На 04.02.2020 година, на денот кога го прославуваме споменот на светиот апостол Тимотеј, како и по повод именденот на Неговото Високопреосвештенство Митрополитот Плаошко-струшки и Дебарско-кичевски и Администратор Австралиско-сиднејски г. Тимотеј, во манастирот „Св. Климент и Пантелејмон“ на Плаошник во Охрид, беше отслужена света архиерејска Литургија, на која чиноначалствуваше Митрополитот Тимотеј, во сослужение на архимандритот Нектариј, протоереј-ставрофорите Димче Ѓорѓиески и Игор Никовски,...

Христијанскиот живот се гради од соединување на две волји: Божествената – вечно иста, и човечката – подложна на колебање. Бог Себе на човекот му се открива на најразлични патишта. Он не врши насилство врз човечката волја. Ако со љубов Го прифаќаме кога ни се приближува, Он често ќе ја посетува душата со кротоста и смирението Свое. Може да се случи, како што за тоа сведочи историјата на христијанската вера, Он на човекот да му се јави во велика Светлина. Душата, гледајќи Го Христос во Светлината на Неговата љубов, тежнее кон Него.

Сигурен сум дека со полагањето на камен-темелникот за изградба на овој конак на местото на стариот руиниран објект, како и  со веќе започнати проекти за обнова на стариот конак и за конзервација и реставрација на фреските во манастирската црква ,Пресвета Богородица, постепено ќе се овозможат услови за непречено функционирање на манастирот, за развој на духовниот и монашкиот живот. 

На 01.02.2020 година, кога црквата ги празнува Преп.Макариј Велики, св. Марко Ефески, во Лешочкиот манастир Неговото Блаженство Архиепископот  Охридски и Македонски и на Јустинијана Прима г.г. Стефан,  заедно со надлежниот епархиски архереј на Тетовско-гостиварската епархија г. Јосиф, Митрополитот Брегалнички г. Иларион, Митрополитот Кумановско-осоговски г. Јосиф и многубројно свештенство од МПЦ-ОА,

„Го почитувам тежнеењето на науката и здравствената заштита да понудат решение за некои неодложни човекови проблеми, но не можам а да не ја забележам семантичката замена што настанува при т.н. сурогат мајчинство. Забрането во многу земји, а во Русија достапно само за богатите (би сакал да го нагласам ова), процедурата, всушност, ги искористува жените, па дури и го охрабрува продавањето на деца“, изјави Патријархот на собирот.

Значи, штo има нeвeрoјатнo вo тoа штo Слoвoтo (Синoт Бoжји)

сe јавил какo чoвeк да гo спаси чoвeштвoтo?”

Навистина и ниe ги прашувамe нeвeрницитe oд нашитe дни:

вo какoв вид виe би сакалe Бoг да сe јави, акo нe какo чoвeк?

Автентичниот човек е не само спонтан во своите постапки туку и вистински во својата вера. Верата не е идеологија со која треба да се согласиме, ниту мисла која треба да ја разбереме, ниту мнение или став што треба да го примиме. Верата не е емоција, ниту морално правило со кое треба да се сообразуваме, ниту доживување кое психолошки сме си го наложиле, ниту цел што се постигнува со човечки усилби. Верата е благодат, живот и вистина, која се предлага, открива и добива конкретен израз. Бог ја дарува верата, а таа Го открива Бога.

Во прилог на подготовките за прославата на големиот јубилеј – 1000 години од основањето на Свештениот Бигорскиот Манастир, нашиот старец и игумен, Архимандрит Партениј, со дел од братството и сестринството, оствари средба со нашиот почитуван и монахољубив надлежен владика, Митрополитот Дебарско-кичевски г. Тимотеј. Во топла и срдечна атмосфера во митрополитското седиште во Охрид, 

На денот на кој Светата православна црква го чествува Светиот Атанасиј Велики, архиепископ Александриски, Митрополитот Повардарски г. Агатангел отслужи Света Божествена Литургија во храмот посветен на овој светител во Неготино, град чии жители го слават Светиот Атанасиј како свој патрон и заштитник, па затоа и масовно ја посетуваат црквата на овој ден, молитвено просејќи го застапништвото од светителот.

