Архимандрит Андреј Конанос: Покајанието – слатка тага на душата (IVдел)

p.andreas-konanos

Архимандрит Андреј Конанос

✤✣✤

Покајанието – слатка тага на душата

(IVдел)

✤✣✤

Ќе дојде часот кога ќе се каеме за изгубеното време

✤✣✤

Колку неродени деца очекуваат насолзени очи од родителите, а солзите уште ги нема? Колку абортуси има, извршени само со еден потпис – докторите, договорите, документите, сѐ е само формалност. Си велиш, така прават многу луѓе, многу жени прават абортуси. Тие вршат убиство, а ти уште не си заплакал. Многупати кај мене доаѓаат жени и се исповедаат, а и мажи исто така, зашто и тие имаат одговорност за она што им се случило на жените, и не ни спомнуваат абортус. Прашуваш кротко:

-Да не сте направиле абортус некогаш?

-Да, два пати.

-И тоа го кажувате туку така?

Ти, татко, спремен ли си да плачеш за двете деца кои не се веќе меѓу живите, но и да плачеш уште повеќе за живите мртви родители? Тука дури и не станува збор за тоа дека згрешиле, затоа што се луѓе, и јас би можел да го направам истото, и секој би можел да го направи во својата немоќ, од невнимание или од други причини. Но ниту една солза! Не тагуваш ли за тоа што си го направил? Не го осознаваш ли? Не разбираш ли дека за тоа треба да дадеш нешто? На кого? Не на мене, не на Бога, туку на тие души, на тие деца кои никогаш не се порадувале на овој свет, не поживеале. И пари да немаше, барем ќе просеа во метрото. Но ти никого не праша за судбината на тоа дете. Ти не ги уби за да не врват лошо во животот, туку, просто, сам си ја донесе одлуката. Просто, уште веднаш се претвори во бог и рече: „Јас ќе решам што ќе биде, јас ќе си го определам животот, јас ќе кажам дали ќе живеат или не!“

Уште не си сфатил дека твоето его те уништило и не си заплакал поради тоа. Си направил абортус или сакаш да направиш, а не си ја разбрал грешката и не си пролеал ниту една покајна солза од твоите очи. Зарем не е страшно тоа? Каде е покајанието? Нема покајание. Колку илјади абортуси се вршат во нашата земја? Приближно 350 – 400 илјади годишно, според официјалната статистика, бројка којашто се регистрира во документите и во болниците, а уште колку други што се прават скришно, што не се објавуваат од разни причини – семејни, или поради авторитетот, поради имиџот во семејството, во светот, во општеството. Дали било кое од тие семејства пролеало барем една солза? Не сум срцезналец, ниту ги судам, ниту ги обвинувам, туку едноставно објаснувам дека земјата на срцето ни жеднее по солзи, затоа што е многу сува, земјата на нашата планета бара солзи, бидејќи пресушила. Ние сме грешни, но немаме покајание и тоа е нашата трагедија, а имено живееме во една гревовна епоха. Сите епохи биле гревовни, но денешната епоха во голема мера е без покајание, жестока, непријателска, надмена пред Бога. Тоа е една револуција, бунт против Бога и дрскост, што е најтрагичното. Трагичното е не тоа што правиме гревови, туку тоа што сме дрски и го претвораме гревот во начин на живот. Наместо да признаеме и да кажеме: „Господи, прости ми, Те молиме за Твојата помош, за да излеземе од калта!“, ние велиме: „Добро правам, така прават сите, така си сакам. Така ќе си правам!“

Тоа веќе не е човечко. Тоа е сатанско. Така сакам, така ми се допаѓа, нема да се сменам – тоа мислење е сатанско. Ова го слушнав не од Старци, ниту од книги, да ви кажам ли? Од самиот ѓавол го слушнав ова – не сум го видел ѓаволот во животот лично но сетете се кога ви раскажував како еднаш случајно присуствував на едно истерување на нечист дух. Тогаш сето тоа траеше 30 минути, слушнав толку многу работи, и особено многу се замислив. Во еден момент свештеникот го праша нечистиот дух:

-Кој е посилен? Ти знаеш зошто те прашувам, затоа што посилниот е Христос, а не ти. Прифати! Така ли е?

