Успешно забележува о. Димитриј Дутко во неговата книга “Нашата надеж”: “Да обрнеме внимание дека некогаш, и покрај нашата вера во Христа, се обидуваме дури и патот за Царството Божјо да го правиме комфорен! Светот со неговите добра и со неговиот технички напредок нé спопалаве. И ако понекогаш зборуваат за труд и страдања, одеднаш го превртуваат и велат: Христијанството е радост. Сé треба да биде радост! Меѓутоа радоста не доаѓа така. Радоста не се купува. Не се купува со пари. Радоста на христијанинот се купува со труд и страдања. Но средства за купување нема! За да се спаси човекот, нашиот Господ се искачи на Крстот. Доброволно. И се распна. И умре. Потоа воскресна. Потоа дојде радоста. Кој сака да оди по Мене, нека се одрече од себе и нека го земе крстот свој и нека Ме следи, рече Христос. Неопходно е да го подигнеме нашиот крст. Тој кој што без крст оди по Христа, не е достоен за Христа. Недостоен е. Тоа ни го рече Христос. И ни го кажа тоа јасно. Рече: не е достоен за Мене. Тоа значи: неговата вера и неговата љубов за Христа не се чисти; не вредат ништо.
Крстот нé плаши. И тоа е природно, затоа што нé разори комфорот. Трудот за нас е нешто страшно. Меѓутоа трудот не е страшен. Комфорот е страшен. Тој би требало да не плаши. И навистина, сите современи зла за свој извор го имаат комфорот во животот. Трудот, страдањата, крстот, - рече Христос - е нешто добро. И така Неговиот товар станува лесен”.
(Извадок)
