Сега ќе ви ја раскажам приказната која се однесува на еден многу стар монах од Капсала. „Машината“ на овој старец била од оние што создаваат само добри помисли. Во животот гледал само добри работи и бил слеп за секое зло. Еднаш го посетила група луѓе и му подариле мал радиоапарат. Стариот монах го зел во рацете и го проучувал со голем восхит.

Ако се научиме да го воздржуваме умот од паѓање во гревовни состојби, тогаш несоздадената светлина од созерцанието го проголтува тој ум, откривајќи го во нас Божественото присуство на Христос. Тоа божествено присуство или славата Божја е одраз во нас на беспочетното блажено битие на самиот Бог.

Гледаме дека Господ, освен правењето добро и вршење добри дела, не поставува никакви други услови за наследување на Царството Небесно. Нема поделби по националности, нема поделби на мажи и жени, нема поделби по боја на кожа, нема поделби по социјален и општествен статус, не им гарантира ниту на сиромасите, ниту на богатите дека ќе бидат дел од Царството Небесно.

Авторот на оваа книга, игуменот Евмениј, веќе им е познат на нашите читатели преку книгата „Пастирска помош на душевно болни“, така што ова е веќе негово второ дело преведено на македонски јазик.
Оваа книга има сосема поинаква содржина од претходната.

На овој ден, од Евангелието се чита Христовата парабола за Страшниот суд (Мт 25,31-46). По каков закон Христос ќе ни суди кога ќе дојде во тој ден. Во параболата се одговара: Љубов, и тоа не само хуманитарна грижа за апстрактна правда и за анонимниот „бедник“, туку конкретна и лична љубов кон човекот, кон секое човечко суштество што по Божја волја ќе го сретнеме на нашиот животен пат...

Во критична состојба, кога човекот е лишен од книги или од каква било надворешна потпора, може да се потпре на својот внатрешен „багаж“. Познавањето на законите и догмите не спасуваат. Треба да се стекне Христос во своето срце. И кога човекот ќе успее во тоа, тогаш православниот човек во затворот има цела програма на живот.

Денес спортот е една од најважните компоненти на општествениот живот. И не само тоа, спортот е професија, спортот за жал е дури и бизнис, а понекогаш спортот е и политика. Спортистите што постигнале високи резултати стануваат национални херои, идоли на милиони: ним луѓето им се восхитуваат, со нив се гордеат, сакаат да им се угледаат. А дали меѓу нив има многу верници?

Рамноправноста на жените е современа тема која со особен замав започнува да се дискутира во пресрет на Меѓународниот ден на солидарност кон трудољубивите жени – во пракса познат како празник на жените што се одбележува на 8 – ми март. „Нарушување на правата на жените“ некои гледаат и во Православната Црква.

Флоренска Тамара Александровна, московски психолог (нека и' даде Бог Царство Небесно), има кажано прекрасна фраза: ,,За нечиј сопруг да биде вистински маж, треба самата таа да стане вистинска жена."

Добро говореше авва Пимен дека особините на монахот се откриваат додека трајат искушенијата, бидејќи монахот кој вистински служи на Бога, како што вели мудриот Сирах приготви ја душата своја за искушение (Сир. 2, 1) за никаде да не се слушне за она му се случува, верувајќи дека ништо не се збиднува без Божја промисла.

Скопската православна епархија при Македонската православна црква, најостро го осудува вандалскиот чин на осквернување на осветените и благословени темели за изградба на Крст во населбата „Бутел“ во Скопје.Со тоа (не)дело, кое по ништо не се разликува од актуелните дејства на разните радикализми на Блискиот Исток и на Африканскиот континент, во односот кон христијаните и нивните светилишта, денес во Р. Македонија се суспендирани Уставот,...

Јазикот мора многу да се намачи за да се искупи за секое празнословие и за сите свои падови и мора да ја стекне навиката за молитва. Навиката не може да се створи без труд и работа. За да дојде благодатта, мора да се пројави и смирение. После тоа патот ќе биде отворен.

Секако, не по благоволението Божјо! Но по Неговото допуштањем кога човекот заради својата егоистична непослушност се нашол далеку од Изворот на Животот и од својот Создател. Губејќи ја радоста и безболезноста на постоењето во Царството Божјо, човекот се нашол во друга состојба: вистинскиот Живот се заменил со живот, подложен на распадливост, покриен од тешките облаци на смртта, гревот и страстите, кои не пропуштаат светлина.

На светот постојат само две раси луѓе. Në këtë botë ekzistojnë vetëm dy raca njerëz.  Едната се добри, а другата се лоши луѓе. Të njërës janë të mirë, të tjetrës janë të këqinj. Добрите, било да се црни, бели или жолти, било да се христијани, муслимани, будисти или јудаисти, било да се мажи или жени, било да се млади или стари, било да се високи, ниски, дебели или слаби, било да се необразовани или доктори на науки, веднаш ќе ги препознаете.

Вториот вид е лажната молитва. Човекот Го лаже Бога, оди по лесниот пат и ја чита или изговара молитвата не водејќи сметка за вниманието. Тој не сфаќа пред Кого стои, што прави, со Кого разговара, се преправа дека се моли, а потоа толку се навикнува на ова лицемерие што веќе не го ни забележува. За таквата лажна, мрзлива молитва Пророк Јеремија пекол: „Нека е проклет секој, кој немарно го извршува делото на Господа...“ (Јерем. 48, 10).

Како минува животот на човекот? Неговиот ум е зафатен со постојаното решавање на насушните проблеми, тој дури и не може да се спореди со работливата мравка, тој повеќе наликува на пешак без цел. Човекот нема на што да се потпре. Подлогата на која што стои, изгледа дека постојано му се трга од под нозете....

Видете што вели свети Игнатиј Брјанчанинов и обрнете големо внимание на неговите зборови, затоа што за оние што се трудат во православниот духовен подвиг тие значат живот или смрт: „Од сите чувства на срцето само едно, во неговата состојба на пад, може да биде употребено во невидливото Богослужење: тагата поради гревовите, поради гревовноста, поради падот и својата пропаст – наречено плач, покајание, скрушеност на Духот“.

На 28.02.2016 година, во Неделата на блудниот син и на празникот на св. ап. Онисим, преп. Евсевиј и св. Ефросинија и Пафнутиј, а по повод 40 години од упокојувањето на Митрополитот Дебарско-кичевски г. Методиј, во храмот „Успение на Пресвета Богородица“ - Каменско во Охрид, беше отслужена света архиерејска Литургија, на која чиноначалствуваше Неговото Блаженство Архиепископот Охридски и Македонски г.г. Стефан,

Тие изгледале како да умираат од глад. Сите имале лажици со долги – долги рачки, заврзани за нивните раце. Тие можеле да ја стигнат чашата, наполнета со храна и да нацрпат храна, но бидејќи рачките на лажиците биле премногу долги, тие не можеле да ги донесат до нивната уста. Добриот човек бил потресен од глетката на нивната несреќа. Господ му рекол: „Штотуку го виде Пеколот“.

И сега она најважното. Недоволно е само да се научиме да го запираме гневот и да се воздржуваме од него. И тоа е важно, но недоволно. Тоа е исто како само да регистрираме симптоми и последици на болеста, наместо да ја лечиме. Кој е најважниот лек против страстите? Да се стекне во душата навика за добродетел спротивна на таа страст. За тоа пишувал и самиот Светија Игнатиј Брјанчанинов и многу други Свети Отци.