Во духовната пустина на овој суетен свет, на ова место на нашето исконско туѓинување, огромна е човечката жед за љубов. Дури и се навикнуваме да живееме без внимание кон себе и кон нашите ближни. Саможивоста стана философија на нашето време. Ослободувајќи се, лекувајќи се од гревовите преку духовните лекарства, преку Светите Тајни што Бог ни ги даде во Црквата, ние всушност се ослободуваме од сите несреќи, слабости и немоќи на богозаборавниот и човекозаборавниот живот, искитен со сиот гнас што се нафатил на нашата природа од Каина до денес.

Преку Тајната на Покајанието, преку Постот, преку Молитвата, преку редовната заедница во телото и крвта Господови – преку Светата Причест, преку исполнувањето на секоја Божја правда, ние го стекнуваме пријателството со Господа на патот кон спасението. И тогаш сме посилни не само за себе, посилни сме и за помош на нашите ближни, со благочестивата вера што нè зацврстува и со решеноста било каква пречка да стои пред нас кога станува збор за помош на нашите ближни, секогаш и во сè да бидеме ревнители во љубовта Божја, и не само за луѓето, туку и за секое создание и секоја твар што Бог ја украсил со својата неповторливост. Тогаш не постои напразен труд, тогаш љубовта е совршена и не го бара своето, туку она што на Бога Му е угодно.

Она што го избираме во животот, тоа е дар од Бога. И кога нешто одбиваме и одминуваме и тоа е Божји дар. Кога даваме, велиме – од себе, од своето, даваме од она што ни е дарувано. Пред сè, љубов. Значи, и кога даваме и кога примаме ние, всушност, сме дарувани.

Митрополит Методиј Златанов

 Избор од фб профил на

Емил Атанасов