Демократрско право на секој човек е да си го каже своето мислење за одредена проблематика. Каде и како ќе успее да го изнесе своето мислење, зависи од него, но и од некои други (од медиумите, на пр.). Демократско право, пак, на „консументите“ на неговото мислење е истото да го прифатат, да го отфрлат или (одлучувајќи се за средина меѓу овие две крајности) да полемизираат во врска со него.

Во изминатите неколку години, во печатените медиуми се изнесени релативно мал број мислења (веројатно не повеќе од 30-тина) во врска со потребата од воведувањето веронаука во училиштата. Кога досега изнесените мислења би биле резултат на добро подготвен ум, споменатата бројка можеби би била соодветна на тежината на „проблемот“. Но кога мислења за потребата од веронаука изнесуваат луѓе коишто претходно не го подготвиле соодветно својот ум (мислам на повеќегодишно, ако не и повеќедецениско ангажирање во проучувањето на сите аспекти поврзани со воведувањето веронаука во училиштата), се поставува прашањето: која е придобивката од демократското право на изнесување свои мислења? Мала. Задоволена е суетата на мислителот, и пополнет е просторот во дневното издание на медиумот. На читателите, во најдобар случај, им е ускратено демократското право на словесна информација, а во полош случај во нив се вкоренува погрешна слика за нештата.

Типичен пример за изнесено мислење коешто не е доволно долго ферментирано во умот е написот објавен во весник от Шпиц на 02.06.2008, во рубриката Трибина, под наслов Бесплатни богови во клупите. Бидејќи од текстот човек не може да добие одговор на прашањата: „Колку е навистина опасна веронауката, за да ì се забрани секаков пристап во клупите?“, или, пак, „Зошто навистина ни е потребна веронауката?“, ќе се обидам да одговорам на прашањето: „Зошто од вакви недозреани текстови нема полза дури ни самиот автор, а камо ли некој друг“.

Цитирам: (различни богови) „лежат на масичката, и треба да ги научат (децата) дека земјата е грев а небото слобода, ... дека молитвата е оружје за преживување, ... а наведнатата глава е најдобра положба  кога се споменува името Господово.“ Не ми е познато дека христијанството (другите религии не ги познавам) учи оти сè што е на земјата е грев (не учи дури ни дека небото е слобода за сите!!). Дека одредени постапки на човекот се грешни – тоа да. Дали авторот на текстот смета дека на децата треба да им го ускратиме сознанието за тоа што е гревовност? Дали педофилијата, хомосексуалноста, проституцијата... треба да ги сметаме за доблести? Понатаму, молитвата воопшто не е оружје за преживување (макар што може да биде и тоа!), туку е разговор на две словесни битија – човек и Бог. Кои се придобивките од тој дијалог, можат да кажат само оние на коишто молитвата и дишењето им станале едно, но не и автор кој не ја знае барем дефиницијата за молитвата. А тоа што не ја наведнуваме главата пред Господа, резултира и со ненаведнување на главата пред други авторитети – родителите, на пр. Убава порака до младите: ти си единствениот авторитет, и не му се покорувај на никој.
 
Цитирам: „Слободниот избор е едно од основните начела на демократијата. Ако вие сте верник, бидете. ... Одете во црква, молете се... Тоа е ваш избор. Но кога тоа се внесува задолжително за најмалите, тоа веќе станува проблем на целото општество.“ Интересно е како едно основно демократско начело може да биде истовремено и основно и неосновно, односно да ја менува својата основност според потребите. Никако не ми е јасно зошто тоа основно демократско начело на слобода на избор не е применливо и кога е во прашање изборот дали децата да ја изучуваат „теоријата“ на Дарвин (којашто, патем кажано, воопшто не е научно докажана, како што тоа го тврди авторот на текстот – односно нема „материјални докази“ дека човекот настанал со еволуција од некој вид праисториски мајмун)? Зошто моето дете мора [мора, зашто друга вистина не му се нуди во училиштето!] да го прифати за точно учењето дека животот на планетата Земја настанал сам од себе, а не може [не може, зашто таквата вистина во училиштето не му се нуди] да го прифати како точно учењето дека животот не е спонтана, случајна појава, туку е дело на некој повисок Интелект? И едното и другото учење се научно недокажани „вистини“. Тогаш, и за двете треба да важи иста „демократска основа“ на слободен избор.

Цитирам: „Целата природа и сите луѓе ги создал Бог... а човекот е само бледа копија на доброто и редок оригинал на грешното.“ Очигледно се работи за недоволно обработена мисла во умот. Бог воопшто не создавал копии, така што ни  човекот не го создал како („бледа“) копија на нешто (па макар тоа нешто било и „добро“). Зошто Бог, кој според авторот на текстот е „совршен“ – би создавал „бледи“ копии? Па, такви бледи копии не создава дури ни „бледата копија човек“ во своето творештво. Уште понесловесен е делот од реченицата „...редок оригинал на грешното“. Па, нели Бог го создал човекот како копија (бледа, навистина!) на доброто? Кога и зошто го пресоздал како „редок оригинал на грешното“? Техничка грешка на Бог при создавањето? Превид? И што е сега човекот – копија или оригинал? И, ако човекот не е единствениот оригинал на грешното, туку само редок, тоа значи дека има и други оригинали на грешното во светот, што воопшто не оди во прилог на еден „совршен“ Бог: Тој е или несовршен, па затоа и создал несовршен свет со извесен број „оригинали на грешното“, или е совршен, но намерно создал грешни оригинали во еден совршен свет (од самоНему познати причини). На таков Бог навистина не му е местото во училишните клупи.

