„Најмили мои браќа и сестри монаси и монахињи, уште еднаш, најтопло и од срце ви се заблагодарувам за сето она што го направивте за мене, недостојниот, та чинот на хиротонијата да биде едно духовно доживување и радост за сите. Со тоа повторно на дело го покажавте она, што низ заеднички подвиг го учевме заедно во изминативе 25 години – дека само преку подвизување во љубовта Христова можеме да го достигнеме плодот што Бог ни го ветил во Евангелието. Само тогаш ќе нѐ познаат дека сме Негови ученици и само така ќе го исполниме она што Бог го посакува од нас.

    Со денешниов чин, преку Светиот Дух, врз тебе се изли љубовта Божја[6], и тој дар ќе ти помага со љубов да им служиш на луѓето и да ги исполнуваш задолженијата што ќе ти бидат определени од нашата Света Црква и од надлежниот архијереј. Продолжи да ги надградуваш доверените души во доброто и во благочестието. Постојано моли се за твоите дела да Му бидат угодни на Бога.

Да се биде епископ, преемник на апостолската благодат, значи да се биде прв не во превласта, не во некакви привилегии, туку во одговорноста и во служењето на другите за добро, според зборовите Спасителови упатени кон учениците Негови: Кој сака да биде прв, нека биде последен од сите и слуга на сите![1]. Тоа значи да се биде смирен работник на нивата Божја, служител на тајната на љубовта, на тајната на Евхаристијата, не само во храмовите Божји, туку и во живите храмови – срцата на луѓето. А светата Евхаристија, делото на Божествената Литургија, е дело на едно непрестајно благодарење кон Бога.

 – Мене, бедниот Серафим, од Господа ми е предодредено да живеам многу повеќе од сто години. Но, бидејќи во тоа време свештенството толку многу ќе се обесчести, што со својата нечистотија ќе ги надминат и архиереите од времето на Теодосиј Помладиот, така што веќе нема да веруваат ниту во главната догма на Христовата вера, на Господ Бог Му е благоугодно да ме земе, мене, бедниот Серафим, од овој привремен живот, а потоа да ме воскресне, и воскресението мое ќе биде како воскресение на седумте момчиња во пештерата Охлонска во деновите на Теодосиј Помладиот.“  

Денес беше сецрковно торжество, радост за дојдените заради љубовта во Христа... Радост долгоочекувана, желба кој тивко тлееше во посакувањата на илјадници наши браќа и сестри христијани. Се се радуваше. Толку громогласно Достоин не сум чул, се прашувам дали ќе чујам...
Имав поинаков благослов од првопредвидениот: место да сослужувам, од мал монитор, во репортажното возило на МТВ, го проследував и доловував настанот.

Апостол Павле престојувал во тој затвор во текот на неговото второ апостолско патување.

Во Троада имал видение на еден човек од Македонија, кој барал помош .

Тој, Сила и останатите веднаш отпловиле за Неапол. Од Неапол отпатувале во Филипи.

Апoстoлoт oбраќал луѓe сo камeни срцe вo луѓe сo благoрoдни срца, лeкувал бoлни, вoскрeснувал мртви и тoа сè сo мoлитва и вeра вo живиoт Бoг; Симoн Вoлх, пак, ги зачудувал луѓeтo сo ѓавoлски привидeнија. Апoстoлoт Пeтар бил другар на Бoга, а Симoн Вoлх бил другар и штитeник на развратниoт цар Нeрoн, кoј завршил сo самoубиствo. Чудата на нeзнабoжeчкитe факири спаѓаат вo видoт привидeнија и лагитe на Симoн Вoлх. Какo штo усвитeниoт пeсoк oддалeку личи на вoда, така и “чудата” на факирoт личат на живoтвoрнитe христијански чуда.

Арис беше убаво и нежно, домашно куче кое живееше со нас внатре, додека за разлика од него Караман беше голем и снажен, преубав, црно-кафен, селски пес. Вистински храбар и нестрашлив горски цар, најголем и најсилен во селото, пес кој секогаш спиеше надвор.
Од Караман се плашеа останатите кучиња од селото, но од него бегаа и некои лоши луѓе. Ми беше интересно што и тогаш, но и сега по повеќе од дваесет и седум години во ова село, исто како и во сите околни села луѓето чуваа само ловечки кучиња.

Малку претходно велевме, дека самите имиња на апостолите нè учат на цврста вера и покајание. Петар – е Камен, Павел – доброволно се смалува.

Рековме, дека човекот не треба само да верува, но и да се смирува.

И не само да се смирува, за да не се засркне од тага, а имено да се смирува и да верува.

