Духовната љубов е повозвишена од љубовта што ја имаат браќа по тело, затоа што овде станува збор за сродство во Христа, а не по мајка. Оние кои ја имаат оваа чиста (изворна) љубов, полни се со добрина, зашто во себе Го имаат Христа, а на лицето им е изобразено божеството. Секако дека е невозможно Христовата љубов да влезе во нас, ако од себе не ја отфрлиме љубовта кон себе и кон светот и ја насочиме кон Бога и Неговите икони и така постојано да се даваме на другите, не барајќи тие да ни се даваат нам.

Оние, кои многу страдаат за спасение на целиот свет и придонесуваат во ова на свој начин (со подвиг) и скромно се предаваат во рацете Божји, ја чувствуваат најголемата радост во светот, а животот им е постојано славословие, зашто чувствуваат дека летаат како ангели дење и ноќе славејќи Го Бога. Додека оние кои се рамнодушни кон спасението на својата душа се обидуваат да најдат радост и мир во овој суетен живот и непрестајно се мачат и тонат во бескрајни вртлози на светот и уште сега доживуваат пекол.

А ревносните, бидејќи се движат во небесниот свет на славословење, со радост ги прифаќаат искушенијата и Го прославуваат Бога поради нив, како искушенијата да се благослови и во се непрестајно го уживаат благословот Божји, и во се благодарат како вистински чеда Божји.

Милостивиот Бог ни дава безмерни благослови и секогаш дејствува за наше добро, и се би сторил за нас. Дури би направил сите Негови созданија, од растенијата до животните, големи и мали, да се жртвуваат за нас. Така и Он самиот, Бог, се жртвувал да го искупи човекот. За жал, многу од нас се рамнодушни кон сето ова. Го рануваме со својата безгранична неблагодарност и бесчувственост, а он и понатаму ни ги дава сите Свои добра.

Совеста е првиот закон Божји, когошто, Он го втиснал длабоко во срцата на првосоздадените луѓе, а потоа го наследува секој од нас, како копија при раѓањето од своите родители, Оние кои успеале да ја истанчат својата совест со секојдневно себеиспитување, почнуваат да се чувствуваат себеси како странци во овој свет, а тоа предизвикува чудење кај световните луѓе. Меѓутоа, оние кои не ја проверуваат својата совест, немаат корист ниту од духовно барање, ни од најискусни старци, ниту, пак, ќе можат да ги запазува заповедите Божји, зашто веќе станале бесчувствени.

Чувствителните и ревносните кои се исполнуваат со точност, поради својата трпеливост, која доаѓа од љубовта, стануваат потиснати од бесчувствените, но љубовта Божја секогаш е со нив. Многупати се грешат против себеси поради сојата пречувствителност, зашто ги преувеличуваат своите ситни гревови или себеси се оптоваруваат со туѓите грешки. но, пак Бог ги насладува со Својата рајска добрина и со тоа, духовно ги закрепнува.

Оние кои ги навредуваат или повредуваат чувствителните луѓе, судејќи по нивната внатрешност, не се луѓе.

Оние кои велат дека се чувствителни и поседуваат љубов љубезност и трпат неправди кои луѓето им ги нанесуваат, но велат: „нека Бог ги казни”, измамени се од лукавиот, зошто не сфаќаат дека тоа е само „благородно” зло Сите ние во овој живот даваме испити (од незлоблива љубов) за да поминат во друг, вечен, рајски живот. Мислам дека ова е „благородно”.

Значи, оние кои се неправедни, пред се, неправедни се кон себеси и оние кои радосно трпат неправда заслужуваат вечна награда.

Многупати добриот Бог ги остава добрите луѓе во рацете на злите, за да ја остават својата добрина и да ја вкусат небесната.

Секако, добрите луѓе не го задржуваат злото во своето срце, но, ни својата добрина не ја задржуваат само за себе. Затоа не поседуваат убави предмети, ниту, пак, ги допира убавината на овој свет. Со ова ја покажуваат својата топла вера во Бога и својата голема љубов.

Не постои поостроумен човек од милосрдниот, кој го дава земното, гнилежното и го купува негнилежното, небесното Како што не постои побезумен човек од користољубивиот, кој постојано собира и никогаш не му е доволно и на крајот со своето собирање имот го купува пеколот. Оние кои се губат во материјалните работи, на крајот стануваат изгубени, зашто го изгубиле Христа.

Оној кој им е потчинет на материјалните нешта, секогаш е под притисок, зашто се плаши, дали ќе ја изгуби или не својата душа. Скржавецот, пак, кој од стискање ја шинал својата рака, го стегнал и своето срце и го стврднал како камен За да се исцели треба да ги посетува несреќните луѓе, да ги види и почувствува, и тогаш ќе ја отвори својата рака и ќе го смекне своето скаменето срце, кое, така ќе стане човечко. Само така ќе му се отворат рајските врати.

Добрината го омекнува и отвора срцето, како зејтин р’ѓосаната брава.

Оние кои им се доближуваат на страдалниците, се доближуваат до Бога, зашто Бог секогаш е присутен кај своите напатени деца.

Ревносните деца Божји, кои, на своите ближни им помагаат во носењето на крстот, ќе бидат духовно поткрепени од Бога и ослободени од крстовите (искушенијата).

Оние кои мислат на големите крстови на праведниците, никогаш не се жалостат со своите ситни искушенија, зашто, иако направиле повеќе грешки во својот живот, сепак, страдаат помалку од праведниците.

Оние, кои неправедно страдаат Го подражаваат Христа и оние кои страдаат поради своите гревови, исто така, се блажени, бидејќи ги исплатуваат сметките на своите гревови уште во овој живот.

