“Oпштитe дарoви сe чeтиритe стихии и сè штo бидува oд нив, какo и ситe чудни и страшни дeла Бoжји, излoжeни вo бoжeствeнoтo писмo. А пoсeбнитe сe oниe штo Бoг му ги дал на сeкoј чoвeк пoeдинeчнo: билo бoгатствoтo заради милoсрдиe, билo сирoмаштијата заради трпeниe сo благoдарнoст; билo власта заради правoсудствo и утврдувањe на дoбрoдeтeлитe или пoтчинeтoста и рoбувањeтo заради брзoтo спасeниe на душата; билo здравјeтo заради пoмoш на

Но немајќи ја духовната будност, постојано е ограбуван и живее во агонијата од чувството на ограбеност која е дело на ѓаволот и неговата неблагочестива логика - неморалот, всушност, анти-моралот, во која, човекот од овој свет, одамна станал вистински виртуоз.Оттаму е и потребата од подготвеност за невидливата борба. За аскетскиот подвиг. За истрајноста во молитвата, постот, покајанието и проштевањето.

Тоа беше почеток на дружењето на девојчето и писателот, во кое секоја нова средба донесуваше извештаи за живописните  патувањата на куклата.
При последната средба, Кафка и  подари   кукла на девојчето. Таа беше сосема различна од куклата која девојчето ја изгубило, но носеше во себе цедулче со  порака: "Патувањата ме измениа."

И покрај болките, несреќите и разнообразните потреби се неделиви од нашиот земен живот, сепак Господ не сака ние да бидеме само во таги и несреќи... Господ Исус Самиот ни дава заповед да се сакаме еден со друг и взаемно утешувајќи се преку таа љубов, да го олесниме несреќниот и тесен пат на нашето патување кон Небесната Татковина". По овој прекрасен благодатен настан Свети Серафим го испратил Мотовилов со мир.

Имаше некогаш двајца селани. Се викаа Васил и Рангел. Тие беа родени браќа од ист татко и од иста мајка, но не се сакаа. Штом почина татко им, двајцата го разделија големиот татков двор на два мали двора, па добитокот и нивите и започнаа да живеат одделно.
Но се случи, Васил страшно да му позавиди на братот свој Рангел за големата клунеста круша што ја имаше во неговата нива.

“Луѓе мои, не смееме од ништо и од никого да се гнасиме и да презираме.

Имаме легитимно право да се гнасиме само од себеси, оти единственото нешто што е нечисто, а што имаме обврска да го исчистиме е нашето срце.

Не можам баш најдобро да разберам... како абортусот е право на жената?

Зборуваме за правото  на лицето кое ги одзема на  другиот  сите права, и на прво место правото на живот ...

На крајот на краиштата, ако тоа дете не е "ништо", како и зошто се трга, убива тоа "ништо"? Можно ли е да се ослободи од нешто што го нема? А ако го  има  како е тоа "ништо"?

Неопислива беше радоста на отец Партениј кога пред себе го здогледа овој насликан благ лик. Како кога дете после подолго време повторно ќе си го види својот родител, и силно прегрнувајќи го, од радост ќе заплаче. Во тој миг небаре целиот храм се исполни со умиление, зашто обилен благослов се симна од небесата, од она место каде сега ликува и се радува Старецот Георгиј Капсанис.

Секој христијанин, своите напори може да ги насочува на разни активности во животот. Може да се труди во своето семејство, на работните места, во науката, во школството и на многу други места. Својата личност може да ја растргнува на најразлични работни задачи.

Ништо од човечкото тело не е толку интимно како лицето. Ние често мислиме на други делови од нашето тело кога кажуваме „интимни“, но нашето лице  е тоа што открива најмногу за нас. Лицето е тоа што бараме да го гледаме за да видиме што сакаат другите да кажат, па дури и за тоа кои се тие. Важноста на лицето (ликот) повеќекратно е потцртана во Светото Писмо.