-Не ти кажувам!

-Кој е посилен, ти или Господ?

-Не ти кажувам!

И најпосле свештеникот му рече:

-Те заколнувам во името на Господа да ми кажеш!

И искушувачот му одговори:

-Па кога знаеш дека Назареецот е посилен од мене, зошто ме прашуваш?

Свештеникот одговори:

За ти да го кажеш тоа!

Тоа го слушнав со сопствените уши, не само јас туку многу луѓе, и тоа образовани. Со други зборови, не е ова некаков фолклор, па да речеш „во ова само бабите можат да веруваат“. Имаше дури и еден новинар, видов дека држеше диктафон и запишуваше, не знам што сакаше, ќе правеше ли репортажа, не знам. Свештеникот продолжи:

-Знаеш ли дека доколку се покаеш Бог ќе те прими одново? Пак ќе те прими, како светол ангел, пак ќе те прими во Својата близина, го знаеш ли тоа? Како Свое возљубено блудно чедо кое се враќа. Знаеш ли дека ќе те прими во Своите прегратки ако се покаеш?

Искушувачот одговори:

-Знам. Го знам и тоа.

Свештеникот му рече:

-Па тогаш, безумнику, зошто не се покаеш? Глупав си што не се покајуваш.

Низ целиот храм се слушна еден крик од којшто сите луѓе се скаменија, зашто беше еден див глас, силен, но и многу сигурен и уверен, којшто рече:

-Затоа што НЕ САКАМ!

Не можам да го имитирам. Долго одекнуваше тој глас, беше еден крик: „Не сакам! Не сакам!“ Ѓаволот не сака да се покае. Секогаш кога ти велиш: „Не сакам да се променам, не сакам да си ја признам грешката, не сакам, бре, жити детето, остави ме на мира! Сакам да пијам, сакам да пушам, сакам да грешам, да развратувам, сакам, ми се допаѓа, убаво ми е, остави ме!“ – тоа е веќе алармантно.

Да кажеше дека грешиш, бидејќи си човек, бидејќи и јас грешам, бидејќи сите прават гревови, само Господ е безгрешен, оти нели „никој не е без грев“. Сите сме грешни, но барем пред Тебе Единиот згрешивме, но и Тебе Единиот Ти припаѓаме. Не престанувам да грешам, но пак доаѓам кај Тебе, паѓам пред Твоите нозе, ја просам Твојата милост, Ти велам дека згрешив и Ти пак ме примаш. Тоа е разликата меѓу оној што се кае и непокајаниот. Оној што се кае греши, но се покајува. Но непокајаниот којшто греши, тврдоглав е, прави грев и задоволен е од тоа. Прави грев и се радува, го негува, го развива, го утврдува во себеси и во своето срце го доживува адот и сатанската атмосфера уште сега во овој живот. Нема потреба да прашаш каде ќе одиш, нема потреба да прашаш дали ќе одиш во рајот или во адот. Уште сега го чувствуваш рајот или адот. Покајаниот уште сега го чувствува рајот, плаче, се согласува дека е виновен, но се радува, зашто ја гледа Христовата прегратка, го гледа прстенот што му го дава Небесниот Отец, царскиот прстен, прстенот на посиновувањето, новата облека и Он му вели:

-Чедо, те сакам!

-Грешен сум.

-Те сакам!

И велиш:

-Христе мој, каква е таа радост што ми ја даваш! Грешен сум и ме љубиш? Како ме љубиш со тој грев којшто одвраќа?

А Господ ти вели:

-Не те сакам заради тоа што си го направил, те сакам поради тоа што сега ми го даваш. Поради твоето срце што ми го даваш одново, што повторно се враќаш при Мене, што ми подаваш рака, што ме љубиш одново – тоа го сакам! Твоето враќање!

(Продолжува)