И оваа година, споменот на св. Архангел Михаил и на другите бесплотни сили беше свечено одбележан во манастирот на Белото Езеро, којшто преподобниот Наум Охридскиот Чудотворец го посвети токму на ангелските сили. Празникот започна ден порано, на 20.11.2019 година, со празнична Вечерна богослужба, ...

Денес, на празникот на иконата на Пресвета Богородица Брзопослушничка, излезе од печат новиот број на списанието „Премин“, кој е посветен на Пресвета Богородица – Изворот на Животот, Дарот на светот, Иконата на човекот, Учителката на послушанието, Првиот исихаст, Родителката на вечниот живот, Божествениот цвет на сè создадено.

Молитвата е бесконечно творење, повозвишено од секоја друга уметност или наука. Преку молитвата ние влегуваме во општење со Беспочетното Битие.
Или поинаку кажано: животот на Самопостоечкиот Бог влегува во нас по тој канал. Молитвата е акт на најголема мудрост, на сенадминлива убавина и достоинство. Молитвата е свет занес на нашиот дух. Но, патиштата на ова творење се сложени. Илјадници пати може да доживееме и огнено стремење

Бог ги создал ангелските чинови уште пред создавањето на светот и човекот. Како што вели свети Григориј Палама, Бог „ги создаде ангелите пред нас, заради нас, за да се испраќаат како ѓакони (служители)“. Свети Јован Дамаскин вели дека тоа се духовни битија, постојано во движење, слободни, бестелесни, кои Му служат на Бога и по благодат се несмртни.

Послушанието во себе содржи сѐ. Христос во секој миг ќе ти плете венци. Но, за да се развива внатрешниот човек, за да се смират страстите и за да се расцвета плодот на твоите добри дела, потребно е сѐ да прати постојана и непрестајна умна молитва. Кога работиш, со усните или со умот непрестајно кажувај ја молитвата. Кога непрестајно ќе ја изговараш со усните, умот ќе се навикне да ја изговара со внатрешното слово.

Најголемата печатница во земјата објави дека во 2019 година отпечатените примероци на Библијата ја надминаа бројката од 200 милиони. Иако вообичаено станува збор за нарачки од странски компании за извоз, сепак вреди да се забележи дека скоро половина од испечатените примероци се распределени во внатрешноста на земјата, преведени и на единаесетте народни дијалекти на Кина.

Низ сите векови, следбениците Христови се одликувале со голема храброст и покрај тешките времиња во ерата на гонење на светата Црква. Но Спасителот Христос не’ предупредил на сето тоа, кажувајќи ни ги следниве зборови: „И ќе бидете намразени од сите заради Моето име; но, кој претрпи до крај, тој ќе биде спасен“.

Четирите изданија кои претставуваат сведоштво за духовниот живот преточено во поезија, која секојдневно експресивно се испишува на хартија, познати како Манастирски води , Лебедот, Убавина и Осамен волк, од денес за читателите и во префинет кожен повез.
Кориците се изработени по технологијата на старите Слепченски работилници во кои се создавале и креирале кожни повези со уникатни орнаменти по кои биле препознатливи.

   Последните неколку години се врши целосна реставрација на црквата и интензивно се работи на новиот фрескоживопис, за што е ангажирана тајфата „Св. Наум“, чија основачка е Малка Конеска. Тајфата постои од 2014 година и го носи името на овој светител бидејќи нејзините членови првпат се реализираат како група при изработката на фрескоживописот на црквата „Св. Наум“ во Радишани. Во првиот состав на тајфата членуваат: Малка Конеска,

А кога умот ќе се очисти со молитвата, ќе ја спушти во срцето. Ќе дојде до соединувањето на умот, зборовите и срцето. Со други зборови, со непрестајното повикување молитвата наоѓа пат до срцето преку вдишувањето и издишувањето. Тогаш умот, зборот и срцето стануваат едно. А, срцето кое непрестајно се очистува прима соодветна и осенувачка благодат

„ Денешната евангелска приказна за богатиот човек и сиромавиот Лазар, во својата содржина опфаќа повеќе теми, како на пример: богатството и сиромаштијата, милосрдието и немилосрдноста, задгробниот живот, наградата и казната во вечниот живот, дали богатството и сиромаштијата се причина за нашето спасение или не, зошто грешниците понекогаш во овој земен свет уживаат, а праведниците страдаат и многу, многу други теми.

