Неколку години наназад, се почести се написите за блиското доаѓање на еврејскиот Месија и неговото време. Многу православни христијани се вознемирени од овои написи, кои се наговестуваат во медиумите. За да ја доближиме оваа тема, ќе се послужиме со еден таков напис, објавен во The New York Times, под наслов, Дојде времето на вашето спасение<, а потоа ќе се обидеме да го прокомонетираме истиот.
,,Дојде времето на ваШето спасение<
(извадок од написот, објавен во The New York Times)
...Времето на спасението е претскажано во Библијата од устата на Израилевите пророци, и во тоа време нема да има ни глад, ни војна, ниту било какви раздори. Божјото присуство ќе се пројави и сите негативни енергии ќе се облагородат преку служење на Бога и ,,земјата ќе биде полна со познавање на Господа, како што водите го полнат морето< (Иса. 11, 9). Во тоа време, Машијах (Месијата), ќе му помогне на целото човештво да постане свесно за Божјото присуство во овој материјален свет...
... Машијах (Месија, Божји помазаник), е еврејски Водач, избран од Бога да го изврши спасението, еврејски светец и просветител, кој потекнува од Давидовиот царски дом. Неговото објавување во светот тече во две етапи: најпрво допира до сите Јудејци, каде и да живеат, со желба да ги врати на нивното наследство - Тората; а како второ, настапува како неуморен Божји застапник. Бидејќи ќе биде успешен во сето тоа, Машијах повторно ќе го подигне светиот Храм во Ерусалим и ќе го врати еврејскиот народ во неговата татковина, со што неговиот идентитет како Месија, ќе биде гарантиран. Тогаш ќе започне времето на Месијата...
...Чудата токму денес ги доживуваме: промени на светската политичка сцена (падот на Железната завеса), доаѓање на илјадници несреќни бегалци во Светата Земја, природни промени (климатски пореметувања), глобализација и секуларизација...
...Рабинот Менахем Шнирсон упатува повик до секој поединец: да се учиме да го препознаваме и почитуваме секое Божјо чудо, кога тоа се случува токму сега пред нашите очи; да ги спроведуваме во дело ,,мицвос< (заповедите на Тората); да ги зголемиме дневните харитаттивни прилози, како што н# учеа Мудреците од Талмудот: ,,Милостињата е големо дело, поради неа Спасението се приближува<...
ДА ГИ ПРОКОМЕНТИРАМЕ ОВИЕ ИЗВАДОЦИ:
...Се одрекуваш ли од лажниот Месија - Антихристот, кој од пророкот Даниил е наречен ,,мерзост на запустувањето<, кој Јудејците го очекуваат и кој, по дејство на ѓаволот, ќе дојде? Дали се откажуваш од него и од сите, кои го очекуваат неговото погубително доаѓање?...
- Се одрекувам!
(Од чинот на примање на возрасни Јудејци во Христовата Црква)
Христијаните се избран Божји народ, осветен и спасен од Самиот Господ, обелен како снег и овчо руно, очистен и чист од смешата своја (Иса. 1, 25), во чие срце е запишан Божјиот Закон. Всушност, христијаните и не се вистински народ во смисла на нација, зашто во Христа нема ни Грк, ни Евреин. Праслика на христијанскиот народ бил еврејскиот. Бидејќи Новиот Завет на Светиот Дух, склучен со христијаните, не може да се поништи, бидејќи нас од Христа ништо не може да н# одвои, така и прасликата во Стариот Завет, кој Бог го склучил со еврејскиот народ, не можел да биде поништен. Макар Јудејците како народ и да отпаднале од својот духовен подвиг, Заветот, кој со нив е склучен, врз основа на нивното потекло од Авраам, не можел (с# до појавата на Господа Исуса Христа) да биде поништен, дури ни во соочувањето со духовната апостасија. Зашто, еве што е Заветот:
,,Не поради праведноста твоја и не поради правината на срцето твое ти одиш да ја наследиш земјата нивна, туку поради беззаконијата на тие народи Господ, твојот Бог, ги изгони од пред тебе, и за да го одржи заветот, за кој им се заколна Господ на татковците ваши: Авраама, Исака и Јакова (5. Мој. 9, 5).
Ако, веќе, Стариот Завет е сфатен како претскажување на Новиот, тогаш и правите Јудејци од Стариот Завет се праслика на новозаветните христијани, зашто Јудејците од Стариот Завет духовно живееле во очекување на Христос Спасителот - Месија (Машијах). Од друга страна, пак, нивните непријатели во Стариот Завет се праслика на современиот јудеизам, односно, на оние, кои свесно или несвесно ја исповедаат јудејската вера, при што темелот на оваа религија е токму отфрлањето на Исуса Христа како Бог. А не треба да нагласуваме дека, кога еднаш ќе го прифати Христовото Евангелие, традиционалниот јудеизам ја губи својата правосилност. Јудејската религија, која го прифаќа Христа Господа, всушност, е христијанската вера.
