Со книжевни собири, создавање нови стихови, фестивали, поетски слем-вечери утре низ континентите ќе се слави 21 Март, Светскиот ден на поезијата. Поети од целиот свет ќе испратат пораки во чест на стиховното творештво, кое е дел од вековната историја и култура на човештвото.

„Филозофијата ја дели судбината на поезија и тие постојано одат заедно, зашто на пеењето му е потребно мислењето исто како што и на мислењето му е повеќе од потребно пеењето“, стои во пораката што вчера ја испратија нашите поети.

Со одлука на УНЕСКО првиот ден на пролетта почна да се слави и како Светски ден на поезијата од 1999 година. Целта на тој ден е промоција на поетското творештво како дел од светското културно богатство.

Кажи небо

Кажи ми: Небо. Мое небо.
Кажи ми: Небо на тишината.
И јас, мало стебло во темната шума
на крвта,
јас ќе се откорнам
со сета вековна немоќ,
и извишен високо, високо, високо,
високо ко топла човечка зеница,
ќе станам небо, твое небо.
ќе станам небо на една Деница.

Но не кажувај ми дека сум слаб,
но не кажувај ми дека сум немоќен
и да им погледам в очи на тревките,
но не кажувај ми дека од сите треви
во мене шумат само најкревките.
Скриј ја и премолчи денес вистината
за едно мое поденешно утре.

Кажи ми: Небо. Мое небо
Кажи ми: Небо на тишината.

Ацо Шопов

Мостот Мирабо

Под мостот Мирабо тече Сена
А љубовите наши
Од заборавот ли да ги кренам
Радостите доаѓаат маките да ги сменат

Ноќта иде часот чука
Дните минат јас се' тука

Со рака в рака да останеме очи в очи
Додека под мостот
На нашите раце се точи
На вечните погледи бранот без почин

Ноќта иде часот чука
Дните минат јас с тука

Заминува љубовта како бранот речен
Заминува љубовта
Животот колку бавно се влече
А надежта е жесток оган вечен

Ноќта иде часот чука
Дните минат јас се' тука

Минат дните и неделите се менат
Нема да се вратат
Ни минатото време ни саканата жена
Под мостот Мирабо тече Сена

Ноќта иде часот чука
Дните минат јас се' тука.

Гијом Аполинер (Франција)

Песна за мојата песна

Отспрегни се машки ветру, мој личен телалу,
надлетајте го својот глас птицо и грмотевицо,
бидете редачки мои мачни посестрими
и искрај в краја пренесете ја песната за мојата песна:
За таа топола меѓу две пустини, меѓу две планини,
за тој постојан бакнеж меѓу две пречисти усти,
за тоа виножито меѓу две возбудени шуми,
за таа неизодлива ноќ меѓу две преноќишта,
за таа потпалена свеќа меѓу два непријателски черепа,
за таа мировна труба меѓу две завојувани земји,
за таа воздушна коњица меѓу две села,
меѓу две стомни вода,
за тој преотворен чадор на печурката,
за таа препрочитана телеграма меѓу два братски дожда,
за таа непомрдната Деница меѓу две оддалечени утра,
за тоа растојание меѓу два одѕива,
за тие речни слабини меѓу две скарани перачки,
за тој затскриен студ меѓу две топли соби,
за тој буквар, за таа сметалка меѓу два ближни града,
за тоа засолниште меѓу две селски горештини,
за тој пејзаж, меѓу две писма, меѓу две боишта,
меѓу две Крушевски Републики,
за таа пот, за тој дијамант меѓу две стушени чела,
за таа грутка снег меѓу две детски дланки,
за тој сончев прстен, за таа рамноденица,
за таа расонета струја меѓу две растителни ноќи,
за тоа запечатено пладне меѓу две речни промаи,
за таа капка вода меѓу две суви непца,
за таа камбанарија меѓу два ѕидара, меѓу два ѕвонара,
за тоа нескротливо животно, за тоа милозливо Невреме,
за тој водопад меѓу моиве две раце,
ЗА ДЕНИЦИЈА.

Петре М. Андреевски

Расфрлани се моите мисли

Расфрлани се моите мисли денес
како развеани листови
од некое старо евангелие
и небото над нас смрачено
и тешко и светлина нема,
барем себеси уште малку
да си се погледавме.
И јата птици само надлетуваат
и грачат и сам си
зашто и бог - господ кренал раце од себеси
и заминал некаде бесповратно.
Кого да молчам, кој да ме поучи
како да се живее без себеси?

Расфрлани се моите мисли денес
како пожолтените листови
од нашето
домашно евангелие.

Анте Поповски

Слатка од љубов е ќерката на кралот

Слатка од љубов
е ќерката на кралот!
Црни се нејзините плетенки
како темнината на ноќта
Црни како вино
се гроздовите
на нејзината коса

Срцата на жените
гледаат кон неа со восхит
Џарејќи се во нејзината
неспоредлива убавина.

Слатка од љубов
е ќерката на Кралот!

Убави се нејзините раце
во нежниот танц
Многу поубави се
нејзините разбранувани гради
Срцата на мажите се како вода
во нејзиниот поглед
Посилна е нејзината убост
отколку што може
да ја искаже смртен јазик.

Слатка од љубов
е ќерката на Кралот!

Румени се нејзините образи
како бојата на скапоцен камен
Румени како жена
што ги бои нејзините
тенки раце.
Срцето на Кралот
е полно со љубов одново
Кога таа со сета убавина застанува
пред неговиот престол.

(Стар Египет)

Ангелот на Света Софијa

ти којшто толку време мина
под малтерот на ѕидот мрачен,
пак слободен си в простор зрачен
- о сине тих на мисла сина -
со живот пак ти гори видот
и зори како небо ѕидот.
но таа лика што се крие
под малтерот на мојте гради
и - утеха од дните млади -
по убост како сестра ти е,
не, нема мајстор да ја спаси,
со мојот живот ќе се згаси.

Блаже Конески

Тоше Огњанов
Контакт: Оваа е-адреса е заштитена од спамботови. Треба да ви е овозможено JavaScript за да ја видите.

 http://www.dnevnik.com.mk/?ItemID=081CE1369A3D7643BF12A038C259E42E