Поуки од Светите Отци

Многумина ги сметаат како свети и бестрасни оние што имаат лажни добродетели и добри особености, кои ги покажуваат само надворешно, а кои се всушност исполнети со неправда, завист, пакост и со смрдеа на сластите, затоа што не им е чисто духовното око, за да можат да ги познаат по нивните плодови; а оние кои живеат во вистинска побожност, кои се украсени со добродетели и имаат чисто срце – кои се навистина свети,

Ако твојот брат, потпаднат под тешко искушение, постојано лошо говори за тебе, ти остани со љубов кон него и не дозволувај му на лошиот дух мислата твоја да ти ја помрачи. Само, доколку го благословуваш и доколку му правиш добро – ти по злото нема да појдеш и ќе се спасиш.Таков е Христовиот пат, патот на љубовта, ако по него одиш – со Него вечно ќе живееш.

Братот го праша ава Пимен: „Што да правам со своите гревови?“ Старецот рече:„Оној кој сака да се избави од гревови кои живеат во него, со плач се избавува од нив и кој не сака повторно да паѓа во нив, со плач се избавува да не паѓа во нив. Тоа е патот на покајанието, кои ни го предадоа Писмото и отците кои рекоа: „Плачете! Друг пат освен плачот нема!“

Јас слушнав еден млад монах кога неговиот духовен отец го прекори и го праша зошто не е смирен како што бил кога се одрекол од светот, тој почна да се воздигнува горделиво и одговори вакаː

„Па зар јас се смирував затоа, за секогаш да бидам потчинет?“

Најважно е што имаме во внатрешноста на нашето срце.

Важно е дека во секојдневните постапки, таму во срцето, не смее да биде зрното на егото.

Затоа што кога ќе дојде искушението, тоа може да го уништи квалитетот на животот и односите меѓу луѓето.

Оној што со усрдност се труди да се приближува кон Бога и божественото – станува одраз на Божјиот образ со своите душевни и телесни добродетели. Бидејќи тогаш тој се упокојува во Бога и Бог во него, по сорастворањето во себеси доживува божествено блаженство, поради богатството на Божјите дарови; и според своето внатрешно устројство се чувствува дека е бог, а Бог е Оној Кој го создава неговото совршенство.

Готвачот му одговорил и рекол: „Јас сум лажго кој секогаш зборува лаги. Но, бидејќи ме обврза во името Христово, не можам, а да не зборувам вистина. Јас сум ѓавол и бев испратен од мојот господар да работам за водачот на оваа дружина, и да чекам ден кога тој нема да го прочита Канонот кон Богородица – во истиот тој ден да го заробам во пеколот. Веќе четиринаесет години пазам на него, и немаше ден, а да не ѝ се помоли на Богородица.“

Тамошните различни степени на состојбите Спасителот ги нарекол многу живеалишта. Царството е едно, но внатре, во себе, има многу разлики, според разликите меѓу оние што ќе влезат во него, според разликата на добродетелите и знаењето, според степенот на обожувањето. Зашто, како што вели апостолотː „Еден е болскотот на сонцето; друг е болскотот на месечината, инаков е, пак, на ѕвездите; па и ѕвезда од ѕвезда по болскотот се разликува“ (1. Кор. 15, 41), и покрај тоа што сите болскаат на божественото небо.

Што и да сакате – барајте и ќе ви се даде (Јован 15, 7). Гледаш ли дека треба без сомнеж да се бара она за што се молиш, само и тогаш ќе го добиеш. Молете Му се на Бога едни за други, за да оздравите (Јаков 5, 16).

Првото нѐ оградува однадвор, а второто – одвнатре го насочува огненото сеоружје кон непријателот. Демоните оддалеку ги забележуваат испосниците и молитвениците, и бегаат далеку од нив за да не здобијат болен удар. Меѓутоа, дали треба мислиме дека ѓаволот мора да биде онаму каде што нема пост и молитва? Да, може и така да се размислува.

