Значи, брате мој, ќе треба да внимаваме никогаш да не се разделиме од Христа, и да имаме редовен допир со Него преку молитвата.

А добро е, пак, на молитвата да и претходи вниманието, за да не се случи како што вели пророкот Давид: “…и молитвата негова да се прими за грев.” (Пс.108, 7)

Во Стариот Завет и во старите култури постои складност помеѓу човековата душа и нејзиното име. Севкупната личност со сите особености е присутна во името. Да се знае нечие име значи да се има увид во неговото битие, па со тоа да се постигне извесна блискост, па дури и моќ на поседување над него...

А, ако сакаш да чуеш и за видовите на искушенија, тоа нема да го поднесеш без да ти наштети, осудувајќи го виновникот. Сепак, трпејќи искушенија, ќе добиеш соодветно на искушенијата, безмерна благодат. Затоа, не мисли дека, ако се откажеш од едно искушение, кај тебе нема да дојде друго. Неизбежно ќе дојде. И ако се покажеш слабак во едно, тогаш и во другите искушенија ќе бидеш таков.

Во животот на духовниот човек постојат денови и периоди кога тој во себе чувствува празнина, слабост на душата. Нешто недостасува и тој чувствува дека внатре во себе нешто напуштил, а не знае како да си дојде на себеси, како да ги поврати почетната сила и благодат што ги поседувала душата. Не знае како да си ја поврати полнотата што ја изгубил. Во таков случај, светите Отци нe учат:

Искрената и незлобна насмевка значи веселост, а зар има кај луѓето во денешно време веселост и умеат ли луѓето да бидат весели? Веселоста на човекот е неговата најочигледна црта, која најмногу го издава. Еден карактер долго време не можете целосно да го запознаете, но штом човек барем еднаш се насмее сосема искрено, ќе ви го покаже целиот негов карактер веднаш, како на дланка.

  И кога барем само би осудувале… Но ние имаме обичај и да го презираме грешникот и да ја свртуваме главата од него, како од некаква гадост. Тоа е уште полошо и многу пострашно. Но, не застануваме тука, на таа своја сопствена штета, туку веднаш одиме понатаму, и штом сретнеме некого говориме: „Знаеш ли што сторил тој и тој“, та така и во неговото срце внесуваме смут и грев.

Како блескаво злато низ оган трипати прочистено, Бог сака-ше да ја покаже твојата света душа. Па затоа кон нови стра-дања те приведе и на тешки маки те предаде. И во Марковиот манастир  злобните  Агарјани  не  те  одминаа  и  твојата  светост  не ја поштедија. Бидејќи во твојот лик водач духовен видоа, од твојата беда богатство бараа. А ти, понизен останувајќи, тивко Бога Го славеше: Алилуја!

Послушанието има вредност единствено кога низ страдање и труд се отсекува самоволието. Страсните навики наликуваат на трнливи корења и природно е дека секој што сака да ги искорне ќе почувствува болка, ќе се боцне и од раката ќе му потече крв. Истото се случува и кога заради послушание кон духовниот отец се искоренуваат лошите навики.

Човекот не сфаќа, не е свесен каква скапоценост поседува. Не е свесен за тоа, сè додека таа среќа не му се одземе. За жал, не е својствено за човекот да го цени она што без труд го добива; тој не го цени сонцето, не го цени воздухот што го дише. Но, кога ќе му се одземат сонцето и воздухот, кога мракот ќе настапи и кога ќе нема што да дише, тогаш човекот ќе сфати што поседувал и од што сега е лишен. 

„Откако се покажа како љубител на Господа, и крстот го зеде на рамо, си Го следел Него и животот си го завршил; Евангелието си го објавил јасно и вистински, во Охрид си ги просветлил сите народи; затоа, удостоен со божествени венци, си примил смелост, преславен ерарху! Поради тоа те повикуваме: Моли се на Христа Бога, да ни даде прошка на гревовите, нам кои со љубов го празнуваме твојот свет спомен“...

