Светот ќе постане зло, ќе исчезне милоста и љубовта кај луѓето.
Иако ќе веруваат, нема да можат да ги најдат пастирите, ниту патот кон спасението. Ќе царуват парите и ќе биде многу тешко да се живее - ќе се изживуват со луѓето. Никој нема да се грижи за душите на луѓето. Сè ќе биде само натпревар на стекнување материјални добра. Сите ќе бидат рамнодушни кон нивното спасение и вера.

Искушенијата се јавуваат во две форми: првата – тестови, испратени одгоре; втората – соблазни оддолу. Искушенијата, испратени од горе го утврдуваат квалитетот на човечките добродетели. Бог од самиот почеток го познава срцето на човекот, па затоа ги испраќа искушенијата, не со цел да дознае какви се нашите добродетели: тоа се прави за самиот човек, откако во нив ќе види примеси на лаги и измами, да се покае и да се сврти кон доброто. Да не се лишуваме од таквите искушенија, испратени од горе.

Еве што забележав. Во староста времето лета побргу, бидејќи се има чувство дека се е завршено и дека се наближува времето на преминот во вечноста, па некако и сите интересирања се гаснат. А ако загледаме во душата на младите де-војки, ќе видиме како фантазираат дека ќе бидат среќни, ќе најдат добри сопрузи, ќе бидат богати и дека семејниот живот ќе им биде добар, како и многу други работи на таа тема, тие сликички се прострујуваат низ нивната глава и повторно — остануваат сами.

Си беше еднаш еден свештеник, кој еден зимски ден не сакаше да служи Литургија, бидејќи беше многу ладно. Беше десет степени под нулата и свештеникот знаеше дека единствениот кој би служел со него тогаш, би бил црковниот пејач. Свештеникот не знаеше ништо за учењето на Црквата за присуството на Триумфалната Црква ниту па за тоа како Божествената Литургија им помага на живите и починатите. Со тешко срце се присили да замине во црква. По пат се молеше да не дојде црковниот пејач за да не мора да служи, туку да си замине дома. Но, пејачот сепак дојде.

Кога бараме да се оправадме во овој живот и го избегнуваме прекорот, тоа покажува дека уште световното размислување е живо во нас и тагата што се јавува во нас воопшто не содржи покајание, туку човекоугодништво, така што ја труе душата и телото со горчината што од неа прокапува. Кој плаче усрдно затоа што Го повредил Христа со своите гревови, веднаш добива Божествена утеха, согласно големината на својата тага

 Еднаш го слушнав следново: „Секогаш кога грешам, не се чувствувам расположен за молитва. Се чувствувам недостојно и едноставно, не можам да се молам“.Навидум, оваа изјава звучи правилно – многу често и јас сум го чувствувал истото. Но, продолжив да размислувам за ова, додека не се сетив на едно друго прашање: „Што ми е потребно да почувствувам пред да започнам да се молам?“ Во конкретниот случај, претпоставувам дека едноставно се чека да помине чувството на голема грешност. И тогаш сфатив.

Наместо смирено да Му се заблагодари на Оној, од Кого е секое добро и секој совршен дар; наместо да Му благодари на Бога што му дал можност да ги изврши тие добродетел, тој гордо си припишал сé само на себеси, па дури и рекол дека не е како другите. И како што вели свети Јован Златоуст: “Фарисејот целиот свет го осудил, а само себеси се оправдал”.

 Во нашето човечко сфаќање, ние сме склони да ги спротивставуваме славата и смирението, и на смирението да гледаме како на недостаток и слабост. Според човечкото рабирање, само нашата неспособност и отсуството на знаење можат во нас да предизвикаат чувство на смирение. На современиот човек, воспитан да се потпира на јавното мислење, на самоувереноста и на бесконечната самофалба, е речиси невозможно да му се објасни

Пред откривање на моштите на св. Теодосиј Черниговски (1896 год.), свештеникот кој го вршеше преоблекувањето на моштите, се измори и задрема крај нив. Го здогледа пред себе светителот кој му рече:
"Ти благодарам што се потруди околу мене. Уште те молам, кога ќе ја извршуваш Литургијата, спомни ги моите родители" - и ги изговори нивните имиња (ереј Никита и Марија).

