жал, многумина не ја сфаќаат ситуацијата сериозно. Некој би очекувал од „духовните“ луѓе, особено од клириците, да се држат до еден поодговорен став.

Покажи маченички дух таму, каде што е твоето секојдневно поле: во твојот дом, при својот сопруг, при својата сопруга. Кога сопругот се прибира од работа изморен и ти зборува неучтиво, ти не се разгневувај. Кога ќе те навреди, ти премолчи. Покажи му љубов, понизност, трпение. Ако жена ти го прегори јадењето, ти не брзај да викаш, изеди го. Стави малку лимон во него, за да стане повкусно и кажи ѝ: убаво е јадењето, за да не разбере дека изгорело.

Во едно затскриено, убаво балканско селце пристигнал на летна почивка чуден туѓинец. Тој бил многу богат човек. Патувал сам, бил многу уморен и сакал што поскоро да најде место каде што ќе престојува за да си отпочине. Имал намера да ги усреќи оние кои ќе му дадат тивко и пријатно засолниште. Бидејќи неговото богатство било непроценливо, тој на гостољубивите домаќини сакал да им даде таков подарок, каков што тие дури и не сонувале.

Црквата значи победа над смртта, можност да се постигне Вечноста и да се надминат границите, какви и да се тие; со еден збор, Црквата е Христос. Ние сепак не сакаме да го примиме тоа  што Таа ни го дава и што всушност Таа претставува.Од оваа причина ние живееме во нејзините пазуви, но остануваме заробеници на светската минливост, на нашите страсти и копнежи. На овој начин се смируваме додека ги бараме нештата во сегашноста, одбивајќи да погледнеме во очите на нештата од Вечноста.