Нема таков голем грев пред Бог каков што е духовниот геноцид што се врши над нашата света Црква. Да имаш власт да сврзуваш и да разврзуваш и на небото и на земјата, и наместо да спасуваш души – кои сакаат да се спасат, таа власт да ја користиш со намера за нивно вечно погубување, од лично суетни и од национал-шовинистички побуди – немам зборови. Тоа е толку голем грев пред Бог што поради него страда целото Православие.

Секогаш сеќавај се на Исус за секогаш да го пронаоѓаш соодветниот лек за своите слабости. Те боли ли нешто? Ако Го повикаш Исус, ќе најдеш утеха и просветлување. Тажен си? Повикај Го Исус и гледај, утехата ќе блесне во сферата на твоето срце. Те надвладеало обесхрабрување? Не заборавај своите надежи да ги положиш на Христа и твојата душа ќе се исполни со храброст и со сила. Те мачат плотски помисли и те привлекуваат кон чувствени наслади?

Една необична историја се шири низ Русија, која вели дека во советско време постоеше еден хирург – свештеник. Болниот ќе го постави на хируршка маса, ќе му прочита молитва и ќе нацрта крст на подот од каде требаше да сече, па дури потоа земаше скалпел. Резултатите на неговите операции беа чудесни: слепите прогледуваа, неподвижните застануваа на нозе. Дали за тоа помагаше науката, дали Бог...„Се сомневаме во тоа’’, велат некои. „Така беше’’, потврдуваат други. Некои велат: „Комитетот воопшто не би трпел свештеник во хируршка сала’’. Но,...

Кој Го љуби Господа, тој секогаш се сеќава на Него, а сеќавањето на Бога ја породува молитвата. Ако не се сеќаваш на Господа, тогаш нема ни да се молиш, а душата без молитвата нема да пребива во љубовта Божја. Оти преку молитвата доаѓа благодатта на Светиот Дух. Со молитвата човекот се чува од гревот, оти умот кој се моли е зафатен со Бога, и во смирението на духот стои пред Лицето Господово, Кого Го знае душата на оној што се моли.

Секој јубилеј е спомен за некој успех, а истовремено и премин во наредниот. Овој јубилеј е посветен на Премин, списание за духовни вредности, кое веќе дваесет години успешно опстојува како противтежа на пропагандата на обременувачката (не)култура на денешницата во којашто живееме. Но, не како борба, туку како премин, отворање на можноста за друг начин на живеење, поразличен од овој конвенционалниот.

Излезе од печат Петровденското издание на списанието „Православна Светлина“.  И во овој, 54-ти број, обработивме многу нови душеполезни теми, од кои се надеваме дека читателската публика ќе пронајде поука. Се надеваме дека и овој празничен број на Православна Светлина ќе биде радосна вест за сите верници во Повардарската епархија, па и пошироко. Вашиот примерок од новиот број ќе можете да го земете во сите храмови низ Повардарската епархија.

 Станува збор за дела кои на иницијатива на Македонската академија на науките и уметностите и со целосна поддршка и вклученст на Институтот за македонски јазик „Крсте Мисирков“, Филолошкиот факултет „Блаже Конески“ и Советот за македонски јазик, изелгоа деновиве од печат: „Македонскиот јазик - континуитет во простор и време“, колективна монографија во која што е даден синтетски преглед на историскиот развој на македонскиот јазик од IX век па се до неговата кодификација;

Без автономна историја, темел и генеза на јазикот и културата, не постои ни засебен народ. Тие македонскиот народ го третираат како дел од бугарскиот, кој во еден период од поновата историја се изделил во посебна држава, тој всушност е бугарски и му припаѓа во целост на бугарскиот идентитет. Тие тврдат дека македонскиот идентитет е комунистички инженеринг.

Духот на овој свет од овци прави волци, додека Духот што иде од Бога од волци прави овци.
Апостолот уште додава дека сме примиле Дух Божји затоа ,,за да знаеме што ни е дарувано од Бога“.
Значи да дознаеме што е во нас од Бога и што не е од Бога,и да ја осетиме радоста од она што е од Бога и горчината од она што не е од Бога туку од духот на овој свет.

Теологија без умно-срдечна молитва е повеќе технологија, т.е. умешност, односно техника на составување и вообликување на мислата и на зборот, отколку богословие, отколку Божјо слово; повеќе знаење што произлегува од начитаност и логика отколку знаење што произлегува од личносна заедница со Бог и своите ближни, во Телото на Воплотеното Слово, Црквата.

Целиот паднат свет е глупост квалификуван за досетливост. Глупоста е измама, самозалажување. Ѓаволот е лажго уште од почетокот. Тој вечно се лаже и себе и другите. Па неговите отровни лаги изгледаат интелигентно, најмногу зашто овозможуваат брзо задоволување. Глупоста е секогаш задоволна, а задоволството секогаш импресивно...