Без дух на покајание, без опит на вистинско послушание, никој не може да стане вистински богослов или свештеник, што значи, личност способна да ги поучи другите на вистинскиот христијански пат.

Ете она што дојде да нѐ повика, сега ни се јави: Бог надумно се соединува со луѓето; со гласот на Архангелот прелеста се изгонува, а Дева радост прима; небото слегува на земјата и светот од првата клетва се ослободува. Созданието нека се радува и гласно нека запее: Создателу и Избавителу наш, Господи слава Ти!

(Стихира на Стиховните)

Многу сме Ѝ должни на нашата Пресвета Богородица. Затоа Црквата толку многу Ја почитува и слави. Затоа свети Григориј Палама, сумирајќи ја отечката теологија, вели дека Богородица е втора после Света Троица, дека е Бог после Бога, граница помеѓу создаденото и несоздаденото, „претстојател на спасените“, според еден друг убав израз на богословот на нашата Црква. А свети Никодим Агиорит,

Кога размислувам за мојата огревовеност, во мене се јавува каење (раскајување). Значи, не станува збор за покајание (метаноја), туку каење. Покајанието е дар на Светиот Дух. Бог ќе ми даде покајание. На пример, си сторил нешто и си велиш „Оф леле! Што направив? Зошто не го послушав старецот? Сега старецот ќе ме прекори!“ Ова е каење. Но, кога јас ќе те викнам и ќе ти речам, „Чедо мое, што стори?“

Како кандило светлоносно кое што на помрачените им се јави, Светата Дева ја гледаме: зашто оган невештествен палејќи, сите во мудрост Божествена ги води, со блесок умот го просветува и честена е со восклици вакви: Радувај се!
Од Акатистот на Пресвета Богородица

„Според Твојата милост“ – овие сеопфатни зборови означуваат дека Господ ни дава сè, односно ни ја дава Својата љубов, милост, сила, утеха и присуство. Кога ние велиме: „Господи Исусе Христе, помилуј ме!“, ние во предвид го имаме сето тоа: Боже помогни ми, зацврсти ме, просветли ме, исцели ме, спаси ме и поддржи ме!

Ќе дојде часот, дај Боже да биде сега, кога ќе потече солзата на покајанието од нашите очи и ќе Му речеме на Бога: „Господи, како можев да зборувам така, како можев така да ги повредам другите, какви се тие нешта што излегуваат од мојата уста!? Не, воопшто не пазам на навредливите или лоши зборови – јас едноставно така си комуницирам со другите. Цело време навредувам, ироничен сум, не почитувам – што е тоа што излегува од мојата уста?

Без оглед на тоа, што сите ние сме повредени, сите сме покриени со рани и поразени од гревови, сепак ние ги осудуваме другите. Во болница сите луѓе се болни но, ниту еден болен не осудува друг. Никој не го обвинува соседот: "Ти си болен!", - оти гледа човекот, дека и самиот е болен. А ние иако сме болни со душа, - се навредуваме еден со друг.

Во Крстопоклона недела во денот кога  промислила Светата Црква, та речиси при самиот крај на секоја седмица од ова наше патување низ светата четириесетница, да разговараме со  Пречистата Богородица и да го примаме нејзиниот благослов во манастирот на Плаошник, о. Љупчо Бакрачески и о. Александар Димоски  принесоа Венец на пофалби кон Мајката Божја.

Руската амбасада и Повардарската епархија денес организираа промоција на книгата за царското руско семејство Романови „Љубовта е посилна од смртта“, книга која е издадена од издавачката дејност на Повардарската епархија „Св. Ѓорѓи Полошки“. Оваа промоција се одржа во Музејот на Македонската борба, а се организираше во спомен на 100 годишнината од убиството на царското семејство Романови. На настанот говореа амбасадорот на Руската федерација, Неговата Екселенција г-дин Сергеј Баздникин  и Неговото Високопреосвештенство, Митрополитот Повардарски г. Агатангел.

