Сe повеќе се оддалечуваме... Жедно ги примаме и последните зраци на сонцето кое заоѓа. Сонцето на долго очекуваната пролет која го буди нашиот дух. Сонцето зајде, а ние, исполнети со благодат и љубов, си приспомнуваме за денот кој помина...
Автомобилот запре. Се најдовме пред ширум отворените порти на дворовите на домот Божји. Влеговме и нe облеа спокојство и се возвеселивме, како заблудени овци кои Го најдоа својот Пастир и се вратија во трлото свое. Нашите души се исполнија со радост, Го почувствувавме Духот. Зарем со нешто може да се спореди тоа чувство на совршеното и чисто пројавување на Бога во совршено чистата природа од Него создадена, недопрена... Се поклонивме пред престолот на Севишниот, во подножјето на нозете Негови. Неизмерна Убавина!
По послушанието, Му заблагодаривме за сe во изминатиот ден и испросивме уште еден, друг. Си спомнавме за Вавилон и за нашиот Вавилон во кој живееме... Се покајавме... На агапите се поучивме од Старците! И повторно Му оддадовме пофална песна на Господарот на с# што има и биднува на земјата.
Неволно се упативме назад. Нажалени, но сепак со доволно благодат исполнети. Светот сега го гледаме со други очи.
Сега зад нас остана само сенката на велелепниот Марков Манастир. Зарем ова беше само посета, или нешто повеќе, се запрашавме...
Автор: Антонио Лазески ( ученик во Македонска Православна Богословија „Св. Климент Охридски во Скопје)
Други текстови:
Христијанската етика и пороците во современиот живот
Посети:{moshits}