Првата Божја уредба, Сојузот со јудејскиот народ, склучен со Авраам, Исак и Јаков, никогаш не е отповикан или негиран, па сепак, одржувајќи се на ,,посебноста и различноста< на својот народ, а имајќи го предвид и фактот дека јудејскиот народ не го прифатил христијанството, Јудејците самите си го порекнале своето назначување за богоизбран народ.
Така би можело да биде, доколку опстојувањето на јудејскиот народ до денес не е последица од тоа што тој е ,,избран<, туку последица од неговата апостасија. Всушност, доколку Јудејците се покајаа за злосторството, што го извршија на Голгота, и постанаа христијани, токму тие би основале нов, духовен народ - христијански народ. Дали, во тој случај, тие и понатаму би биле агресивни во зачувувањето на својата националност и држава? Зарем не би се претопиле меѓу другите народи, како проповедници на христијанството, подобно на апостолите? Зарем не би биле странци во туѓа земја, кои и онака немаат земја-татковина, но овојпат во духовна смисла? Сето тоа се случило со Јудејците, односно, тие постанале бездомници, но не во позитивна духовна смисла, туку, такаречи, по проклетство, односно, нивното бездомство не е плод на нивната слободна волја, туку тоа е резултат на допуштањето на Божјото Провидение, за да го вкусат плодот на своето неисполнување на она, што од Бога им било наменето. Зарем тие не би биле масовно истребени во гонењата, како главни проповедници на христијанството? Зарем не би се асимилирале со другите народи, така што името Јудеец и Евреин како национално име, дури и би можело да исчезне и би останало единствено во сеќавањата на благодарните народи, како нивно име на нивните просветители? Навистина, и Ветената Земја и Ерусалим не им биле дадени на Евреите како земна татковина, за која денес тие се борат, туку како праслика на Небесното Царство и Небесниот Ерусалим, како знак, на кој Авраам, а преку него и целиот еврејски народ, излегуваат од Харан и се одрекуваат од својата земна татковина. Од таа причина, земната важност на Ерусалим и претставата за него, како праслика, за Јудејците би престанале веднаш, штом Божјото Царство и Небесниот Ерусалим би постанале достижни, па на таков начин, земниот Ерусалим и за нив би имал, исто како и за нас, значење на христијанско свето Место.
И другата Божја уредба исто така не може да биде изменета, а тоа е новозаветниот Сојуз со христијаните. Од таа причина, ако за христијаните и нема друг избран народ на земјава, освен самите христијани, тогаш, меѓу ,,народите<, кои ја населуваат земјината шир, Јудејците мора да заземаат исклучително место. Ние сме сведоци дека тој народ заслабнува како нација, потопувајќи се во христијанството, кое за нив е единствено спасение, зашто со тоа претопување, јудеизмот се распаѓа и се обессилува. А тоа е така, зашто и христијанството без Христа преминува во јудеизам. Дури и оние Јудејци, кои не го прифаќаат христијанството и кои се заразени со бацилот на антихристијанството, успеваат да го зачуваат својот идентитет, втемелен на старозаветниот Сојуз. Оттука и надежта кај Јудејците за својата универзална супрематија не е беспричинска. Овој народ ќе опстане во сите времиња, тој нема да биде ни истребен, ни дезинтрегиран. Другите нации, а особено христијанската, ќе опстојат благодарение само на христијанството, а ќе доживеат пад и уништување, доколку отпаднат од христијанството, или ако ослабат во своите христијански убедувања. ,,Зашто народот и царствата, кои нема да сакаат да Ти служат (односно, кои нема да го дочуваат христијанството), ќе загинат, а таквите народи сосема ќе бидат истребени< (Иса. 60, 12).
Нема сомневање дека оние, кои ја исповедаат јудејската религија, се борат за универзална супрематија на јудеизмот или, подобро кажано, на Јудејците. Ако човекот би го читал Стариот Завет, како што тоа го прават Јудејците - недуховно, не толкувајќи ја неговата пророчка смисла, туку на телесен начин, би можело да му се причини дека тие пророштва се однесуваат за идната јудејска супрематија. На пример, кажано е: ,,Од Сион ќе излезе законот, и од Ерусалим - словото Господово< (Иса. 2, 3). Свети Јован Златоуст за ова пишува: ,,Овде се говори за Новиот Завет. Ова може да се разгледува, имајќи го предвид местото и времето, имајќи го предвид оној, кој го прифаќа законот, имајќи ја предвид историјата по прифаќањето на законот, и општо земено, имајќи го предвид сето тоа<.