Јас се навикнав на ладно и дожд, само не можам да се навикнам на лошото време во срцата на луѓето. Ако вие навистина ме љубите и ме сакате, не правете му на никого зло. Само непријателите и човечката злоба мене ме измачуваат, прават да страдам...
Љубете ги своите ближни!.. Кога ќе видам добар човек, јас се радувам повеќе од сé и нема за мене друга радост!

Еднаш кога непријателот на нашето спасоние е поразен од совладувањето на првата и најлесна пречка што тој ја поставил на патот на Божјите воини, гордоста нема да му дозволи да се предаде. Тој поставува втора пречка, користејќи ги телесните гревови, а особено похотата на телото. Телото моли за милост кога ја започнува својата битка за спасение; ова е малигната жалба на бесмртноста. Тоа не смее да се слуша.

Болките предвремено раѓаат старост – тоа што начинот на животот го одзема, времето не може да го востанови.

Богатството е најревносен додворувач кон зло, зашто при зајакнување најзгодно е да направиш зло.

Ниту една придобивка не е подобра од пријател – меѓутоа, никогаш не придобивај за пријател лош човек.

Литургијата е најдобриот пробен камен за нашата духовна состојба: живи ли сме или мртви – што се гнезди во нас, какви страсти, какви душевни немоќи?
Зошто луѓето често пати биваат така студени кон Литургијата?
– Од недостаток на расудување, од маловерие и неверие и од житејски страсти…

Зошто ние, почитувачите на мирот, немилосрдно и непрестајно војуваме?

Зошто ние, втемелените на камен, пропаѓаме, утврдени во аголниот камен,

се распаѓаме, повикани на Светлина- потемнуваме?

Зошто ние, слугите на Словото, се доведуваме во... празнословие или...

На овогодишниот PhotоExpo фестивал "Rendez-vous Image" на фотографии и книги кој  традицонално се одржува во Стразбур, Франција, македонскиот фотограф Боро Рудиќ jа освои првата награда во делот за издаваштво, за неговата фотомонографија EXIT.
Фотографиите во книгата се поделени во 4 целини: Влез (во град), Пораки (на градот), Излез и Финиш.

Кои работи им се својствени на децата? – Детето, ако некој го натепа, плаче, а со радосните се радува; ако го скараат, не се гневи, а ако го пофалат, не се превознесува; ако му обрнат поголемо внимание на неговото другарче, не е љубоморно; ако му земат нешто од она што му припаѓа не се лути; ако му остават помало наследство – не бара повеќе и не оди по судови; не го бара на сила своето, на никого на му завидува; ако е сиромашно, не тажи;

Птиците гнезда имаат
а лисиците дувла свои,
човекот од копнеж поттикнат
трага по домови небесни.

Радувај се светла Христова гулабице!

О Ксенио невесто на Бесмртниот,

Првото слово на Господ, односно кога ја започна проповедта Своја, беше: „кајте се и верувајте во Евангелието“.1 Не рече „се покајавте“, туку рече „кајте се“, нешто коешто значи дека покајанието е за сите нас поставка за цел живот. Затоа светиот Григориј Палама во беседата за навечерието на Водици вели дека: „Покајанието е почеток, средина и крај на уредувањето на христијанскиот начин на живот“.2

Ќе сведочиме за преданискиот пат на обнова и обожение на човекот низ светите тајни, преку покајание и исповед,пост, молитва, Литургија и причест, а некој ќе дава нереална и празна рецепта: “ Застани на каменот во манастирот Свети Никита, сврти се трипати, поклони се и замисли желба, моштите на cветецот ќе ти ја исполнат“
Колку бедно и понушувачки! Манастирскиот клисар и некој/некои со него, ја узурпираат светињата, за лична корист. Бесплатно? Како да не: по “сеансата”се нудат да се купат икончиња со молитва,а луѓето фрлаат пари врз каменот