Оние, кои не сострадуваат со страдалниците, страдаат од смртоносна духовна болест, бесчувственост. Оние, пак, кои се вознемируваат од воздишките на болните и се гневат, зашто не можат да се сконцентрираат, боледуваат од многу духовни болести.

Оние, кои вистински љубат и правилно се борат, поднесуваат се со љубов, се жртвуваат и се одрекуваат од себеси, го успокојуваат својот ближен, кој е Христос.

Оние, кои не се поставуваат себеси на местото на своите блиски страдалници, ќе бидат оставени од Бога и тогаш ќе го доживеат својот пад и ќе научат што е тоа болка. Додека, пак, сите кои се интересираат и сочувствуваат со другите, а се запоставуваат себеси, уживаат божествена заштита и грижа.

Кога некој ќе го предаде своето срце на Бога, тогаш и неговиот ум станува обземен од божествената љубов. Тогаш тој е рамнодушен кон се светско и постојано размислува за небесниот Отец, заљубувајќи се во божествените нешта и како ангел, дење и ноќе Го прославува својот Творец. Ако добро размислиме, ќе видиме дека добрините Божји се сосема доволни да потресат и една славољубива душа.

Оние, кои ја чувствуваат својата грешност и се борат против неа и веруваат во божествената милост, ја издигнуваат својата душа до рајските височини.

Оние, кои целосно и побожно се подвизуваат и стигнуваат до извесна ангелска состојба и се хранат со рајски мед, пак ништо не Му принесуваат на Бога, во споредба со она што Он направил за нас. Јадат мед, а Му принесуваат восок. Јадат слатки плодови, на Бога во кадилница Му принесуваат смола од дрвја (темјан). Значи, ништо не правиме и ништо на Бога не Му принесуваме во споредба со Неговите големи добрини кон нас. А добриот Бог и дава плодови (дури и од нашето ѓубре и отпад), и ние од нив се храниме, а ние, бедни луѓе, од тие убави плодови потоа пак правиме ѓубре!

Како што добрината Божја се преобразува кон добро, така и ние, Неговите созданија, треба се да свртиме кон доброто, та да бидеме од, полза и да имаме полза.

Добрите луѓе се учат од грешките на своите ближни и ги употребуваат како сопирачки за себе, за да не излетаат од патот Додека лукавите не се учат ни од добродетелите на другите, зашто, дури и нив ги толкуваат со својот незгоден речник А така прават, бидејќи се помрачени од декаденгноста на човекоубиецот и духовно се оштетуваат себеси и другите. Затоа секогаш се тажни и ги ожалостуваат и своите ближни со својата духовна помраченост, зошто облачното време предизвикува нерасположение само кај луѓе кои се склони кон тага.

Добрината е еден од многуте атрибути Божји, зашто секогаш сее радост и ги растерува облаците, ги отвора срцата, како што пролетното сонце прави да изникне растение од земјата и ги стоплува дури и змиите, кои тогаш излегуваат од замрзнатата земја, за и тие да уживаат во добрините Божји.

Нерасположените луѓе вечно се гушат во помислите и со своето смрзнато срце ги смрзнуваат и задушуваат со помисли страдалните луѓе, кои им пристапуваат поради утеха. Додека луѓето со добра волја, со својата продуховена љубов, прекален бол, ги гушат демоните, ги ослободуваат душите и околу себе сеат божествена утеха.

Топлата духовна љубов чувствителните ги прави уште почувствителни, а бесрамните уште побесрамни.

Сирак, особено ако е без мајка, дури и ако станува збор за мал еж, треба да се прифати со чувство на болка и топла љубов, за да се загрее, охрабри и така да го отвори своето срце.

Ревносното сираче има потреба од силни сопирачки, за во својот голем ентузијазам да не се оштети до претовареност, со која ја покажува својата голема благодарност.

Топлата љубов Христова храни подобро од секоја материјална храна и им дава многу калории на душата и на телото, а многупати лекува и неизлечиви болести.

Оние, кои заради љубовта Христова  не го жртвуваат своето телесно здравје, запоставувајќи го телесниот одмор, нема да најдат одмор за душата ниту во овој, ниту во идниот вечен живот.

Оние, кои од чиста љубов го жртвуваат дури и својот живот за да ги заштитат своите ближни, Го подражаваат самиот Христос. Тие се најголеми херои, бидејќи од нив се плаши и самата смрт, откако ја уништиле со љубов и победиле со бесмртност, земајќи го клучот на вечноста под надгробната плоча и лесно напредуваат кон вечното блаженство.

За еден чувствителен човек подобро е да го даде животот од љубов за својот ближен, отколку да постапи кукавички и по ова цел живот да има грижа на совеста поради тоа.

Жртвата за ближниот во себе крие голема љубов кон Христа. Оние кои имаат добри намери да бидат милосрдни, но немаат со што и поради тоа страдаат, прават милосрдие со крвта на своето срце.

А оние кои сакаат да бидат маченици за Христа и немаат прилика тоа да го остварат, можат таа љубов, со која горат, да ја пројават преку телесен подвиг за душите на упокоените кои се во оган, та да добијат малку спокој.

Рамнодушните и немилосрдни луѓе, кои мислат само на себе и само себеси се задоволуваат, го полнат своето срце со немир и во себе одгледуваат молец и стануваат намачени уште во овој живот. Додека милосрдните, бидејќи ги хранат другите со љубов, секогаш се нахранети со љубовта Божја и Неговите изобилни благослови.

Извадок од книгата: Старец Пајсиј Светогорец, Велес: Повардарска епархија „Св. Ѓоргиј Полошки“

Извор:

 https://bigorski.org.mk/slova/pouchni/2018-ljubov-pajsij-svetogorec/