Факт е дека ако човек го чита Светото Писмо површно, ќе забележи една пристрасност во полза на мажите, така изгледа на прв поглед, но Светиот Апостол Павле јасно ни вели дека во Исуса Христа не постои ни машки ни женски, туку сите сме едно во Христа. Следствено, Христос ја брише таа разлика. Црквата верува и поучува за еднаквоста на половите, но како што вели Старец Пајсиј, Црквата донесе еднаквост, ама не израмни се. Таа не е булдожер кој што порамнува, туку гледа да ги запази особините на полот.

Се одрекуваме од Крстот Христов ако на прекорот враќаме со гнев и бунт, праведен или неправеден, без разлика. Се одрекуваат од Крстот Христов децата кои се непослушни кон родителите, оти Христос, иако Бог, ни покажа пример на послушание кон родителите и сѐ до Својата триесетта година им беше послушен на праведниот Јосиф и на Својата Пречиста Мајка. Се одрекуваме од Христос и не одиме по Него, ако не живееме во согласност со Преданието на Црквата и во согласност со Евангелието...

Акo пoчнат да тe фалат заради твoитe дeла, нe радувај сe на тoа и нe насладувај сe сo тoа: чувај ги вo тајнoст кoлку штo мoжeш и нe дoзвoлувај никoму да збoрува за нив”. Кoлку штo пoвeќe би ималo мир и радoст пoмeѓу луѓeтo на зeмјата кoга самo eдeн дeл oд луѓeтo ќe ги прими при срцe oвиe свeти збoрoви! Св. Тeoфил, иакo живeeл пoвлeчeнo на Св. Гoра какo прoст мoнах, бил пoзнат вo ситe истoчни патријаршии, какo заради свoјата учeнoст, така и заради дoбрoдeтeлниoт пoдвижнички живoт.

Љубовта треба да се покажува. Насушна потреба е да му кажеме на другиот дека го љубиме. Во храмот имаме потреба да му запалиме кандило на светијата, да го очистиме Божјиот храм, да го украсиме, да се радуваме на неговото благолепие, да го кадиме со темјан, да го гледаме и да се восхитуваме. Бог нема потреба од тоа. Но кога човек постапува така кон Бога и кон другите луѓе, тој добива соодветен одговор.

Како што во секојдневниот живот му кажуваме на другиот човек: „Те љубам!“ Ти благодарам многу што ме љубиш, но бидејќи ме љубиш, треба да ми ја покажеш и на дело твојата љубов, за да не биде апстрактна, туку практична љубов. Имам некаква потреба, некаква тешкотија. Бидејќи ме љубиш, помогни ми. Дај ми го тоа од кое имам потреба за да ме поткрепиш. Љубовта треба да е видлива. Токму тој проблем го среќаваме денес во семејствата, каде луѓето се љубат и н

 Доколку премногу ги примаме на срце неуспесите од секојдневниот живот, ако тешко ја поднесуваме разделбата со некого, ако неутешно патиме заради умрените, зар ова, освен за силата на нашите чувства, не сведочи и за неверието во промислата Божја?
Постои уште едно средство што може да ни помогне да ги согледаме своите гревови - треба да се сетиме на она за што обично другите луѓе не обвинуваат, наши

Наречението на новоизбраниот Епископ Сарандопорски ќе се изврши на 25 јули, во манастирот „Св. Јоаким Осоговски“, а  хиротонијата и востоличувањето ќе се изврши на 26 јули 2020 година, на Собор на св. архангел Гаврил,  во Соборниот храм „Св. Николај Чудотворец“ во Куманово.

Животот е бескрајно усовршување во добродетелта, израснување, уподобување, до мерата и растот на полнотата на Христос. Но, дали создавањето е нешто друго, освен раѓање на духовни чеда, преобразување луѓе, откривање на дадениот образ Божји, развивање на подобие Божјо, кај духовно родените. Впрочем, затоа е создадена оваа книга. Поради тоа, се надеваме дека на духовно родените, ќе им послужи да ја зајакнат ревноста.