 Ниту Ангел, ниту Архангел не може ништо против тоа што е дарувано од Бога: овде се устројуваат Отецот, Синот и Светиот Дух. Би било неправедно поради порочноста на некој друг да трпи штета оние кои со вера пристапуваат на спасение.Знаејќи го ова, најпрвин треба да се плашиме од Бога, да ги почитуваме свештениците укажувајќи им чест, како за нашите добри дела...

Луѓето не ја знаат силата на Христовото смирение. И заради тоа ги влече земното. Но човекот не може да ја познае силата на тоа слово Христово без Светиот Дух. А кој ја познал тој нема да ја остави таа наука, дури и да го збогатат со сите светски царства.
    Господи, дај ми го Твоето смирение, да се всели во мене љубовта Твоја, и да живее во мене Твојот свет страв.

За таа љубов, апостолот вели: „Кој сака да му е пријател на светот, му станува непријател на Бога“ (Јаков 4: 4). На духовната трпеза нема омраза против Бога – таму има синовство кон небото и братство кон луѓето; таму има просветување и радост, прошка и жртва, љубов и совршенство.

Пишувањето на обичните световни луѓе е најчесто пројавување на паднатиот човечки дух, со неговите гревовни духовни наклоности, навики и страсти.
Ги читаш световните весници и лесно се чита, лекомислено во се' се верува. Меѓутоа, ако земеш духовна книга, му станува тешко на срцето, се раѓа сомнежот, мнозина тоа го признаваат. Зошто е тоа така?

На сите прашања Тој има дадено одговор. Нема прашање кое може да ја мачи човечката душа, а на него да не е даден посреден или непосреден одговор. Луѓето не можат да измислат повеќе прашања отколку што има одговори во Светото Писмо. Ако не најдеш одговор на некое прашање- тоа значи дека или си поставил бесмислено прашање или не знаеш да го читаш Светото Писмо и од него да го извлечеш одговорот.

 Во секоја разумна природа има безброј промени и во секој човек секој час стануваат изменувања. Разумниот може да стане мудар, ако ги разбира сите овие промени и ако се самоиспитува; ако биде трезвен и ако се надгледува со својот ум, лесно може да дознае кога која промена ја прима неговата мисла и како одеднаш од мирна состојба преминува во вознемиреност и поради какви причини.

Некои велат: „Јас сум христијанин и поради тоа треба да бидам радосен и спокоен“. Но, тоа не се христијани. Тоа е рамнодушност, тоа е световна радост. Оној, во кого постојат овие световни начела – не е духовен човек.
Духовниот човек целиот е – болка. Т.е. него го боли она што се случува, го боли поради луѓето. И поради тие болки, му се дава духовна утеха.

Живееме во време на апокалипсата и не мораш да бидеш пророк за тоа да ти биде јасно. Сѐ се случува толку брзо. Не знаеме што нѐ чека, тоа е јасно од ситуацијата што владее во светот. Затоа сега повеќе од кога било, треба да се потпреме на молитвата и со неа да му се спортивставиме на злото. Тоа е единственото решение. Да Му се молиме на Бога да се сожали на Своите созданија..

Има многу молитви, но најважна од сите е онаа, која ни ја дал Самиот наш Спасител – молитвата „Оче наш“, како што е речено и во Светото евангелие, зашто ја опфаќа во себе целата евангелска вистина, а по оваа молитва, прва според значењето и важноста е спасоносното повикување на нашиот Господ Исус Христос, Синот Божји. Тоа е Исусовата молитва. Многумина од нашите преподобни отци се потрудиле да нѐ научат на неа.

Коренот на похотата нема срам. Ако го сечеш секој ден, тој секој час одново ќе расне. Искорни го сосема од твоето срце, та да не може одново да расте секој ден и секој час. Ако го пресечеш и илјадапати, тој двапати повеќе ќе се обновува и ќе се засилува сѐ додека не се решиш потполно да го ископаш и отстраниш од твоето срце.