Она што е точно во текстот (макар што авторот тоа, всушност, го користи во обратна смисла) е дека „атеизмот и свртувањето кон себеси“ значат дека стануваш „злобна наказа“ (свртувањето кон себеси е самољубие, гордост, суета, односно, збирно кажано – наказа од човек); дека „носењето товар, преминувањето пречки и трчањето по калливи патеки“ е невозможно без Бог; дека „бегањето од верските догми“ навистина е ѓаволско дело, зашто верските догми (зборувам за христијанските верски догми, зашто други не познавам) имаат позитивни атрибути (на пр., не убивај, не кради, не лажи...) а бегањето од позитивните работи со мирна совест можеме да го третираме како ѓаволско дело. 

Цитирам: „Не ги уништувајте децата“ (се подразбира: со веронаука!!), „оставете им да се исправаат на две нозе... да се бунтуваат и да го бараат невозможното, и притоа да бидат реални.“ Денес сме сведоци колку младите се „исправени“ на две нозе (тривијално е да се нагласува степенот на „исправеноста“: деликвенција, криминал, дрога, ...), и тоа без да имале трошка допир со веронауката во своето образование. Колкава ли тек ќе биде нивната „исправеност“ ако баучот веронаука, недај Боже, сепак се спровне во образовниот систем? Децата ќе ни станат духовни инвалиди, ќе одат со наведнати глави, ќе ползат, нема да творат...! 

Кога конечно ќе измислат космодиск за умот?

Михајловиќ, д-р Драган

Бесплатни богови во клупите
Благица ИВАНОВА

(Шпиц - 02.06.2008)

Детскиот џагор завладеа со нечистиот училиштен двор. Смеата на детската безгрижност и испитувачкиот поглед ја засенија и грдата фасада на старата зграда. Празнината и тишината на летните месеци завршија. Стартува учебната година. Малите мозочиња дотерани за први септември седнуваат до старото другарче, погледот им лута горе, долу, лево, десно, но им запира право.

Православниот, католичкиот, исламскиот, еврејскиот и евангелистичкиот Бог лежат на масичката. Треба да ги научат дека земјата е грев, а небото слобода, молитвата е оружје за преживување, насилството е оправдано кога е за грешните, а наведната глава е најдобра положба кога се споменува името Господово. И сето тоа демек бесплатно со
пари од сите граѓани, ем задолжително.

Наместо наука, веронаука

Македонија е секуларна држава, црквата и останатите верски објекти се одвоени од државата, што значи дека се надвор од јавната сфера како што се државните основни училишта. Со владината одлука за воведување веронаука, се прави директно прекршување на уставното начело.

Слободниот избор е едно од основните начела на демократијата. Ако вие сте верник, бидете. Тоа е ваше индивидуално право. Одете во црква молете се, палете свеќи верувајте во она што е напишано, никогаш не се сомневајте. Тоа е ваш избор. Но, кога тоа се внесува задолжително за најмалите, тоа веќе станува проблем на целото општество. Од старт родителите имаат избор меѓу веронаука и запознавањето на религиите, но немаат избор да не изберат ништо од понуденото. Запознавањето на сите религии е добра опција, затоа што ќе се одбегне создавање идоли и слепо приклонување кон само една религија, а од страв да се „мразат“ сите останати. Сепак, веројатноста дека просечен граѓанин во Македонија ќе дозволи детето да му учи за религијата на „другиот“, која е еднаква на ерес и е „нечиста“, е иста како веројатноста дека на пладне кога пече сонце можете да видите ѕвезда што паѓа и да потрчате да си замислите желба. Најголем број од родителите ќе одберат децата да им учат за она во што и самите веруваат. Само не сфаќаат дека децата се како брод што плови сред бура и дека правецот наместо сомнежот, критиката, дебатата, аргументираните вистини, ќе им го одреди религијата, која, пак, се базира на догми и која не дозволува двоумење и испитување туку очекува верниците да веруваат оти така треба.

Животот е возможен и без уставните богови

Целата природа и сите луѓе ги создал Бог, што значи тој е најмоќен, совршен и сеприсутен, а човекот е само бледа копија на доброто и редок оригинал на грешното. Од друга страна, ако добро се сеќавам, во петто одделение децата ја учат Дарвиновата теорија, според која, човекот е потомок на вид праисториски мајмуни, а во еволуцијата нема ништо мистично, ниту божествено. За втората има материјални докази, за првата нема.
Ќе им го кажат ли тоа верските лица на децата? Ќе им кажат ли дека атеизмот и свртувањето кон себеси не значи дека си злобна наказа, која ти обезбедила билет за најжешкиот ражен во пеколот? Ќе им кажат ли на децата дека кога ќе пораснат и кога се излезат од стакленото ѕвоно на родителите и Бог и ќе се соочат со светот и себеси ќе мора сами да го носат товарот, да преминуваат пречки, да учат трчање на калливи патеки и дека сето тоа е возможно без било кој од уставните богови? Кој ќе им каже дека слободата на духот и бегството од прангите на верските догми не е ѓаволско дело?
Верските лица сигурно нема, родителите не знам, уставните судии се
колебаат.
Не ги уништувајте децата, оставете им да дејствуваат, да се исправат на две нозе, а не да ползат, оставете им да создаваат, да размислуваат да се бунтуваат и да го бараат невозможното и притоа да бидат реални.

Друго:

ЗОШТО НИ Е (ИТНО) ПОТРЕБНА ВЕРОНАУКА