Кој Го љуби Господа, тој секогаш се сеќава на Него, а сеќавањето на Бога ја породува молитвата. Ако не се сеќаваш на Господа, тогаш нема ни да се молиш, а душата без молитвата нема да пребива во љубовта Божја. Оти преку молитвата доаѓа благодатта на Светиот Дух. Со молитвата човекот се чува од гревот, оти умот кој се моли е зафатен со Бога, и во смирението на духот стои пред Лицето Господово, Кого Го знае душата на оној што се моли.

По завршувањето на постдипломските студии, пријавил втор докторат во 2008 година, а докторирал во 2012 година со одбраната на темата: „Христолошки и сотириолошки аспекти во евхаристиската реинтеграција на личноста”.  Монашкиот подвиг го започнал во Струмичката епархија на Македонската православна црква во 2003 година, кога ставил ...

Никoј нe патува заради патoт туку заради нeкoј или заради нeштo, штo гo oчeкува на крајoт на тoј пат. Никoј нe гo фрла јажeтo вo вoдата вo кoја нeкoј сe дави заради јажeтo, туку заради давeникoт да гo спаси.

И вeрата нам Бoг ни ја дал какo пат, на чиј крај патницитe ќe примат спасeниe на свoитe души.

И какo јажe Бoг ни ја дал вeрата на нас давeницитe вo мрачнитe вoди на грeвoт, нeзнаeњeтo и пoрoкoт, и сo пoмoш на вeрата да гo спасимe нашиoт живoт.

Нема страст, што не е штетна за човечката душа. Како што бурните ветрови го напаѓаат тивкото море, го разматуваат до дно, така и различните страсти, откако ќе се втурнат во душата, разматуваат сè во неа и ја парализираат нејзината мисловна способност: тоа особено се однесува за страста славољубие. Да презреш богатство и блага – не е нешто тешко: меѓутоа, да ја презреш честа од луѓето и славата на земјата – потребни се многу усилби, голема мудрост, високо благочестие, ангелска душа!

 Кога ќе ја запоставиме молитвата и духовните дела и наместо тоа ќе почнеме да судиме за луѓето кои ни направиле неправда, станува очигледно дека материјалното богатство го сметаме за поважно од своето спасување и Христовите заповеди. Како можеме да ја следиме евангелската заповед која вели: Секому, кој ти бара, подај; од оној што зема од тебе нешто, не сакај да ти врати! (Лк. 6; 30),

Таа беше со мене повеќе од два часа, а мене ми чинеше како да поминале неколку секунди.“ Човекот од електроенергетската компанија штом го лоцирал местото на дефектот истовремено ја забележал и Василики. Вака тој го опишува настанот: “Штом пристигнав на местото на несреќата (околу 10:30 часот), ја забележав Василики во една грмушка, прицвстена за нејзиното седиште.

Како што рековме, има лажна состојба (прелест) на умот, но има и прелест на срцето. Првата прелест настанува поради прифаќање и усвојување лажни мисли, а втората од прифаќање и усвојување лажни чувства. Оттука произлегуваат и гревовите направени со збор, како и со дела.
Двете состојби на прелест заемно се поврзани и се надополнуваат – се потхрануваат едната со другата. Прелеста на умот предизвикува лажни чувства, а прелеста на срцето – лажни заклучоци и помисли на умот. Прелеста може да го направи бесплоден нашиот подвиг за многу години.

 Исихастичкото Предание во себе го вклучува не само практикувањето на Исусовата молитва, туку и целиот спектар на духовниот живот – борбата за чистење од страстите и здобивањето на добродетелите.
Ако го изгубиме допирот со исихастичкото Предание, ние (мирјаните и монасите) ќе се изгубиме на патот кон спасението, а можно е и да заталкаме во слепата улица на западно-христијанските доктрини. На пример, може да се нурнеме во пиетизмот – учењето според кое ние ќе бидеме спасени поради нашите добри дела.