Сакав да направам многу добро во светот, но човек планира, а Бог решава. Животот ја следи својата брза и импресивна авантура. Сам пристигнав на универзитетот во Ласи. Таму видов дека навистина се има отворено голема иднина за мене. Живеев нормален живот, бев еден од најнадарените студенти, пријател на сите, со необична жед за идеите за нов свет, во кој владеат љубов и правда, совршена хармонија.

Фарисејот ги исполнувал заповедите Божји, но истовремено се гордеел. Но, ние заповедите не ги исполнуваме, но фарисејската гордост постои во секој од нас! Митарот бил собирач на данок. Тој бесовесно и нечесно ги ограбувал луѓето. Но, кога тоа го допре Него, тој се вразуми и го осуди сиот свој живот.Ние пак, како и митарот, ги користиме другите луѓе, но во исто време не го достигнуваме покајанието на митарот.

“...И како што честопати нагласувам: не заборавајте ги луѓето што страдаат. Некако можеме да помогнеме – дали ќе подружиме некого, дали со збор, дали ќе му помогнеме повеќе од тоа, секако ќе има начини. Бог не бара од нас нешто што ние не сме способни, односно не можеме да го направиме, очекува тоа што можеме. Така што, не ги заборавајте оние што страдаат.

Оној што како мене ќе ја изгуби благодатта, треба храбро да се бори против ѓаволот. Знај дека за сè си самиот виновен: падна во гордост и славољубие и Господ милостиво ти дарува да познаеш што значи да бидеш во Духот Свет, а што во борба со демоните. На тој начин душата преку искуство гледа какво зло донесува гордоста. Тогаш таа бега од славољубие и од човечки пофалби и од помисли. Тогаш душата започнува да

Цариникот од друга причина се чувствувал себе за грешен. Но, станувајќи свесен за својата грешност, не се оправдувал, туку се молел за прошка од Господа и – ја добил. Сите луѓе имаат неисплатлив долг пред Бога. Никакви подвизи не можат да го исплатат неговиот долг, а како што Господ вели па дури и да се исполни сè што ви е наредено (т.е. сите заповеди), или да се сметате себе за непотребен слуга. Значи сите ние, кои секогаш... 

Молитвата на митарот: „Господи, смилувај се на мене грешниот“, ќе ги придружува праведниците до вратата на Царството, зашто на патот кон спасението христијанинот мора постојано да се наоѓа меѓу стравот и надежта. Свети Исаак Сирин оваа мисла ја изразил со еден трогателен збор ’каењето – вели тој – е треперење на душата пред вратите на рајот’.

Вообичаено на оваа икона е насликана Богородица, срце Кое го пронизуваат седум меча– по три од десната и од левата страна, а еден отдолу. Бројот "седум" во Светото Писмо означува полнота на нешто, а во овој случај полнотата на онаа тага, жал и "срцева болка" која што Богородица ја носеше за време на Нејзиниот земен живот.

 - Оче, може ли денес современите родители да ги воспитаат децата во светост?
- Можат. Со својот личен пример, со вистинското христијанско поведение, со тоа што постојано ќе се молат, постат, вршат благотворство. Тогаш децата земаат пример од родителите и сами стануваат вистински христијани. Децата имаат потреба од примери, а не од совети. Ушите не им ги слушаат советите, но, очите им ги гледаат примерите

 Природно, непријателот не мирува и секогаш напаѓа на разни начини. Сепак, можеме и него да го употребиме, на тој начин што ќе го направиме работник без плата, за да ни помогне во непрестајната молитва. На пример, кога ќе ни донесе лоши или хулни помисли, ја почнуваме молитвата и му велиме на тракатанецот: “Добро што ме боцна, бидејќи Го заборавив мојот Христос”  

Како што чувме денес од Евангелието, тој, воден од Светиот Дух, влегол во храмот во моментот кога праведниот Јосиф и Преблагословената Дева Марија Го донеле Младенецот, за според тогашниот закон, да Го претстават пред Господа. Симеон бил удостоен не само да Го види, ами и да Го прегрне малиот Исус и исполнет со духовен восторг, да ги искаже оние вдахновени зборови: Сега го отпушташ Својот слуга во мир, Владико,