Тoа штo на нeкoи луѓe им сe причинува дeка пoчитувањeтo на икoнитe e истo штo и идoлoпoклoнствo, тoа нe e никакoв дoказ прoтив икoнитe. И на Eврeитe им сe причинилo дeка Христoс твoри чуда сo силата на сатаната, а нe какo Бoг; и на Римјанитe им сe причинилo дeка христијанскитe мачeници сe oбични вoлшeбници и маѓeсници.

Меѓутоа, ако Господ не нѐ слуша кога Го молиме за нешто овоземно, тоа и не е голема потешкотија. Но, тешко нам ако се случи Он да не нѐ услиши кога Го молиме да ни ги прости нашите гревови. Но, и тоа ќе се случи кога воздишките и лелеците на луѓето што сме ги презреле..

„Но, состојбата на починатите, кои се на оној свет, не е конечна. Ако Господ ни вели дека секој исповедан и покајан грев ќе ни биде простен, ние веруваме дека семилостивиот Господ, за кого сите се живи, може да ги прости гревовите и на возљубените од нас, покојници.Како можат да бидат простени тие гревови? Молитвите, милостињата и помените правени во чест на покојните, можат да покријат многу гревови. Молитвата за

Од устата на еден црковен човек можев да слушнам горчливи зборови за тоа дека културата е расцрковена, а Црквата – обескултурена. Ваквиот оправдан гнев е резултат на постоење поети и писатели коишто никогаш не го прочитале Евангелието, а исто така и резултат на постоење  христијани коишто со презир се однесуваат кон сета поезија и литература.

Послушникот бива смртно повреден кога нема смирено и искрено да му се открие себеси на Старецот. Како што болниот не може да се исцели ако не му покаже на лекарот каква му е раната или болеста, зошто продолжуваат болките или температурата... така и послушникот, кога нема да му ги покаже своите душевни рани на својот духовен лекар - не се исцелува.

 Изгледа дека од темата на самоидентификување со Христос или, не дај Боже, со нешто од овој свет – па не знам колку и да ни значело тоа нам, нема бегање. Да, тоа е избор со кој се среќаваме во секој момент од нашиот живот. Во секој момент од нашиот живот, сите ние, со секоја своја мисла и чувство, со секој свој збор и со секое свое дело, или се самоидентификуваме како Христови или како Негови противници и предавници.

Можеби ниеден друг град, почнувајќи од почетокот на историјата, па сè до денес, не оставил толку силен белег врз човечката цивилизација како „Царот на сите градови“, Градот основан од Светиот Рамноапостолен Цар Константин Велики – Константинoпол. Овој преславен „Град на Светиите“, „на Христијаните пофалба, на Православните слава“, „светило на светот“ и „веселие на целата земја“, повеќе од 11 века бил центар на едно возвишено Христијанско општество,

 Кога, пак, срцето е лукаво - и доброто злато ќе го смета за бронза и од него ќе направи куршуми или топови. Затоа, срцето ќе треба да се очисти, со тоа што во него ќе внесуваме само добри помисли за сите, и со тоа што нема да примаме телеграми од лукавиот, затоа што од срцето излегуваат сите зла, (Мт. 15, 19) и повторно од вишокот на срцето зборува устата (Мт. 12, 34).

Пред крајот на својот макотрпен и подвижнички живот, преподобниот Јован се разболел. Тој лежел на сеното во шталата, каде стекнал светост во молитвите и умртвување на плотта Христа ради, Кој заради нас стана човек и претрпе крстна смрт од љубов кон нас.

Кои се тие „кучиња“ и „свињи“? Под „кучиња“ и „свињи“ Господ ги подразбира морално-развратните луѓе, кои се неспособни за примање на евангелската Вистина, на кои, се што е свето и духовно не само што им е туѓо, туку дури и одвратно, бидејќи неговата цена не можат да ја разберат. Тоа се морално-паднати луѓе, нечестиви и зли, кои често се потсмеваат со евангелската Вистина, ја газат