„Само во Црквата е можно да се најде Христовиот лик целосно. Тоа е и работата на богословието - и ништо повеќе. Него потполно го затскриваат и „попот“ и „богословот“. Едниот ја нагласува вечната потреба на човекот за „свештенство“, а другиот го претвора самиот Христос во „проблем“. Шмеман во клерикализмот ја гледа опасноста од остварување на планот на Големиот инквизитор - да го направи Христос непотребен.

Покајанието е прв степен кон осветувањето.
Најпрво, оној кој се подготвува за исповед треба да го испита своето срце. За тоа е потребно човекот да се подготвува не­кол­ку дена – да пости, да чита духовна литература, поинтензивно да се моли, да чита совети и поуки за светата Тајна Покајание, да се потсети на своите гревови и да ги запише.

Голема бариера во црквата сме и ние, самите свештенослужители, кога немаме срдечност, кога повеќе покажуваме двоен и лажен морал, отколку духовен живот. Кога во црквата се создава осудувачки дух, кога верниците помеѓу себе се оговараат, се осудуваат, кога свештеникот ги суди оние кои доаѓаат со многу гревови, кога во црквата владее моралистичко и стерилно студенило,

Христос влезе во Ерусалим и излезе на доброволни страдања за нас кои се именуваме со Неговото име.
А ние? Ќе го сведочиме подражавајќи го Неговиот живот или ќе ни биде само декор во нашите животи и ќе го бараме само кога ни е тешко?

"Затоа ви велам дека оној што не ја разбира Светата Литургија и ја релативизира на каков било начин, тој ниту ја разбира Црквата, ниту има претстава што направил Христос за него; за жал, токму во овие тешки услови за сите нас и се уверивме во тоа.
Држете се за Светата Литургија по секоја цена, бидејќи надвор од Светата Литургија нема познание на Бог,

За жал денес многу жени не знаат што значи тоа, да принесеш една просфора. Повеќето трчаат во соседните пекари, купуваат просфора и ставајќи ја во едно ќесе, ја носат во црква. Не знаат дека просфората ја символизира Пресвета Богородица и онаа што ќе ја подготвува, како друга света Ана ја носи во црква. Таму ја прима свештеникот, како друг Јосиф, како да ја прима

Просфората e ранохристијанска традиција која потекнува од првиот век. Таа е специјален леб кој е печен и принесен на Црквата и се подготвува зa светото заедничарење(причестување). Зборот просфора значи нешто што се принесува, или бескрвна жртва која ја симболизира Крсната жртва на нашиот Господ Исус Христос.

Отец Јован Таковски остави зад него една импресивна Рајска библиотека
На неговите преводи на сите 19 книги од Богослужбата
И сите дела на Св. Климент Охридски
Од црковнословенски на македонски јазик

Да се знае дека Христос умре - е историја.

Да се верува дека Тој умре за мене - тоа e Спасение.

-Свети Теофан Затворник.

Кога дојдоа луѓе кај старец Кирил Павлов и почнаа да зборуваат дека сега има многу луѓе во црквите и дека може да се надеваме дека верата кај луѓето почнала да се зацврстува, отец Кирил рече да наполнат полна кофа вода.
Кога го повикаа, тој рече: „Ова е бројот на луѓе кои сега одат во храмовите“. Потоа рече да се истури оваа вода.

Во таква состојба маловерниот не го отфрла свесно постоењето Божјо, но се сомнева во Неговата семожност, милосрдие или Промисла. Со своите постапки, приврзаности, со сета устроеност на својот живот тој ѝ противречи на верата која ја исповеда со зборови. Таквиот човек никогаш не се задлабочува дури ни во најпростите догматски прашања, плашејќи се да не ги изгуби наивните претстави за христијанството, често пати неточни и

 Таа сила и таа благодат Господ им ја подари јавувајќи се на самиот ден на Своето воскресение, односно на Денот Господов. Потоа, по истекот на седум дена, повторно им се јави на истиот начин, во тој ист дом, Самиот обновувајќи го Своето празнување и приведувајќи го сомнежливиот Тома во верата. Согласно

На 19.4.2023 година, во Господа се упокои ставрофорниот протојереј Јован Таковски – најплодниот црковен деец и ерудит од поновата историја на Македонската Православна Црква – Охридска Архиепископија.Со својот беспрекорен интелект, учителствување, беседништво и

Кондак, глас 8.
Богоблагодатна Дево, од твојот извор кој тече непрестајно, ти ми даваш вода од твојата благодат неискажливо. Затоа ти се молам тебе, која надумно Го роди Словото, пороси ме со благодатта, за да ти викам: Радувај се, водо спасителна!

Во IX век, во времето на императорот Теофил (829-842), кој бил обземен со иконоборчка ерес,

се одвивало жестоко гонење против светите икони. Православните почитувачи на светињата биле изложувани на измачувања,

а иконите биле исфрлани од храмовите и спалувани.

Во сите градови и села биле испратени службеници со строга наредба да ги бараат иконите и да ги спалуваат.

Икона Божией Матери, прославившаяся чудесами в уделах Богородицы – на Афоне, в Иверии (Грузии) и в России – названа по имени Иверского монастыря на Святой горе Афон.

Первое известие о ней относится к IX веку – временам иконоборчества, когда по приказу еретической власти в домах и храмах уничтожали и предавали поруганию святые иконы.