Свети Атанасиј живеел во IV век, во време кога Црквата со Миланскиот едикт во 313 г. ќе добие слобода за јавно исповедање на христијанството. Но, затоа ќе се јават внатрешни сотресенија, кои уште повеќе ќе ја вознемират Црквата Христова со лажните еретички учења за Синот Божји. Така, еден презвитер од Александрија по име Ариј ќе почне погрешно да проповеда за второто лице на Света Троица, а ќе добие поткрепа и од византискиот двор. Со ова учење, тој ќе нанесе големи штети на Црквата.

 Кога благодатта на Светиот Дух ја најде твојата душа каква што ја сакаше – очистена од страстите, јасно го покажува во неа своето дејство, и за пресветло светило на светот, отче, те поставува.
Премудри (Атанасие), за светите ти беше како правило за светителството, а твојот живот стана образец за дејствување; твојот јасен збор – образец за созерцавање, а твоето учење се покажа како вистинско богословие.

Токму и затоа бесмислени ми се сите морализирања и „патриотизирања“, особено бесмислени, дури и неточни ми се гледаат сите анализи од перпектива на постоколонијална критика. Ако некаде може да се примени оваа концептуална рамка за објаснување, веројатно би можело да се аплицира на „Пред дождот“, затоа што тој и во својата идеја, и во својата тема, но и во нарацијата и во приказната...раскажува токму една таква приказна – „типично Балканска“, што не е случај со „Медена земја“.

Отпрвин, како човечко суштество, ме фати страв и си реков: Отецу, зошто ли ме прати овде? Зарем е ова рај? Да, ова е пекол, а не рај. Ќе видам како би можел овде подобро да се сместам, за да го исполнам правилото, додека Старецот не ме викне да се симнам. Ако тој така нареди, нема да се повлечам дури и да умрам: ако Старецот не ме повика назад, нема да се вратам. Подобро да се умре за послушание, отколку да се дезертира".
Така започнувам да го извршувам правилото.

Верувај во Господа и љуби Го, чувај се од нечистите помисли и од телесни задоволства и, како што е напишано во книгата Мудри Соломонови изреки, ‘не измамувај се со пренаситување на стомакот’, бегај од гордоста, моли се непрестајно, читај псалми пред и после спиење, проучувај ги заповедите што ти ги даде Светото Писмо, спомнувај си за делата на светите, та твојата душа помнејќи ги заповедите Божји да може да се угледа на нивната ревност...

Умот не е душата, туку е дар Божји, кој ја спасува душата. Богоугодниот ум оди пред душата и ја советува да презира сè што е привремено, светско и пропадливо, а да ги сака вечните, неземните и непреодните блага така што човекот, живеејќи во телото, со својот ум да го замислува и да го созерцава она што е небесно и божествено.

Зашто совршенството на монахот се состои во навикатаː со духот да управува со сѐ во себе си. Но, таквото самоуправување доаѓа заедно со чистотата на срцето. А чистотата на срцето се придобива кога со него управува умот, а со умот управува непрестајната молитва. Нападите од  демоните биваат преку помисли и привиденија, кои се посилни тогаш кога сме осамени и безмолвни.

Многу ми е мачно, што денес луѓето ретко ги читаат житијата на светителите. Тие одиграа (а и денес играат) огромна улога во мојот живот, зашто се извор на вера и надеж. Кога човек чита за светителите, сфаќа дека напишаното во Евангелието е точно. Дека Евангелската историја продолжува и Христос навистина е со нас и ќе биде со нас до крајот на светот. Дека Светиот Дух го променува човекот и го прави великолепен.

Продолжувам таму каде што застанав минатиот пат: го поставив прашањето дали може и интелигенцијата да биде разочарана од својот народ, а не само и постојано (како што е состојбата на социјалните мрежи) народот од неа. И ако вистинската интелигенција има постојана обврска да го кажува своето мислење и со тоа да го води својот народ, нема ли и народот барем една обврска – во време кога секој има компјутер (ама ретко кој чита книга), да биде просветен и заинтересиран барем за државотворните моменти од сопствената историја, кога со гласање треба да си ја реши својата судбина?