 Страшна е потребата на човекот да се самооправдува; за мене, дури најпогубната појава од сите гревовни појави во човековиот душевен и ментален свет. Самооправдувањето е главна карактеристика на паднатиот човек, на неговиот паднат ум.
И самиот пад на човекот не се случи со земањето на забранетиот плод, туку токму со самооправдувањето: „жената, која Ти ми ја даде, ме прелажа“, како и: „змијата ме измами, и јас јадев“ (види: 1 Мој. 3, 12–13). Самооправдувањето, поврзано со

Кој љуби нешто друго повеќе за во овој миг да биде таму, а не во недела на Литургија, на литургиското собрание овде, каде ве пречекува Христос, со Неговото Пресвето Тело и Неговата животворна Крв, тој нека нe зборува дека Го љуби Бог. Љубовта секогаш изискува конкретно сведоштво. Овој свет пее и зборува за љубовта, сите зборуваат за љубовта,

Грeвoт избeзумува, грeвoт oбeзглавува. Чoвeк пoтoнат вo грeвoви и вo пoрoци сличeн e на кoкoшка, чија глава e oтсeчeна, та умирајќи грчeвитo прeта и скoка ваму-таму. Цeлиoт нeзнабoжeчки свeт прeд Христа Гoспoда прeтставува oбeзглавeна маса, кoја вo грчeви умира.
Христoс ја сoставил oтсeчeната глава сo тeмниoт труп и гo oживeал тeлoтo на рoдoт чoвeчки. Oн e глава на нeбeснoтo вoинствo и Oн тoа никoгаш нe прeстанал да бидe.

Што се однесува до внатрешното време, тука е неопходен груб филтер, што ќе може некако да го регулира текот на информацијата што пристигнува. Освен тоа, човекот треба да научи некое време да го поминаува сам, останувајќи насамо со својата сопствена душа. Нашите очи, уши и јазик често стануваат како пукнатини на сад, преку кои истекува неговата содржина. Тоа води кон внатрешно опустошување. Затоа христијанската аскеза бара контрола над надворешните чувства и

Сeќавајќи сe на свoјoт син, кутрата мајка oтишла прeд икoната на свeтeцoт, паднала на зeмја и пoчнала да гo мoли св. Гeoргија какo знаe да гo избави нeјзиниoт син oд рoпствo. Пoслe тoа, таа сe вратила кај гoститe на трпeзата. Тoгаш дoмаќинoт ја пoдигнал чашата и сe напил вo слава на св. Гeoргиј. Вo тoј мoмeнт нивниoт син сe нашoл пoмeѓу нив, држeјќи вo раката eднo шишeнцe сo винo. Кoга ситe гo прашалe, сo изнeнадувањe и сo страв, oд кадe и какo сe нашoл тука,

Мили мои, никого не вознемирувајте со вашето духовно дело! Проблемот е, што ние треба да живееме во хармонија, бидејќи, ако некој би ме замолил да опишам едно културно општество со еден збор, јас би му одговорил „хармонија“! Уште повеќе, ако некој би ме натерал да му кажам со еден збор, какво е значењето на Светото Писмо, по толку многу дискусии, по толку многу стотици години: Тоа е Хармонијата!

Чувството на благодарење во моментите на искушенија претставува сила која ги изгонува нападите на искушенијата. Оној кој сака да ги победи искушенијата без молитва и трпение нема во ништо да успее. Наместо да ги изгонува, тој сѐ повеќе се заплеткува во нив.

Всушнoст, нe трeба да сe чудимe штo апoстoлoт ги нарeкува ситe крстeни души вo Eфeс свeти, уштe и заради тoа штo тoј има eднo пoвoзвишeнo имe за ситe  христијани, имeнo, синoви, синoви Бoжји (Гал. 4:6). Правoтo така да сe нарeкувамe ни гo дал самиoт Христoс Гoспoд кoга нè научил да гo нарeкувамe Бoга: “Oчe наш!”