Она што е важно е дека преку постот човекот придобива сознание дека му припаѓа на телото на Црквата, дека Црквата е едно тело, една целина од верници и таа како тело пости во тој период и на тој начин. Тоа ни го дава чувството дека припаѓаме на телото на Црквата, потчинувајќи се на таа заповед на Црквата. Сега е период на постот и бидејќи припаѓаме на телото на Црквата,

Следствено, ако му бидете послушни на вашиот духовен Отец, ако имате доверба во него, не плашете се дека ќе бидете водени погрешно. Бог секогаш ќе наоѓа начин да ви ја открива вистината. Чекорејќи со послушание, го правите вашето срце почувствително на секое духовно движење во вашиот живот.

Како некогаш богобојазливиот старец Никодим, така и сега преподобниот Јоаникиј преку молитвата со Христа тајно беседи. Жеден за вечноста, од суетата на светот се откажа и се- која земна наслада како ништожна ја покажа. Монашки подвиг 

Колку само се лажат оние кои бараат среќа надвор од себе – во туѓи земји и патувања, во богатство и слава, во големи владеења и насладувања, во задоволства и празни работи, на кои горчлив им е крајот! Да се изнесува градината на среќата надвор од нашето срце- тоа е исто како да градиш дом на место кое постојано го тресат земјотреси. Среќата се наоѓа во нас самите, и блажен е оној кој го разбрал тоа... Среќа – тоа е чисто срце,

Крштението е благодат на повторното раѓање на човекот со негово учество во смртта и Воскресението на Господа, тајна на создавањето на новото битие во Христа. Миропомазанието е благодат на полнотата на животот во Христа со печатот на Духот Свет, тајна на дејствувањето и активноста на битието во Христа. Тоа е дар на восовршување и светост, кој му се дава на оној што се крштева во Светиот Дух и во богатството на даровите на Светиот Дух:

Од сите чудеса Христови, вели св. Јован Дамаскин, најпрекрасен и најдостоен за восхит е Неговиот чесен Крст. Оти со ништо друго, туку само преку него смртта беше победена, прародителскиот грев уништен, адот ограбен, нам ни се дарува Воскресение, ни се даде сила да ја презреме мачната сегашност па и самата смрт, ни се врати првоначалното блаженство, и отвори вратата на Рајот, нашата природа седна оддесно на Бога, а ние станавме чеда Божји и наследници. Затоа, крштевајќи се во името на Исуса Христа, како што вели Апостолот,...

Ако ги приклониме колената, а во срцето свое, во вистинскиот храм во кој Бог се вселува, не го поставиме Крстот, сме го промашиле суштинското значење на празникот, затоа што тоа го иконизира ова изнесување на Крстот во средината на храмовите на Црквата. Знаеме што пишува во Светото Писмо, дека Бог не живее во ракотворни храмови, туку дека за Себеси соѕида храм – светилиште, а тоа е човековото срце. И, ако таму Христос не Го поставиме, ако таму не Му се поклониме, ако во срцето свое не се распнеме со страстите свои и похотите, ништо не сме направиле.

Господ Исус Христос вели: „Без Мене не можете да направите ништо." (Јн. 15, 5), а светиот апостол Павле појаснува: „Се можам преку Исуса Христа, Кој ме крепи." (Филип. 4, 13). Без Божја помош не би можеле да ги практикуваме добродетелите кои до сега сме ги правеле. Радоста на воскресението и надежта за ветеното Царство Небесно и живот вечен во незалезниот ден на Христовото блаженство, ни даваат сила уште сега, на земјава, да ги совладуваме секојдневните пречки и

Според својата слободна волја човекот паднал во грев, па затоа и според својата слободна волја треба да се лекува и на крајот излечи од гревот и смртта. Бог не ги тера со сила луѓето да тргнат no Hero, да го земат крстот, но ги повикува доброволно да Го следат. Потребна е слободна одлука, односно да сакаш да одиш, и да го изодиш до крај патот Христов. Одрекувањето од себеси е самопрегорно предавање на сопствената волја во служба на Бога и ближниот - себежртвата е основното и прво евангелско барање.