„Ти ја заврши трката на свештените страдања и, одејќи кон небото, венценосец нераспадлив се покажа, и се јави како патник благопријатен, Георгие, и со ангелите ликуваш: Да Му пееме на нашиот Бог, зашто се прослави“ (песна од Канонот на Утрена на св. вмч. Ѓорѓи).

Можеби, од сите тешки прашања на луѓето, тоа за страдањето е најнеобјасниво. Зошто е потребно страдањето? Јас имам опит на страдање што ја облагороди мојата душа, и верувам дека за мене, страдањето беше неопходно. Но, тешко е секој да го прифати ваквиот принцип.

“Чувај гo срцeтo!” - гoвoрeлe вo старo врeмe пoдвижницитe. Oтeц Јoван Крoнштатски, вo наши дни, гoвoри истo така: “Срцeтo e дoбрo, лeснo духoвнo, нeбeснo спoрeд свoјата прирoда - чувај гo, нe oбрeмeнувај гo, нe взeмјувај гo, биди крајнo вoздржлив вo јадeњeтo и пиeњeтo и вooпштo вo тeлeснитe задoвoлства.

Кој сака да дознае што значи ова, односно кој сака да го открие изворот на вода жива која тече во живот вечен, нека влезе во апсолутно или целосрдечно послушание на Христовите заповеди, односно на Црквата, односно на светото Предание, односно на својот духовен отец. Тоа за нас, и ништо друго, значат зборовите: „Јас имам храна за јадење што вие не ја знаете... Мојата храна е да ја исполнувам волјата на Оној Кој Ме пратил и да го извршувам Неговото дело“ (Јован 4, 32; 34).

Време мерливо
За мене непознато
Истекува пред твоите очи
Во него дали нешто ме кочи
Возвестува земјата
И гласот се предава на Небесата.

Внатрешната чистота на душата на вистинскиот човек ја разубавува и телесната, и неговиот изглед е блажен од Божествената сладост на љубовта Божја. Покрај тоа што духовно разубавува, внатрешната убавина на душата и надворешно го осветува човекот, Божествената благодат го издава. Таа ги осветува и ги прави убави дури и парталавите алишта што ги носи облагодатениот човек Божји

Раслабени браќа и сестри! Да се радуваме што ние барем сфаќаме дека сме такви! Господ дојде во светот за да ги спаси раслабените грешници, меѓу кои се вбројуваме и ние. Силниот распнат Исус Христос – и Господ, им ја допушти таа ужасна, безумна сила да го распнат Бога. Кога  стануваме горди и самоуверени во себеси, тогаш го повторуваме ужасното злосторство на безбожните: распнувањето на Спасителот.

Лицемерието е опасно за секого од нас. Ние многу лесно судиме за духовниот живот на другите, а на сопствениот живот, за жал не обраќаме внимание. Ние многу ретко се загледуваме во својата душа.
Ослободувањето од патот на лицемерието е многу тешко. Тоа бара постојани напори, навики и надминувања на себеси.

 Царoт бил Бoг, кoј прeку смртта испраќа пoзив и гo бара дoлгoт. Чoвeкoт умирајќи бара пoмoш вo свoeтo бoгатствo, нo тoа сe свртува и прeминува вo рацeтe на друг гoспoдар. Тoгаш тoј сe oбраќа кај рoднината, нo рoднината гo испраќа сам и oстанува. Тoгаш тoј пoмислува на свoитe дoбри дeла, штo сo дoсада ги извршувал и тиe вeднаш тргнуваат сo нeгo на пат прeд Царoт и Судијата.

3.Свети Андреј Критски
"Великиот покаен канон" - 200 денари

4.Православен молитвеник - 150 денари

5.Венец на светоста - 100  денари

6.Вистинската слобода - Романски новомаченици и исповедници - 400 денари

Што се случува со нашите болести? Оној Кој може да ни даде злато и сребро, сепак не може да ни рече „Стани и оди“. Нашата ужасна болест се состои во тоа што ние сме навикнати на нашата болест, на нашата смрт, иако силата на Воскресението делува во овој свет. Бог е против нашата смрт. Бог ја победи нашата смрт, и таа победа ни ја даде во светот. Ние треба да ја сведочиме Неговата победа.

Кога размислувам за мојата огревовеност, во мене се јавува каење (раскајување). Значи, не станува збор за покајание (метаноја), туку каење. Покајанието е дар на Светиот Дух. Бог ќе ми даде покајание. На пример, си сторил нешто и си велиш „Оф леле! Што направив? Зошто не го послушав старецот? Сега старецот ќе ме прекори!“ Ова е каење.

Речиси и да нема верник кој не посакал, барем еднаш во животот, да ја види и почувствува Земјата по која чекореле Христовите пресвети нозе, скрушено и во молитва да го помине Голготскиот пат и да се поклони на најсветиот Негов Гроб, од кој извира светлина и живот. Нам, сестрите од Рајчичката и Пречистанската Обител, милосрдниот и штедар наш Господ, не само што ни ја оствари животната желба на нашите срца и нѐ удостои за таков голем дар,

Една година по официјалното прогласување на Светиот свештеномаченик Кипријан за Светител, денеска со Свечена Литургија, Литија, рецитал посветен на Светителот, и пригодна музичка програма, Слепченскиот Манастир „Свети Јован Претеча“ во Демирхисарско Слепче, го одбележа денот на својот Игумен кој маченички пострада за православната вера, токму на денешен ден 30-ти април, во 1780-та година.

На ден 29 април 2018 г.,Недела на Раслабениот ,во градот Дортмунд, Германија се изврши освет на камен темелник за нова црква.
Осветот го изврши Неговото блаженство Архиепоскопот Охридски и Македонски г.г Стефан во сослужени на Митрополитот Дебарско-Кичевски и администратор Новозеландски г. Тимотеј и домаќинот на Европската епархија г. Пимен, во сослужение на повеќе свештеници од Македонија и Европа.

Гoлeма умeтнoст e да сe сoeдинат љубoвта кoн Бoга и стравoт oд Бoга. И мнoгу други свeти oтци кoга и да збoруваат за љубoвта, истoврмeнo гo спoмeнуваат и стравoт, и oбратнo. Св. Златoуст вo свoјата бeсeда “За сoвршeната љубoв” збoрува вo истo врeмe за казна и за пeкoлни маки.

Како е можно некој да се чувствува духовно сиромашен, особено тогаш кога и самиот знае дека е изменет, дека напреднал, дека дошол до знаење и разбирања, какви што пред тоа немал? Додека човек не ги придобие овие работи, тој не се смета за сиромав духовно, туку има многу високо мислење за себе си.

Со Воскресна радост и голема почит, Ве покануваме на 30-ти април (понеделник) да бидете наши гости во Демирхисарско Слепче, во Манастирот Св.Јован Претеча, на одбележувањето на првата годишнина од канонизацијата на Св. Кипријан Слепченски, нашиот сеправославен Светител и голем застапник пред Бога, кој веќе година дена го полни Манастирот со поклоници од сите краишта на нашата татковина и пошироко.

Најпотресна, за мене, е симболиката за исконскиот крик на човекот во потрага по урнек на вистински Човек и човечност, преточена во само двата збора на раслабениот: немам човек!, како и симболиката на вистинското послушание до рушење на преградите меѓу словото и Духот на словото – А тој ден беше сабота. Поради тоа Јудејците му рекоа на исцелениот: „Сабота е и не треба да ја земаш својата постелка!“