Научив дека ние имаме едно куче, а тие имаат четири, ние имаме многу убав базен, но тие имаат река, имаме сончев кров, но тие имаат небо со ѕвезди и месечина, ние имаме голема тераса со прекрасна градина, но тие имаат шума.Додека детето говореше, неговиот татко остана без здив слушајќи што неговиот син му зборува.

„Благодарење. Тајна што не требаше да остане толку тајна. Непроценлив дар, незаслужен. Дело Христово во кое постојано се учествува иако само еднаш се случи. Соборно сведоштво во личен подвиг подготвено. Принос пред олтарот во храмот и состојба на умот пред олтарот од своето срце. Извор на слово во сила, кое повторно и повторно го обновува светот„ („Тајната вечера„)

Еден човек праша свештеник:
"Ако Бог е насекаде, тогаш зошто да одам во црква?"
На тоа свештеникот му одговори:

Вистинските ,,Етиди по руски иконопис” возникнаа во деновите на големата светска војна и беа завршени во деновите на руската револуција. Првите две беа издадени во форма на одделни брошури, а последната се појави во ,,Руска мисла” (јануар, 1918 година). Природно е што читателот во нив ќе најде одзвук на катастрофални собитија,...

„На денешниот човек му недостасува љубов. Посебно на овие простори, каде се живее во бесчуствителниот и суров натпревар за стекнување на овоземен капитал, студенило во односите и голема идвидуалност, а со тоа и осаменост, недостаток на љубов.Изморениот човек на денешницата има потреба од некој да му ја покаже таа љубов, посебно на нашиот народ кој е како едно пресадено дрво...

Има различни патишта за спасение... Едните Господ ги спасува во манастир, другите во светот... Секаде човек може да се спаси - само не оставајте Го Спасителот... Држете се за ризата Христова - и Христос нема да ве остави.

Една жена, многу ги жалела гулабите и зимно време, ги хранела во паркот. Секое утро доаѓала тука со топол леб и им го давала целото парче, истрошувајќи го околу себе. Тоа траело доста време. Еден господин, ја забележал и ѝ рекол:– Ги храните овие птици, им трошите цел леб, а во Африка има луѓе кои гладуваат

Светите Отци укажуваат на различните степени на нашата мисловна борба, пропратена или со нашата победа, или со нашиот пораз. Пред сè, тие укажуваат на претставениот предмет – предлог, а потоа негово примање – одобрување, потоа негово прифаќање – согласност, потоа – поробување од него, и на крајот – страст.

Не верувајќи, човекот е играчка и во рацете на демоните и во рацете на сите поднебесни стихии и сили. Цврстата вера, пак, е нашата цврста котва, како што вели денешното апостолското четиво, со којашто опстојуваме во вистинската природа, во здравјето, во разумот, во благочестието, во просветеноста, во сето она со што Бог нè украсил, создавајќи нè според Својот образ.

На 10.04.2016 година, четврта Недела на Великиот  пост – Св. Јован Лествичник, Неговото високопреосвештенство, Митрополитот Европски г. Пимен  во сослужение со Митрополитот Кумановско-осоговски д-р г. Јосиф и надлежниот архиереј  Тетовско-гостиварски г. Јосиф, и со свештеници од Тетовско-гостиварската, Дебарско-кичевската,  Европската, Струмичката, Кумановско-осоговска и Преспанско-пелагониската епархија, ...

Нема друг излез, туку најпрво и неодложно да почнеме од себеси, па со сите околу нас, да започнеме борба против неединството и поделбите, да започнеме борба и со своите страсти и похотни желби и намери, да започнеме градење на единство, а тоа најдобро ќе го направиме со нашето враќање - кон Бога! Често се случува вината да ја гледаме во другиот, да ја префрламе на другиот, па дури и беспоштедно газејќи преку другите, да сакаме да ги

Сите оние кои на секаков начин се борат да дојдат на власт, како и оние што ја злоупотребуваат дадената им позиција на моќ, задоволувајќи ги безобѕирно своите лични интереси на сметка на другите, ја повредуваат таа заедница, го повредуваат своето семејство. Таквите нека знаат дека прават голем грев против Бога и ближните и, бездруго, за таквото дело ќе треба да дадат одговор на Страшниот Христов суд.

 Ние не бараме ништо ново или измислено, само бараме да се примени 17от канон на 4от Вселенски собор во Халкидон, кој заповеда: „...со државните и граѓански форми на управа, нека следи и поредокот на црковните парикии“. Ова начало кое отсекогаш важело, е повторено, потврдено и применето од светиот Патријарх Цариградски, Фотиј Велики, според кого: „Црковните правила за границите, секогаш да соодветствуваат на правилата на државите“.

Ја сакам мојата земја и мојот народ и ќе се чувствувам благодарно ако успеам да му послужам некако и да допринесам за неговото добро и доброто на човештвото. Како секој млад човек во своето време, кој се бара и испитува каде ќе се пронајде, така и јас барав и испитував каде припаѓам и каде се пронаоѓам себе си. Интервју: „Треба да се надминеме себеси, да си простиме и да си подадеме рака“

Во средината на чесниот Пост, откако се насладивме од благодатните дарови на Пречистата Дева, монашките собори од македонската земја се соединија повторно во нејзиниот сечесен храм на кејот на Вардар во Скопје, за да ги прослават нејзините слуги, Пајсиј, Евнувиј и Аверкиј, кои не го поштедија својот живот и со крвта го запечатија подвигот на нивното сведоштво...

Човекот е создаден како слободно и разумно битие. Затоа, Бог, и во овој момент бара одобрување од света Дева Марија. Бара израз на слободна волја за да може Словото Божјо да се всели во нејзината утроба. Поминале многу векови и народот го очекувал овој настан. Моментот кога човекот повторно ќе биде измирен со Бога. Моментот, кога на човечкиот род повторно ќе му се даде можност да се врати во првобитната блажена состојба.

Прекрасно, недомисливо за смртните умови, таинтство спомнува и слави сега светата Црква: воплотување и вочовечување на Творецот на вековите и светот – Синот Божји. Несместливиот Бог се сместува во чистата утроба на Богоотроковицата, бесплотниот се воплотува, беспочетниот започнува, непристапниот станува пристапен, Словото прима плот, бескрајно големиот се смалува, и беспределниот се определува; Бог се сорастворува со луѓето и

Го одбивам стариот човек и се борам од себе да ги искоренам сите грешни и егоистички страсти, својот егоцентризам и самољубие. А, облиците на самољубието се следните: маловерност и неверност, рамнодушност кон ближниот, и уште полошо, искористување на ближниот, телесните наслади и обожувањето на телото,...

Душевните искушенијата кои по Божјо допуштение доаѓаат кај луѓето можеме да ги групираме вака: демонски искушенија кои ги надминуваат границите на душевните сили; одземање на мудроса која луѓето ја поседуваат, чувствување на блудни мисли во себе кои доаѓаат поради смирување на нивните страсти, желбата се да биде поставено по сопствената волја,...