Последно збогум

Ваше Високопреосвештенство Митрополите Кирил, многу пати сум стоел пред Вас, на светите двери во храмовите на Полошко-кумановската епархија, исполнувајќи ја вашата волја, да му се обратам со неколку зборови на нашиот верен народ, на црковните слави и празници. Секогаш ми беше задоволство да ја исполнам вашата желба.

Но, денес ја добив најтешката задача, од мое име, од името на сите свештенослужители и верниот народ на Полошко-кумановската епархија, стоејќи повторно пред вас, да ви го кажам последното збогум.

Но, за човекот што искрено сме го почитувале, а сега треба да се разделиме од него, не можеме да кажеме само збогум.

Денес, ни е тешко да разбереме, зошто умираат тие што ги сакаме, зошто ова се случува со нас?

Тоа е зашто нашиот живот е кратко патување, и зашто небото е единствената вистина и вечната татковина, и зашто земјата е местото на прогонство и несреќа, и зашто вечниот живот е ослободување од светската суета. Вака веруваме, и копнееме за бесмртноста.

Но, знаеме и дека секоја тага во животот е по Божја промисла, а Божјата промисла ја утврдува надежта, и ја разобличува неправдата.
А, неправедно е што ве изгубивме, но затоа Царството небесно е побогато за уште еден жител. Со таа надеж, иако тажни, стоиме спокојни и смирени, и сме со сигурен поглед во иднината која постепено се претопува во вечноста.

Дваесет и шест години со највозвишени и богољубиви чувства ја водевте полошко-кумановската епархија кон вистинската цел, небесниот Ерусалим – Божјото Царство.

Во една пригода, само рековте дека архиерејскиот крст е многу тежок, но и дека нема ништо повозвишено од тоа, да се носи со достоинство, во името на Бога, за својата Црква, за својот народ, и за чистотата и убавината на нашето православие.
За нас бевте пример за целосен и врамнотежен човек, кој и внатрешно, и надворешно беше иста личност.

Затоа овој ден, за сите нас е исполнет со посебна смисла и значење, бидејќи поклонувајќи се пред вас, исполнети сме со благодарност кон Бога, што ве имавме за образец, како треба да се сака Црквата и како треба да се жртвува за татковината.

Но, Вие Бевте и ќе останете пример, за тоа како треба да се даваме целосно и за другите, и да не размислуваме за себеси, зашто Црквата е на сите нас и сите ние сме должни да ја чуваме, а давајќи се себеси за Црквата, се даваме на Бога.

Таква е логиката на верата, логика која нема грешки, и која наизглед е застрашувачка, зашто животот завршува со смртта, но во Христа стравот умира, бидејќи смртта завршува со вечниот живот.

Простувајќи се од Вас, длабоко во секоја христијанска душа од вашата епархија, ќе останат пријатните спомени од драгоцената работа и големата љубов кон Нашата света Црква, и кон сите нас.

Денес, сите ние, на семилостивиот Бог наш му принесуваме искрени молитви со длабоки воздишки, и просиме Твојата душа да влезе во славата небесна, бидејќи Ти вложи голем труд за славата Божја овде на земјата.

Бог нека Ти подари Царство небесно, а на земјата споменот да Ти биде вечен.