Радувај се народе за кого пред Господа
Јаков свети се моли, подвижникот Христов,
скротувачот на пустината,
со Божја благодат телото го смири,
епископ милостив и праведен застапник

Бесполезно е да веруваме дека промената на некои општествени уредби ќе донесе промена кај луѓето без покајание. Болниот човек го разболува општеството и болните општества уште полошо ги разболуваат луѓето. За да ги исцелиме општествените болести без да ја исцелиме личната

Понекогаш дејствувањето на молитвата ни се чини премногу споро, несразмерно со нашето кусотрајно постоење, и повикот јачи во градите: ’Побрзај!’
            Се случува на нашиот повик да не ни возврати веднаш. Како плод на дрво, Бог нашата душа ја остава сонцето

Запознав „црковни луѓе“ кои имаа поголема врска со ѓаволот отколку со Христос. И луѓе кои можеби не знаеја што се случило на Првиот вселенски собор, но нивното срце знаеше само љубов и ништо друго.
Луѓе во мантија кои при средбите или телефонските разговори те ословуваат како „брате мој, возљубен“

Со благоволение на Oтецот,  
од Божествениот Дух бессемено си го зачнала Синот Божји;
Оној Кој постои од Отецот без мајка пред вековите,
 и заради нас без татко по плот го родила,
 и како Младенец со млеко си го хранела.

Проф. д-р Милица Шкариќ завршила основно и средно образование во ДМБУЦ „Илија Николовски- Луј“ Скопје, во класата по пијано на Валентина Нолчева. Дипломирала пијано во класата на Нелсон Дел Вињ во Париз на Ecole Normale de Musiquе de Paris. Како солист го продолжила своето усовршување во класата на легендарниот пијанист Евгениј Корољов во

Животот на преподобниот отец наш Јоаникиј е во току скриен, а истовремено и во толку објавен. За овој свет преподобен Отец, до скоро никој не знаеше и не се знаеше ништо особено, освен некои оскудни лични податоаци за неговиот животен пат. На чудесен начин, преку објавување на неговите нетрулежни мошти од површината на земјата, ни го објави и

Пожелувајќи го градот што е на небото* и кој трае во веки, уште од младоста своја* сладостите светски си ги презирал* и крстот Исусов на рамо* си го подигнал, отче Јоаникие,* подражателу на преподобните.
На Пантелејмона, целебникот и бесребреникот,* си ја нашол обителта, како место за подвиг* и таму си се борел со послушание,* пост и постојана молитва,* што ти ја сладеа душата ревносна,* отче, на Господа благоугоден.(обновено)

Живот богољубив мина, преподобен Јоаникие,
којшто си овенчан од Исуса Владиката, Подвигоположникот.
Така, твориш чудеса преку моштите свои
за сите што доаѓаат и верно ти се молат.

Тоа не значи дека Господ ја предизвикува војната, туку, напротив, војната е неизбежна последица од човековото отфрлање на Неговата благодат, која е единственото нешто што може да ја држи под контрола омразата и злото, вклучувајќи ги и разорните војни. И големото страдање на кое сме веќе сведоци е само почеток.

...Со Хистовите рани ние се исцеливме; така пророкот Божји прорече, и ние сега знаеме, дека неговото пророштво е вистинито.Со страданијата Христови ние се спасивме од вечните страданија; Со крвта Негова пречиста ние се очистивме од грубите гревови и оживеавме...

Не постои друг пат освен спасението, освен искрената исповед, за да се воспостави она што преку овие два бунта е изгубено. Враќањето кон Бога зависи од ова толку, колку што и во природните дисциплини е потребно строго вежбање. Нашето ослободување од насилството на беззаконието, кое поради нашата лоша постапка ни е наметнато како втора природа, не може да

Ако го доживееме Богојавлението одвнатре, ќе Го видиме Господа насекаде околу нас. Псалмопевецот вели „Небесата ја објавуваат славата на Бога, а за делата на рацете Негови возвестува сводот небески“ (Пс. 18,1). Ако начуеме одвнатре, јасно ќе видиме што лежи однадвор. Сетилата се ослободени и светската бучава ја губи својата сила врз нашите умови и срца, та Господ може да се открие Себеси пред нас сѐ повеќе и повеќе.

Иако, како луѓе, сите сме го примиле повикот за таа возвишена цел – да се соединиме со Бога, да станеме богови по благодат и да уживаме во големото блаженство за кое и нѐ создал нашиот Творец, ние често живееме како таа голема и највисока цел воопшто да не постои. Тогаш нашиот живот е претвора во неуспех.