Најпрво, да го разгледаме терминот: ,,Од Сион<. Мојсеевиот закон им е даден на Јудејците на Синајската гора. Зошто овде се пишува: ,,Од Сион<? Не задоволувајќи се само со тоа, пророкот го додал и времето. Тој не рекол ,,излегува<, туку ,,ќе излезе<, врзувајќи го за иднината и за настанот, кој сеуште не бил исполнет. Подоцна тој го назначува и местото: ,,и од Ерусалим - словото Господово<. Навистина, Христос поучувал со возвишени и небесни заповеди, седејќи на гората Сион и престојувајќи во Ерусалим. Сепак, Јудејците кои не Го прифаќаат Христа, го врзуваат ова, но и другите слични пророштва, ,,за идното време и за друг субјект, како сеуште да не се исполнети<. Имено, тие овие пророштва ги разбираат телесно, во световна смисла, божем Законот допрва треба да излезе од Сион, од Ерусалим, и тоа не само за јудејскиот народ, бидејќи Мојсеевиот закон на Јудејците веќе им е даден на Синајската гора, а од Сион би требало, според нив, да излезе закон во телесна смисла, во смисла на ,,држава< или ,,власт<. Од таа причина, религијата на Јудејците е насочена кон иднината, кон средба со Месијата, значи, не со Христа, туку со Христовиот антипод - анти-Христос, кој ќе воспостави супрематија на Јудејците и јудеизмот над целиот свет. Во ова ја гледаме разликата меѓу философиите на јудеизмот и христијанството. Додека христијаните го бараат Царството небесно, Јудејците го бараат царството земно, унапредување на светот под супрематија на јудејскиот народ, кој вложува големи напори во насока на остварување на оваа идеја, ,,зашто синовите на овој свет во својот род се подосетливи од синовите на светлината< (Лука 16, 8). Токму поради тоа Јудејците и Го распнаа Господа, Кој не постана Месија според нивното разбирање на нештата, и Кој не им гарантираше земна благосостојба, и не ги ослободи од римската власт, туку им проповедаше Царство небесно, кое не е од овој свет. Со други зборови, идејата на јудеизмот претставува обоготворување на материјализмот.
Јудејскиот материјалистички пристап, отворено или прикриено, во вид на различни социјални теории и философски системи, ја растопува христијанската свест и ги разорува христијанските нации. Пробивот на јудејската идеја во христијанската свест се манифестира со појавата на многуте ереси, издигнувањето на исламот, замена на христијанството со хуманизмот, алтруизмот и сепаратистичкиот национализам. Национализмот, кој понекогаш во некои земји добива антисемитски карактер, а во други времиња завршува со спојување со јудеизмот, не е ништо друго, туку наличје на јудејската философија. Нацијата претставува нешто позитивно, доколку се охристови и постане христијанска. Од друга страна, пак, сепаратистичкиот национализам, односно, превознесувањето на нацијата поради тоа што таа, божем, е нешто ,,посебно<, н# враќа на неправилното и гордо јудејско неразбирање на сопствената богоизбраност, искажана во зборвите; ,,ние сме деца Авраамови<.
Делувањето на јудеистичката философија е заслужно за предоминантната борба за земното во христијанските општества, губење на духовните дарови за земното, односно нивно поткопување, со што се објаснува и насоченоста на денешната цивилизација кон ,,прогресот<, упропастувањето на планетата, модерната новопаганска уметност и сл.
На таков начин Јудејците можат да достигнат супрематија, која би извирала од уривањето на христијанските народи, односно, од нивното отворено или прикриено отпаѓање од христијанството, врз кое би можело да се гледа како на непосредно влијание на јудеистичката философија. На крајот, токму тие од својата средина ќе го изродат Христовиот антипод - анти-Христос, нивниот Месија, на кого премногу се надеваат.
Задачата на христијаните од сите времиња била спасението на што повеќе човечки души, па сепак, ние на сите начини се обидуваме да ја одложиме појавата на анти-Христос.
Тогаш, каков заеднички именител бараат некои, за да се изедначи белото и црното - христијанството и јудеизмот, кој е обоготворена материјалистичка философија на земната правда, световното добро, земната слобода и светската благосостојба? Како што обоготворувањето на човечкиот стремеж кон творбите од овој свет доаѓа од јудеизмот, за христијаните, она, што од овој свет е употребливо, тие го користат само доколку им е потребно во нивната борба за духовното. Поради тоа, оние кои настојуваат да ги изедначат јудеизмот со христијанството, црното со белото, користејќи го световното како основа, со самото тоа допуштаат јудеизмот да ги освои. Со други зборови, заменувајќи ги христијанските духовни цели со оние световните, оние, кои себе си (и после тоа) се нарекуваат христијани, го губат она, што ги прави различни од Јудејците и така бараат спојување со јудеизмот (можеби и несвесно), при што Го отфрлаат Христос. На таков начин постануваат соработници во подготовката на царството на Неговиот антипод - анти-Христос.
Подготвил:
Протоереј Златко Ангелески
